La Ruche

(© Ivan Put)

We are no experts when it comes to tearooms, but we are willing to bet that this is the most beautiful one in Brussels. La Ruche is to be found next to Le Laboureur (the one at the Zuid/Midi station), which, sadly, is closed. Which means that the tearoom now just has a few sex shops for neighbours. La Ruche has quite a history behind it. The building dates from 1900 and was home to a bar called L’Épervier in the 1920s. Later it changed its name to La Ruche and became a nightclub; but it has been Moroccan for the last decade. Its new bosses, however, haven’t touched the interior, which is made up of a succession of three large spaces and has a beautiful, long, solid wooden bar with a marble counter, with a big mirror behind it. There is a complete absence of Mediterranean kitsch. On the back wall there still hangs a huge piece of stained glass in shades of brown and yellow, the work of one François Maes from Jette: it depicts a woman in an apple orchard who seems to be waiting amid the blossoms for an opportunity to take honey from a beehive (ruche). Sadly, two TV screens hang alongside the stained glass (although at least the sound was off). That is the only drawback – apart from the lack of alcohol. La Ruche is a bit like the Greenwich used to be when it was still a down-market bar where people chatted and drank coffee. The tearoom is a predominantly male environment, but that shouldn’t stop women checking it out. For decoration, the guy who runs it now has placed a number of biscuit boxes with Belgian royalty on display near the front, as a reminder that we are actually in Belgium here. When the Zuid/Midi market is on, the clientele is a bit more varied. You can have breakfast here from seven to twelve and from twelve noon until midnight they serve tajine and couscous at very reasonable prices.

NL -- Wij zijn geen expert in theesalons, maar we durven er toch wat op te verwedden dat dit het mooiste exemplaar is in Brussel. La Ruche ligt vlak naast Le Laboureur (die andere Laboureur, aan het Zuidstation), dat helaas gesloten is. Daardoor moet het theehuis het stellen met enkele seksshops als enige buren. La Ruche heeft al een hele geschiedenis. Het pand dateert uit 1900 en herbergde in de jaren 1920 café L’Épervier. Daarna veranderde de naam in La Ruche en werd het een nachtclub, maar ondertussen is de Marokkaanse gemeenschap er al tien jaar thuis. De nieuwe uitbaters raakten echter niet aan het interieur. De gelagzaal bestaat uit een opeenvolging van drie grote ruimtes, heeft een mooie, lange, massief houten toog met marmeren blad, met een grote spiegel erachter. Mediterrane kitsch is volledig afwezig. Aan de achterwand hangt nog een enorm glasraam in bruine en gele tinten, gemaakt door ene François Maes uit Jette. Het glasraam toont een vrouw in een appelgaard die tussen de bloemen lijkt te wachten tot ze kan oogsten van de bijenkorf (la ruche) waar de bijtjes omheen zoemen. Helaas hangen er twee tv-schermen naast het glasraam (al stond de klank af). Dat is het enige minpunt, naast het gebrek aan alcohol. La Ruche lijkt zo wat op café Greenwich toen dat nog een volkscafé was waar gepraat werd en koffiegedronken. Het salon is wel hoofdzakelijk een mannenaffaire, maar dat hoeft de vrouwen niet tegen te houden. De uitbater heeft vooraan ter decoratie enkele koekendozen met Belgische royalty’s gezet, om aan te geven dat we hier wel degelijk in België zijn. Als het Zuidmarkt is, is het publiek ook gevarieerder. Van zeven tot twaalf kun je hier ontbijten, en van twaalf tot middernacht aan de tajine of couscous tegen democratische prijzen.

FR -- Nous ne sommes pas expert en salons de thé, mais on veut parier que c’est le plus beau de Bruxelles. La Ruche se trouve tout près du Laboureur (l’autre Laboureur, à la Gare du Midi) qui est malheureusement fermé. Ce qui fait que ce salon n’a plus que quelques sex-shops comme voisins. La Ruche a toute une histoire. Le bâtiment date de 1900 et a hébergé dans les années 20 le café L’Épervier. Le nom a ensuite changé en La Ruche et c’est devenu une boîte de nuit, mais entretemps, la communauté marocaine s’y est installée depuis dix ans. Les nouveaux exploitants n’ont pas touché à la déco intérieure. La salle se compose de trois grands espaces successifs, avec un beau comptoir en bois couvert d’une plaque de marbre et un grand miroir derrière. Sur la paroi du fond, il y a un énorme vitrail aux teintes brunes et jaunes, signé par un certain François Maes, de Jette. Le vitrail présente une femme dans un jardin qui semble attendre parmi les fleurs de pouvoir récolter le miel de la ruche autour de laquelle bourdonnent des abeilles. Il y a hélas deux écrans télé (sans son) de part et d’autre du vitrail. C’est un point négatif, comme le fait qu’il n’y a pas d’alcool. La Ruche ressemble un peu au café Greenwich du temps où c’était encore un endroit populaire où l’on discutait en buvant un café. Le salon est principalement une affaire d’hommes, mais cela ne doit pas empêcher les femmes d’y entrer. Le patron a aussi choisi comme décoration une série de boîtes à biscuits avec les têtes couronnées belges, pour indiquer qu’on est ici effectivement en Belgique. Pendant le marché du Midi, le public est plus varié. On peut prendre un petit-déjeuner de 7 heures à midi et venir pour un tajine ou un couscous à prix démocratique de midi à minuit.

La Ruche ••••
boulevard Jamarlaan 1B, Sint-Gillis/Saint-Gilles, 0499-35.24.73
7/7, 7 > 0.00