Enfant terrible: Hervé Tadja, student en schoenpoetser

Het schoenpoetsen heb ik ontdekt dankzij Marcello Faraggi, een echte professional. Een tijdje geleden postte hij op het net een advertentie voor jobstudenten. Daar ben ik op ingegaan, want ik moet regelmatig iets bijverdienen om rond te komen. Maar wat begon als een klusje is een soort passie geworden, ik heb de smaak helemaal te pakken.

Het is vooral het menselijk contact dat me zo bevalt, elke klant is een nieuw avontuur. In de vijf of zes minuten dat je hun schoenen verzorgt, krijg je soms hun hele leven te horen (lacht). Niet van iedereen natuurlijk, er zijn er die zich achter hun krant verstoppen.

So be it. Maar in het algemeen zijn de klanten heel aangenaam. Ik heb al meegemaakt dat een klant niet meer wil vertrekken, omdat hij of zij het zo rustgevend vond (lacht). De kinderen, aan hen beleef ik nog het meeste plezier. Marcello en ik poetsen elke zaterdagnamiddag in het Woluwe Shopping Center. Daar staan een paar mooie, rode pluchen zetels waarin de klanten kunnen zitten. De kinderen voelen zich dan de koning te rijk, ze glunderen van top tot teen (lacht).

Het is niet de bedoeling om de schoenen te doen blinken, wel om ze zo te behandelen dat ze langer kunnen meegaan. Er zijn trouwens boenproducten die het leer meer beschadigen dan het te voeden. Een goeie schoenpoetsbeurt verloopt in verschillende fases: eerst alle stof van de schoenen halen, daarna het leer reinigen, er een verzorgende crème opsmeren, en tenslotte het poetsen of waxen.

Een poetsbeurt kost tussen 6 en 14 euro, afhankelijk van het type schoenen en de hoeveelheid werk, maar het is niet zo dat alleen rijke mensen het zich willen veroorloven. Ik nodig je uit te komen kijken in het Shopping Center, we hebben er echt alle soorten klanten. Ik heb ook al in hotels en in de luchthaven gewerkt en dat is natuurlijk een ander cliënteel, voornamelijk zakenmannen.

Zaterdag doe ik mee aan het Europees kampioenschap, vooral om te leren van de andere schoenpoetsers en om contacten te leggen. Ze komen van overal, Italië, Marokko, Duitsland …

Ik ben heel benieuwd naar hun technieken. De eerste prijs? Een schoenborstel in goud, denk ik (schatert). Maar ik hoef niet per se te winnen. We worden beoordeeld op onze techniek en snelheid en op hoe we de klanten benaderen. Het kampioenschap vindt plaats in de Sint-Hubertusgalerij en we zullen proberen om de mensen te overtuigen zonder ons op te dringen. Ik heb er zin in.

Hoe het is om in Brussel te leven? In het begin was het best lastig. Door de eenzaamheid, maar ook omdat ik regelmatig te maken kreeg met racisme. Het was lang niet altijd makkelijk om een kamer of een studio te huren bijvoorbeeld. Maar ik heb ook veel vriendelijke Brusselaars ontmoet.

De multiculturele mix van Brussel is heel fijn, dit is echt een stad voor zoekers en plantrekkers. Ideaal voor studenten ook. Ik heb een tijdje in Ath gewoond, best een mooi stadje, maar je bent er compleet geïsoleerd. Van alles. Hier heb je zoveel mogelijkheden, ik heb zelfs verschillende Kameroense restaurants ontdekt. Mijn droom is om de ontwikkelingskansen die Europa biedt te combineren met de meer relaxte houding van de Afrikanen (glimlacht)