Edito: Fatsoen

Yvan Mayeur is niet langer burgemeester van de stad Brussel, hij is ook uit de PS gestapt. Pascale Peraïta is niet langer OCMW-voorzitter van de stad Brussel, maar zij had minder fatsoen: ze heeft zich uit de PS laten zetten. Gegraai bij de daklozenorganisatie Samusocial is beiden fataal geworden. Christophe Pourtois, graaikoning nummer één van de Franstalige liberalen van de MR in de stad Brussel, is niet alleen zijn lucratieve bijverdiensten van 100.000 euro per jaar kwijt, hij is ook uit de partij gezet. Het zijn zoenoffers die moesten gebracht worden, maar er is meer nodig, veel meer.

Het probleem ten gronde is dat niet weinig politici geen enkel benul hebben van met hoe weinig centen veel mensen moeten rondkomen, ook zij die voltijds aan de slag zijn. Dat ze het niet weten, is al erg genoeg, maar vaak vinden ze hun riante wedden ook nog volkomen normaal. Omdat zij hard werken. Alsof een 55-jarige vrouw uit Waals-Brabant die bij een Brusselse slager werkt en om halfvijf opstaat om om tien voor zeven te beginnen niet hard werkt. Om maar één voorbeeld te geven.

Ook de verwijzingen naar de private sector zijn misplaatst. Eerst en vooral gaat het in de privésector om privékapitaal en twee: ook in de private sector wordt gegraaid. De privé als ethisch kompas gebruiken voor een politieke klasse die zelf beslist over haar vergoedingen is gewoon fout. Maar het gaat niet alleen over beroepspolitici. Het gaat ook over individuen als Christophe Pourtois die het niet gemaakt hebben in de politiek, maar van hun partij cadeaus kregen voor bewezen diensten. Of partijgetrouwen die een royale directiefunctie toegewezen krijgen. Ook al zijn die mensen bekwaam, de directiefuncties zijn in het Brussels Gewest wel heel dik gezaaid en heel dik betaald om niet politiek geïnspireerd te zijn. Ook daarover gaat het.

Natuurlijk moeten politici fatsoenlijk betaald worden. Maar fatsoenlijke politici zijn mensen die niet alleen voor het geld aan politiek doen, politiek moet meer zijn dan een carrière, het moet ook een roeping zijn. Er dringt zich in de politiek een ethische reflectie op. Voor inspiratie kunnen ze terecht bij de vele vrijwilligers die zich in hun vrije tijd inzetten voor de medemens. Of ze kunnen zich spiegelen aan die universiteitsprofessoren die gratis in raden van bestuur van non-profitinstellingen zetelen en hun busticketje naar de vergaderingen nog zelf betalen ook. Of professoren die na hun 65ste blijven doceren. Gratis.