Brusselse cultuur

De zoveelste editie van de Zinneke Parade, afgelopen zaterdag. De kleurrijke stoet door de straten van Brussel is nog altijd even fascinerend als bij de eerste editie in 2000. Toen was de Zinneke Parade het verrassende hoogtepunt van een voor de rest bijzonder matig Brussels cultuurjaar. Te veel overheden moesten hun zegje doen over ‘Brussel, Europese cultuurstad’ en werkten elkaar daarbij tegen. Maar paradoxaal genoeg zorgde die mislukking ervoor dat er wat ging bewegen in cultureel Brussel.

Organisaties uit de verschillende gemeenschappen gingen samenwerken, uit frustratie omdat de overheden daar niet in slaagden. De Zinneke Parade werd een biënnale waarnaar elke keer weer reikhalzend wordt uitgekeken: mensen die anders te veel in hun wijk, gemeenschap of sociologische groep zouden blijven hangen, oefenen en feesten samen.

De politieke versnippering is gebleven, en dat ervaren ze bij Zinneke ook elke keer weer. In het tvbrussel-programma Polspoel zei directrice Myriam Stoffen dat er zo'n zeventien (!) dossiers bij verschillende overheden moeten worden ingediend om het budget bij elkaar te krijgen.

Ergens in een voetnoot in de teksten van het akkoord voor de nieuwe staatshervorming wordt de Zinneke Parade als voorbeeld genoemd van een 'bicultureel evenement van gewestelijk belang' waarvoor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest bevoegd zou worden. Grondwetspecialist Hendrik Vuye, die onlangs voorstellen op papier zette om de band tussen Vlaanderen en Brussel aan te halen en om de Brusselse structuren te vereenvoudigen, reageerde in Knack achterdochtig: "Er is blijkbaar een aparte Brusselse cultuur ontdekt", en: "Iedereen weet dat daar veel meer achter zit dan alleen de Zinneke Parade."

'Brusselse cultuur', zelfs 'Brussels nationalisme' zou aan een opgang bezig zijn. Of we nu in die tendenzen geloven of niet, en of we daar nu voor of tegen zijn: laten we van die begrippen vooral geen fetisj maken en er eindeloos over blijven palaveren. Niemand kan ontkennen dat Brussel op een aantal vlakken een specialleke is. De meertaligheid bijvoorbeeld, die in Europa haar gelijke niet meer kent. Dat het geen kwaad zou kunnen dat op vlakken als toerisme, sport of cultuur het beleid van de verschillende overheden beter wordt afgestemd. Maar het heeft evenmin zin om de belangrijke verwezenlijkingen van de Vlaamse en Franse Gemeenschap in de stad op de helling te zetten en te denken dat Brussel het alleen kan. Een coördinerende rol van het Gewest kan soelaas bieden in een aantal dossiers - toerisme, bijvoorbeeld. Het culturele akkoord dat na decennia van palaveren nu eindelijk nakend zou zijn, kan ook al een deel van de oplossing zijn. Over onderwijs is permanent overleg nodig.

En dan nog iets bedenken waardoor organisatoren geen zeventien verschillende dossiers meer hoeven in te dienen...