I Monticelli

(© Saskia Vanderstichele)

Those with a taste for improbable restaurants have known I Monticelli for a long time. For a number of years, this “restaurant” was based in a corner bistro in Sint-Gillis/Saint-Gilles. The decor? There wasn’t any. A few haphazard football posters, some pub furniture, and a worn-out billiard table as a communal table. That faded finery was actually the setting for an excellent eatery, which moved shop a few months ago to Ukkel/Uccle. A migration that many regulars saw as a betrayal. But has the place’s soul survived the move? Yes. Why? Because I Monticelli has solid foundations: the family. There is the father, a lovely man, the brother, a handsome lad and a hard worker, a sister, all smiles, and at the heart of it all, Michaël, the chef. With the broad shoulders of a rugby player, he is an imposing figure. He owes his recipes – including his extraordinary gnocchi – to his grandmother from the Abruzzi. He draws on them to create a proud, engaging Italian cuisine with plenty of olive oil and pepper. The menu he offers is quite a short one, but always based on ingredients of the finest quality. As in his spicy beef carpaccio, which packs a real punch, with tips of puntarelle – an Italian chicory – adding a certain bitterness. With our taste buds excited, we went on to order a really creamy burrata, which went perfectly with the homemade and home-baked focaccia. Our main course? A tagliata di manzo: slices of beef served with unforgettable polenta chips seasoned with coarse salt. The dessert? We had no room left, and it’s not this restaurant’s strong point anyway. The decor? More civilised. So what is lacking, that we are not giving it four stars? Practically nothing. From our point of view: beer other than Jupiler served by the bottle and, above all, a wine list worthy of the cuisine and of Italian local produce.

NL ❙ Liefhebbers van buitengewone adresjes kennen I Monticelli al langer. Gedurende enkele jaren huisde dit ‘restaurant’ – is het er wel echt een? – in een hoekpand in Sint-Gillis, gevuld met enkele voetbalaffiches, meubilair recht uit een doordeweekse taverne en een gehavende biljarttafel. Onder die droeve verschijning school verrassend genoeg een uitmuntend adresje. Enkele maanden geleden verhuisde het restaurant naar Ukkel. Een daad die door heel wat klanten als verraad werd beschouwd. Maar heeft de ziel van de plek de verhuis doorstaan? Het antwoord is ja. Hoe ze daarin geslaagd zijn? Omdat I Monticelli – lees: de Monticelli, meervoud! – is gebouwd op zeer gezonde fundamenten: familie. Chef Michaël, met zijn postuur van een rugbyspeler een indrukwekkende kerel, wordt omringd door zijn vader, broer en immer glimlachende zus. Michaël haalde zijn recepten bij zijn grootmoeder uit de Abruzzen – de verrukkelijke gnocchi! – en hij bedient er zich van om een spannende Italiaanse keuken uit te bouwen die niet terugdeinst voor olijfolie en peper. De kaart is vrij beknopt en vertrekt altijd van eersteklasproducten. Zoals Michaëls pittig gekruide rundercarpaccio: een brutale slachtpartij als een tackle waaraan punten puntkoraal – een Italiaanse chicoreisoort – wat bitterheid toevoegen. Met opgewonden smaakpapillen bestelden we ook een romige burrata die perfect paste bij de huisgemaakte focaccia. Als hoofdgerecht kregen we een tagliata di manzo, schijfjes rundvlees opgediend met onvergetelijke frietjes van polenta, op smaak gebracht met grof zout. Voor het dessert hadden we geen plaats meer, maar nagerechten zijn sowieso niet het sterke punt van dit restaurant, dat er wat beschaafder uitzag dan vroeger. Wat ontbrak er dan voor een viersterrenquotering? Niet veel. We kunnen het houden op een bedenking bij de drankenkaart: een ander bier dan Jupiler uit het flesje en vooral een wijnkaart op het niveau van de Italiaanse keuken en terroirs zouden hier niet misstaan.

FR ❙ Les amateurs d’adresses improbables connaissent I Monticelli depuis longtemps. Pendant plusieurs années, ce « restaurant » - en était-ce vraiment un ? – a squatté un bistro de coin saint-gillois. Le décor ? Inexistant. En vrac, quelques affiches de foot, du mobilier de taverne et un billard délabré en guise de table d’hôtes. Derrière ces tristes oripeaux se cachait pourtant une excellente adresse. Il y a quelques mois l’adresse a déménagé pour Uccle. Nombreux sont les habitués qui ont vécu ce transfert comme une trahison. Sans affects, il revenait au critique gastronomique d’aller voir si l’âme du lieu avait supporté le déménagement. Tuons le suspense dans l’œuf, la réponse est « oui ». Pourquoi ? Parce que I Monticelli – qu’il faut traduire par « Les » Monticelli et pas par « Le » Monticelli – repose sur une base très saine : la famille. Il y a le père, une crème d’homme, le frère, un beau gosse au taquet, la sœur tout sourire et, au centre de tout, Michaël, le chef. Avec sa carrure de rugbyman, il en impose. Il doit ses recettes à sa grand-mère des Abruzzes – notamment de terribles gnocchis - et il s’en sert pour pratiquer une cuisine italienne fière et attachante qui ne craint ni l’huile d’olive, ni le poivre. La carte qu’il propose est plutôt courte mais elle est toujours axée sur des produits de première qualité. Comme son carpaccio de bœuf relevé aux piments. Une tuerie brutale comme un tacle à laquelle des pointes de puntarelle – une chicorée italienne – viennent ajouter de l’amertume. Les papilles excitées, on commande également une burrata bien crémeuse qui va comme un gant à la focaccia faite maison et cuite sur place. Le plat ? Une tagliata di manzo, soit du bœuf tranché servi avec d’inoubliables frites de polenta relevées au gros sel. Le dessert ? Plus de place, de toute façon ce n’est pas le point fort de la maison. Le décor ? Plus civilisé. Qu’est-ce qui manque dès lors à l’endroit pour avoir 4 étoiles ? Quasi rien. De notre point de vue, une bière autre que la Jupiler servie à la bouteille et surtout une carte des vins à la hauteur de la cuisine et des terroirs italiens.

I Monticelli ●●●
rue Edith Cavellstraat 157, Ukkel/Uccle, 02-534.35.85, ma/lu/Mo > vr/ve/Fr 12 > 15.00 & 19 > 23.00, za/sa/Sa 19 > 23.00