Franse indiedarling Miki op Les Nuits: 'De release van mijn ep was een familiedrama'

Zonder filter of make-up zet Miki haar leven om in muziek. Grote kwesties en banaliteiten, alles komt aan bod – en het zorgt voor flink wat buzz. Op het snijvlak van rap, electro en Frans chanson breekt de artieste een lans voor vrijpostigheid met verfrissend originele nummers, die ze nu mag voorstellen op Les Nuits.

Zoek niet verder naar de nieuwe ster, want hier is ze: Mikaela Duplay, oftewel Miki. Geboren in Nice in 1998, geëmigreerd naar Luxemburg en vervolgens heen en weer geslingerd tussen Engeland en Korea. De zangeres heeft een hele reis afgelegd voor ze haar eigen stem vond, maar vandaag halen haar zelfgemaakte clips miljoenen views op sociale media. Graou, haar eerste ep, nam ze samen op met producer Tristan Salvati, het brein achter de grootste hits van Angèle. In hoofdzaak gaat deze plaat over Miki's leven: een vrolijke chaos, ongeremd gezongen – zonder handen! – en recht uit het hart.

Hoe verliep jouw jeugd?
Miki: Mijn vader is Frans, mijn moeder Koreaans. Een paar maanden nadat ik geboren was, zijn we naar Luxemburg verhuisd. Mijn vader werkte daar als ruimtevaartingenieur bij de Société Européenne des Satellites, SES Astra. Ik ben opgegroeid met klassieke muziek. In plaats van me voor te lezen voor het slapengaan, zette mijn moeder Mozart op. En toen ik tien was, nam ze me mee naar symfonieorkesten. Op zeer jonge leeftijd woonde ik optredens bij van sopraan Patricia Petibon of tenor Roberto Alagna. Naast deze klassieke opvoeding waren er ook The Beatles. Mijn vader is een enorme fan!

En wat raakt jou in muziek?
Miki: Na die onderdompeling in rock en klassieke muziek leerde ik pianospelen. Daarna begon ik de vinylplaten van mijn vader te stelen, voordat ik mijn eigen albums kocht: jazzplaten, psychedelische rock, Amerikaanse rap, van alles, van Joey Bada$$ tot J Dilla. Ik ben ook gek op Japanse citypop. En ik verzamel K-popvinyl uit de jaren 1970. Dat is een uitstekende bron voor samples. Ik ben trouwens van plan daar goed gebruik van te maken in mijn volgende nummers.

Hoe begon je muziekcarrière?
Miki: Ingewikkelde vraag. Op mijn 18e nodigde een vriend me uit voor een feest in Parijs, in een appartement in het 15e arrondissement. Daar ontmoette ik Sacha Rudy, de eerste persoon met wie ik een track heb opgenomen. Op dat feest stond een grote vleugelpiano en circuleerden er heel wat drugs. Op een gegeven moment begonnen alle gasten te schrijven, te zingen en te improviseren. Ik was compleet stoned, maar ik kreeg er plezier in. Ik zong wat woorden in het Engels, en toen zeiden mensen dat ik er mijn beroep van moest maken. Destijds was ik daar totaal niet mee bezig. Ik studeerde aan een filmschool in Egham, op zo'n dertig kilometer van Londen. Daarna ging ik zes maanden naar Korea om weer voeling te krijgen met mijn roots. Bij mijn terugkeer begon ik muziek te maken met mijn jeugdvriend, de Brusselse producer Lucas Simon. We componeerden dingen in zijn garage, vlak bij het metrostation Herrmann-Debroux. We verspreidden onze demo's op een SoundCloud-pagina. En toen meldden verschillende platenlabels zich.

Als je je muzikale universum zou moeten vertalen naar een gerecht, wat zou dat dan zijn?
Miki: Ramen van het merk Samyang. Omdat het snel klaar is, pikant en uiteindelijk ook troostend. Het is makkelijker om mijn sound zo te beschrijven dan met specifieke muzikale etiketten.

Je eerste ep heet Graou. Wat betekent dat?
Miki: Het is een verzonnen woord. Ik zeg het zodra ik geconfronteerd word met iets vervelends. Ik laat iets op de grond vallen, bam, "Graou!" Het gerecht dat ik wil bestellen in het restaurant is er niet meer, poef, "Graou!" Het is een woord dat mijn ontreddering uitdrukt, maar dat me ook in staat stelt snel verder te gaan. "Graou" heeft alleen betrekking op situaties zonder ernstige gevolgen. Ik zal het bijvoorbeeld niet zeggen als ik hoor dat iemand is overleden.

