Guinese gemeenschap rouwt opnieuw na dodelijke brand: ‘Ze had haar kinderen altijd bij’

Een Lakense woningbrand raakt de Guinese gemeenschap opnieuw midscheeps. Familie en kennissen reageren verslagen nadat twee jonge kinderen het leven lieten bij een brand op het moment dat hun mama net even weg was. Ook de Guinese ambassadeur is er het hart van in. “Nu moeten we solidariteit tonen.”

“We kregen te veel vragen. Daarom besloten we hier te verzamelen en ons medeleven zo te betuigen.” Aan het woord is Bouba Keita, die zich voorstelt als een nonkel van de familie. Hij stelde iedereen met vragen over het tragische voorval voor om op donderdag te verzamelen aan Hotel Le Plaza vlakbij Rogier. Samen met de familie ontvangt hij er op de stoep iedereen die met hem wil spreken.

“Verzekeraars hadden de mama van de overleden kindjes aangeraden tijdelijk in dit hotel te verblijven,” aldus Keita. “Het gaat erg slecht met haar op dit moment. Ze is erg droevig en weent voortdurend. Deze voormiddag kreeg ze een paniekaanval. Ze hebben haar moeten hospitaliseren in het Sint-Pietersziekenhuis. Waar ze nadien heen moet, weten we nog niet.”

Waar haar twee dochtertjes – die op het moment van de brand bij de mama waren – verblijven, weet Keita evenmin. “De twee jongsten werden eerst opgevangen door buren, maar werden daarna op verzoek van het parket elders geplaatst. Ik heb vernomen dat ze in een ander ziekenhuis verblijven. Haar oudste kind zit op internaat in Oostende.”

Eéntje op de rug

De alleenstaande moeder van vijf kinderen woont in de Prudent Bolslaan. Net toen ze even van huis was in de aanwezigheid van haar twee dochtertjes, brak thuis een brand uit. Haar twee jonge zoontjes waren op dat moment alleen thuis. “Ze gaat nochtans altijd naar buiten met al haar kinderen. Je ziet haar steeds met een kindje in de koets, ééntje op de rug en twee andere kindjes aan de hand. Enkel gisteren liet ze hen alleen. En net gisteren sloeg het noodlot toe,” vertelt Maabinty Keita, een tante van de moeder.

“Dit doet ontzettend veel pijn,” vervolgt ze. ”We zagen elkaar erg vaak. Ze nam de tram daar waar mijn kinderen naar school gaan. Ze was erg moedig, ze was alleenstaande moeder en deed alles alleen." Een vriendin van de zus van de getroffen moeder beaamt. “Ze ging haar kinderen altijd van en naar school brengen in aanwezigheid van haar volledige kroost,” aldus Mariam Coumbassa.

Niets mis met het huis

Volgens Maabinty Keita en Bouba Keita is het nog steeds niet duidelijk wat aan de oorzaak van de brand ligt. “Met het huis was niets mis,” zeggen ze eensgezind. Ook de bovenburen van het getroffen gezin zeggen dat wanneer we hen treffen in de straat van hun afgebrande appartement. Een dag later overheerst de geur van de verwoestende brand er nog steeds.

Anouar Begdouri en Sarah Bakioui bekijken wat er overblijft van het appartementsgebouw waarin ze woonden. Het gebouw is onbewoonbaar verklaard. Het koppel woonde met hun baby op de derde verdieping, vlak boven het appartement waar het vuur het leven van twee kinderen nam.

Begdouri en Bakioui merkten pas laat dat er een brand in het gebouw woedde. Ze wisten met hun baby te ontkomen, maar moesten vanwege rookintoxicatie alledrie naar het ziekenhuis. “Ik denk dat we de brand pas zo laat hebben opgemerkt omdat de onderbuurvrouw alles zo goed afgesloten had,” zegt Begdouri. “Ze liet haar kinderen anders nooit alleen. Ik denk dat ze alles zo goed had afgesloten omdat ze schrik had dat er iets met haar kinderen zou gebeuren.”

“Ze is een hele lieve vrouw,” zegt Begdouri over de onderbuurvrouw. “Ze was altijd vriendelijk, lief voor haar kinderen en wilde altijd helpen.”

C’est le destin

Na de zware brand in Anderlecht werd de Guinese gemeenschap voor een tweede maal ongemeen hard getroffen. “Daarom kom ik mijn medeleven betuigen,” vertelt ambassadeur voor Guinee Ousmane Sylla aan het Hotel Le Plaza terwijl hij de familie bemoedigende woorden toespreekt. “Het is erg droevig. Ik wil de Belgische staat bedanken omdat de brandweer en andere hulpdiensten bij beide incidenten erg goed hebben ingegrepen.”

“Waarom we op korte tijd zo hard geraakt zijn geweest, weten we niet. C’est le destin. Maar nu moeten we solidariteit tonen en elkaar helpen. Mijn gedachten gaan uit naar de familie en de Guinese gemeenschap.”