Het is bekend. Brussel is een duale stad: met arme en rijke bewoners. Ze wonen in verschillende stadsdelen. Het was ook, zoals bij vorige verkiezingen, te zien aan de kiesuitslag.
© PhotoNews
| De gemeenteraadsverkiezingen brachten met de verpaupering een nieuw verontrustend probleem aan de oppervlakte. PS en extreemlinks konden er garen bij spinnen.
Opinie
Edito: Brussel moet langzaam meer op eigen benen gaan staan
De verkiezingen brachten echter een nieuw verontrustend probleem aan de oppervlakte. Voor het eerst bleek ook de verpaupering. PS en extreemlinks konden er garen bij spinnen. Centrumrechtse partijen bezinnen zich vertwijfeld over hun toekomst in deze stad.
"Het verdwijnen van de middenklasse uit de stad is des te verontrustender omdat de zesde staatshervorming in 2011 meer fiscale autonomie heeft gegeven aan de gewesten"
Het verklaart misschien waarom CD&V vorige week in een partijbijeenkomst aandacht vroeg voor de middenklasse. Die staat onder druk. Volgens CD&V moet die juist de motor zijn voor de economische ontwikkeling in deze stad.
De cijfers liegen er niet om. In 1990 lag het inkomen van de Brusselaar 12 procent hoger dan het gemiddelde in België. De welgestelde burgerlijke Brusselaar is de afgelopen decennia geleidelijk uit het straatbeeld verdwenen. Vandaag ligt het inkomen hier meer dan 15 procent lager dan in de rest van België.
Naar de oorzaken is het niet ver zoeken. Er is een stadsvlucht van jonge tweeverdieners en het groeiend aantal expats, die weinig fiscaal bijdragen. Daarnaast is Brussel ook een aankomststad, waar veel arme migranten hun heil komen zoeken.
De Canadese journalist Doug Saunders bezingt in zijn boek Arrival City de lof van de aankomstwijken, die als sociale lift fungeren. Armen krijgen er de beste kansen om hogerop te geraken.
Maar de cocktail van arme migranten die aankomen en een jonge middenklasse die vertrekt is ook problematisch.
De stijging van de armoede tast de draagkracht van de stad aan. Dat is niet moeilijk te begrijpen. Als de inwoners steeds minder verdienen, komt er ook minder geld in het laatje. En zijn er minder centen voor sociale steun, begeleidende maatregelen om de armen er bovenop te helpen, voor onderwijs, et cetera.
De lokale besturen hebben dat al enkele jaren geleden begrepen. Ze taxeren steeds meer de vastgoedeigenaars, omdat daar meer te halen valt dan bij de inwoners. Maar ook op die taxshift zit een limiet.
Het verdwijnen van de middenklasse uit de stad is des te verontrustender omdat de zesde staatshervorming in 2011 meer fiscale autonomie heeft gegeven aan de gewesten. Die beslissing was toen heel logisch. Gewesten met dalende inkomsten uit de personenbelastingen werden voordien extra in de watten gelegd. Die ‘poverty trap’ is in de nieuwe financieringswet uitgevlakt.
Maar het betekent ook dat Brussel langzaam meer op eigen benen moet gaan staan.
CD&V opent alvast een interessant debat, waar het tot nu toe te weinig over gaat.
Vanuit sociale rechtvaardigheid is solidariteit met de havenots een nobel streefdoel, maar als het fiscale draagvlak verkleint, wordt de veelgeprezen solidariteit al gauw een lege doos.
Lees meer over: Brussel, Opinie, verpaupering, armoede, Doug Saunders
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.