Op een van je persfoto's poseer je in je kamer voor een poster van 070 Shake. Is zij een belangrijke invloed?
Miki: Absoluut. Ten eerste ben ik gefascineerd door haar podiumprésence, door haar mannelijke kant. Ze presenteert zichzelf op een natuurlijke manier, zonder poespas of choreografie. Het is puur en authentiek. Ik hou ook van haar schrijfstijl, haar manier van toplinen. Haar stem raakt me diep. Ik vergelijk het met de schreeuw van een Pokémon. En stiekem hoop ik dat ik datzelfde gevoel kan oproepen bij wie naar mij luistert.

Sinds je eerste stappen in de muziek leg je uit dat je je imago, stijl en vrouwelijkheid hebt gedeconstrueerd. Wat is de volgende stap?
Miki: Die deconstructie van imago, stijl en vrouwelijkheid is nog steeds gaande. In dat proces zit ik nu ongeveer op 10%. Daarnaast wil ik nog steeds dingen veranderen. Een deel van onze attitudes is uitsluitend gebaseerd op gewoontes. Mijn andere manier van denken is ontstaan door te schrijven. Ik denk dat het nummer 'Cartoon sex' de trigger was. Toen zette ik de 'zelfgenoegzaamheidsschakelaar' om. Ik besefte dat het voldoende was om op te schrijven wat ik in mijn hoofd heb, dat ik geen make-up nodig heb, dat ik er ook mag zijn in een simpel T-shirt. Het is echt bevrijdend om te beseffen dat je niet te veel hoeft te doen.

Het publiek behagen was lang een van je doelen. Is dat nu niet meer zo?
Miki: Vroeger was ik onbewust bezig met mensen te verleiden. Alsof ik ze koste wat kost moest behagen. Nu ik alles wat ik denk gewoon in mijn teksten zet, voel ik niet meer de behoefte om te verleiden of om me anders voor te doen dan ik ben.

In je muziek klinkt vaak woede door naar jezelf, naar anderen en naar de wereld. Is er ook een vorm van woede die je nog niet kan (be)schrijven?
Miki: Er zijn onderwerpen die me woedend maken, thema's waarvoor ik nog geen woorden heb kunnen vinden. Dan denk ik bijvoorbeeld aan verstandelijke handicaps. Omdat het een gevoelig, intiem onderwerp is dat direct betrekking heeft op mijn oudere zus. De kwestie maakt me woedend, maar paradoxaal genoeg benader ik ze met respect. Ik kan er nog niet vrijuit over praten. Ik forceer niets. Het komt vanzelf wel.

In een interview met een Frans medium heb je het over je opvoeding, met name over de strengheid en het cartesiaanse karakter van je moeder. In het nummer 'Scorpion ascendant scorpion' beweer je "paddo's te hebben genomen met je moeder". Is dat een verzinsel?
Miki: Nee, het is de waarheid, net als alles wat ik in mijn liedjes vertel. Op een dag wilde mijn moeder het proberen. Ze is 63 jaar oud en ik kan haar nog steeds niet doorgronden. Ze blijft een groot mysterie voor mij. Ze leeft een beetje in een parallelle wereld. Trouwens, ik denk dat ze nooit naar de teksten van mijn liedjes heeft geluisterd. Met mijn vader is het anders. In het begin had hij geen interesse. Maar toen hij zag dat er over mij werd geschreven in Le Monde en Libération, heeft hij geluisterd naar mijn nummers. En hij vond ze helemaal niet grappig… De release van mijn ep was een familiedrama. Het punt is dat ik in mijn liedjes woorden kan geven aan emoties die ik in het echte leven niet kan uitdrukken. Uiteindelijk heeft dat geleid tot goede gesprekken en een herstel van het evenwicht.

De videoclip van 'Miki cowboy' speelt zich af in de echte en in de virtuele wereld. Waar voel je je het meest op je gemak?
Miki: De virtuele wereld is mijn comfortzone: films, stripboeken, videogames en boeken zijn uitwegen. Die geven me meer energie dan mijn sociale contacten. Ik voel vaak de behoefte om alleen te zijn, in mijn eigen bubbel. Ik laat me graag meevoeren door een artistieke visie, iets dat me meesleept en voedt. Ik moet culturele producten consumeren. Anders ga ik dood.

De ep Graou is uit bij Structure, Miki speelt op 21/5 op Les Nuits, en keert op 10/12 terug naar de Botanique, botanique.be