Nightlife-auteur Koen Galle : ‘De hele Fuse-community is vergroeid met elkaar’

In Fuse: 30 years of making noise schetst nightlife-auteur Koen Galle een portret van de Brusselse technotempel die met innovatielust en een hecht ecosysteem van dj’s, clubbers én personeel wereldwijd bekendheid verwierf.

Oprichter Peter Decuypere zegt in de inleiding van je boek dat hij van Fuse een soort AB voor techno-dj’s wilde maken. Is hij in zijn opzet geslaagd?
In het begin niet. Ravers gingen in 1994 nog vooral naar de Boccaccio’s van toen, vaak met het uitgaansblad Out soon bij de hand. Omdat Peter ook liveshows programmeerde, begrepen ze het concept van Fuse niet meteen, zeker niet als het te experimenteel werd. Trish (Van Eynde, red.) vertelt in het boek dat Aphex Twin er dj’de met schuurpapier. Of dat nu een broodje­aapverhaal is of niet, het illustreert wel de drang om te innoveren.

Tel daarbij het logo – een sample van dat van Warp Records – de naam – naar een track van Richie Hawtin – en de fascinatie voor de opkomende Parijse scene rond Laurent Garnier, en je zit eerder op het spoor van een experimentele zaal. Fuse was in die begindagen dus eigenlijk meer een Les Ateliers Claus dan een AB. Om genoeg bezoekers aan te trekken en ook rendabel te zijn, hebben ze moeten bijsturen en zijn de dj’s hun rol beginnen op te nemen. Zo is Fuse de technoclub geworden die we vandaag kennen, al is dat innovatieve altijd deel van het verhaal gebleven.

Wat maakt van de dertigste verjaardag het ideale moment voor een terugblik?
Omdat er intussen verschillende cycli en generaties zijn geweest. De kinderen van de eerste bezoekers stappen nu Fuse binnen met nieuwe ogen en oren. Waar in het begin genres nog heel hard opgesplitst werden en vaak een eigen, apart publiek bereikten, loopt alles nu veel meer door elkaar. Het muzikale hokjesdenken is op de schop gegaan.

Waarom komen dj’s nog steeds graag draaien in Fuse?
Een combinatie van de mensen die er werken, het publiek dat komt feesten en de ruimte as such. Die kuip die je binnenstapt, was eind negentiende eeuw al geconcipieerd als een feestzaal, en dat voel je nog steeds. Samen zijn en feestvieren vallen er samen. Ik heb heel wat werknemers gesproken die er begonnen in 1994 en er vandaag nog altijd actief zijn: van de zaakvoerder over de security tot de toiletdame. De hele community is vergroeid met elkaar. Dat draagt bij tot de unieke sfeer.

En wat voegt het publiek toe?
Dat heeft nog steeds die typisch Brusselse attitude. Het is open en geïnteresseerd in nieuwe tendensen, terwijl het tegelijk een gezonde dosis je-m’en-foutisme uitstraalt: we zien wel wat er gebeurt, en als het even wat minder gaat, proberen we met vallen en opstaan de boel weer leven in te blazen.

Fuse: 30 years of making noise verschijnt op 6/12 via AfterClub, afterclub.be