Tariel Tato Oragvelidze breit een nieuwe identiteit: 'Ik verloochen mezelf niet langer'

Tariel Tato Oragvelidze maakt deel uit van MAD's Future Generation en is een van de meest veelbelovende jonge ontwerpers van de stad. Na een opleiding in Georgië en een master in Italië kwam hij naar Brussel in de hoop eindelijk de man en kunstenaar te worden die hij werkelijk is.

Op een winterse dag in Brussel zat Tariel Tato Oragvelidze in de Franse les, omringd door andere nieuwkomers. Hij maakte een moeilijke periode door, vol melancholie. In een moment van verstrooiing opende hij Google en typte: "breilessen in Brussel". Hij stuitte op de kunsthogeschool Arba-ESA en schreef zich in.

Enkele maanden later had Tariel Tato Oragvelidze al naam gemaakt en werd hij, samen met andere veelbelovende talenten, geselecteerd om bij MAD Brussels tentoon te stellen, als onderdeel van Future Generation. Daar presenteert hij een oversized, handgemaakte trui, geïnspireerd op een visserstrui. Op de foto hierboven draagt hij zijn nieuwste creatie – een meer aansluitend exemplaar, ontworpen voor zijn vriend, performancekunstenaar Gio Megrelishvili.

Om Tariel Tato Oragvelidze te begrijpen, moeten we misschien wel elke steek van zijn truien volgen. Het verhaal begint in een klein Georgisch dorp, zwevend tussen land en water aan de kust van de Zwarte Zee. Als tiener ging Tariel Tato Oragvelidze alleen de zee op met het bootje van zijn grootvader.

"Mijn jeugd leek doodgewoon, met liefhebbende ouders, maar ze hebben me nooit echt begrepen. De zee opgaan was mijn manier om de eenzaamheid op te zoeken."

Een openbaring

Voor zijn afstudeerproject bedacht hij eerst een matrozenuniform, geïnspireerd op de Engelse victoriaanse stijl – een symbool van de rigide elegantie die eigen is aan de heersende klasse, waar alles netjes, beheerst en gepolijst is. Maar al snel voelde hij dat hij van zichzelf vervreemdde, dat hij een bekend scenario herhaalde: zich aanpassen, anderen behagen, ten koste van zijn eigen identiteit. Het was dezelfde druk die hij voelde toen zijn ouders en de maatschappij weigerden te zien dat hij queer is.

Dus gooide hij het roer om. Terug naar de essentie: naar de boot van zijn grootvader, naar de oversized, handgemaakte, ambachtelijke trui. Naar een vorm van innerlijke waarheid. "Ik had niet verwacht dat dit project zo persoonlijk zou worden." Nu hij zich in Brussel thuis voelt, hoopt hij van zijn ambacht te kunnen leven – vandaag haken, morgen tapisserie – en hij zweert zichzelf nooit meer te verloochenen. "Dit project rond visserskledij was een openbaring. Een vorm van psychotherapie."