Emily Ristorante

(© Saskia Vanderstichele)

At a time when the great chefs are taking a more relaxed approach to gastronomy, Pierre Degand has headed in the opposite direction. The eminent Brussels tailor has come up with a marble setting for Italian-style dining in the Belgian capital. The unique decor reflects a fantasy Italy, that is brought to wonderful life on the establishment’s ground floor, which has a superb bar, overlooked by a five-and-a-half-metres long Venetian chandelier. And the rest is in keeping: a ceiling in gold leaf, walls in mahogany, and furnishings that came from a Parisian palace, Le Crillon. To our mind, the bar is the ideal location for a lunch; for a dinner, however, we would prefer the dining room. We must point out that Emily Ristorante is far from cheap: it is designed for the well-heeled. It is important to know that you can’t wear just anything, at the risk of being stared at. The prices, accordingly, are steep – but not unjustifiably so. For plebs like us, it’s the kind of place one might treat oneself to once a year. That said, the investment is worth it. The cuisine, the work of Vincenzo Regine, formerly of the Bocconi, is impressive right from the initial appetiser: a thin slice of Tuscan beef of the famous Chianina breed, cut with a Berkel manual slicer. The meat was presented with a dash of oil, grated black truffle, and Piedmont hazelnuts. Wonderful! As was the vitello tonnato (€24), which for once was served at room temperature: the veal was magnificently livened up by the lukewarm tuna sauce and some matchless capers. It was, nonetheless, the main course that was the high point of the meal: cappelletti – a sort of small ravioli – served with slivers of black truffle and saffron (€28), all set off by oxtail juice reduced with red wine. This dense concentration of flavours gave the dish extraordinary depth. Faced with such culinary perfection, ordering a dessert was the last thing on our minds. The wine list, we should mention, is prestigious – and, accordingly, expensive – and on a par with the rest.

FR ❙ À l’heure où les grands chefs n’hésitent pas à décontracter la gastronomie, Pierre Degand poursuit le chemin inverse. Le prestigieux tailleur bruxellois a imaginé un pur écrin dans le marbre pour asseoir la cuisine italienne à la table de la capitale belge. Le cadre unique témoigne d’une Italie fantasmée, comme ramenée d’un dîner au Harry’s Bar en compagnie d’Hemingway. Cette Italie glamour s’incarne merveilleusement au rez-de-chaussée de l’endroit qui prend la forme d’un imparable comptoir surmonté d’un lustre vénitien de 5 mètres et demi de long. Le reste est à l’avenant : plafond réalisé à la feuille d’or, murs en acajou et mobilier ayant appartenu au palace parisien Le Crillon. Disons-le d’emblée, Emily Ristorante n’est pas un lieu démocratique, il est conçu pour les nantis. Important à savoir : on ne vient pas ici habillé n’importe comment, au risque de se faire dévisager. En phase avec cette approche, les tarifs sont élevés… mais pas injustifiés. Cela dit, l’investissement en vaut la peine. Signée par Vincenzo Regine, un ancien du Bocconi, la cuisine impressionne. Et ce dès la mise en bouche : une fine tranche de bœuf toscan, la fameuse race Chianina, coupée à la trancheuse manuelle Berkel. La viande est présentée avec un filet d’huile, de la truffe noire râpée et, coup de génie, des noisettes du Piémont. Terrible ! Idem pour le vitello tonnato (€24) pour une fois servi à température ambiante. Le veau est magnifiquement relevé par une sauce au thon tiède et des câpres hors pair. Toutefois, c’est le plat principal qui constitue le point d’orgue du repas : des cappelletti – une sorte de petits raviolis – servis avec des lamelles de truffe noire et du safran (€28). Le tout est rehaussé par un oxtail, soit un jus de queue de bœuf, concentré au vin rouge. Épais, ce condensé de saveurs donne une profondeur inédite au plat. Face à une telle perfection gustative, commander un dessert est la dernière chose que l’on ait envie de faire. Carte des vins prestigieuse – et donc chère – à l’image du reste.

NL ❙ Op een moment dat de grote chefs op een meer ontspannen manier met gastronomie omgaan, slaat Pierre Degand de tegengestelde richting in. De eminente Brusselse kleermaker kwam op de proppen met een marmeren setting voor een Italiaanse tafelervaring in de hoofdstad. Het unieke decor weerspiegelt een aan de fantasie ontsproten Italië, dat wonderlijk tot leven wordt gebracht op de benedenverdieping, door een magnifieke toog waarboven een Venetiaanse luchter hangt van 5,5 meter. De rest van het interieur ligt in dezelfde lijn: een plafond bedekt met bladgoud, mahoniehouten muren en een inboedel bijeengesprokkeld in het Parijse paleis Le Crillon. Om maar te zeggen dat Emily Ristorante niet echt een democratische plek is. Je komt hier niet gekleed in om het even wat, met het risico dan nagestaard te worden als je uit de toon valt. De prijzen (ook die op de prestigieuze wijnkaart) zijn dan ook navenant… en niet eens ten onrechte. Voor de plebejers die wij zijn is dit het soort adres dat we ons eenmaal per jaar gunnen. Maar de investering is de moeite waard. De keuken, van de hand van Vincenzo Regine (Bocconi), is indrukwekkend vanaf het hapje vooraf: een dun sneetje Toscaans rundvlees van het beroemde Chianina-ras, gepresenteerd met een beetje olie, zwartetruffelschilfers en hazelnoten van Piëmont. Wonderlijk! Hetzelfde gold voor de vitello tonnato (€24) die op kamertemperatuur werd geserveerd. Het kalfsvlees werd mooi op smaak gebracht door een lauwe tonijnsaus en voortreffelijke kappertjes. En toch kaapte het hoofdgerecht de hoofdrol weg: cappelletti – een soort kleine ravioli – met zwartetruffelschilfers en saffraan (€28), vergezeld van een oxtail-jus gereduceerd met rode wijn, die het gerecht een uitzonderlijke diepgang gaf. Na zo’n gastronomische voltreffer wilden en konden we ons niet meer aan een dessert wagen.

Emily Ristorante ●●●
Abdijstraat 4 rue de l’Abbaye, Brussel/Bruxelles, 02-318.18.58, www.emilyristorante.com, di/ma/Tu > za/sa/Sa 12 > 14.30 & 19 > 22.00