In haar nieuwe voorstelling It’s like a finger pointing a way to the moon deelt de Zuid-Afrikaanse choreografe Moya Michael de verhalen, taal en beweging van een Namibische San-familie zonder exotisme, maar met eerbied.
©
Danny Willems
Klein onderhoud
Choreografe Moya Michael ontmoet San-familie in Namibië: 'Ik wil hen niet exotiseren'
Het werk van de Zuid-Afrikaanse choreografe Moya Michael (Coloured swan, Outwalkers) ontstaat uit ontmoetingen. In It's like a finger pointing a way to the moon staat haar ontmoeting met een bijzondere San-familie uit Namibië centraal. De San, de verzamelnaam voor de nomadische volkeren in zuidelijk Afrika, werden vroeger met de koloniale term 'Bosjesmannen' omschreven.
“Het zijn oorspronkelijk jagers en verzamelaars die hun nomadische leven vandaag letterlijk begrensd zien,” vertelt Moya Michael. “Ze leven in zeer afgelegen reservaten, maar zijn een van de meest bestudeerde en door toeristen bezochte 'traditionele' volkeren. Oorspronkelijk wilde ik werken rond de bedreiging van talen en mondelinge overlevering. Maar de toeristische exploitatie waarmee de San worstelen heeft me aan het denken gezet over hoe de ontmoeting met !Amache, Be en hun familie het best verliep.”
"Eerst zouden we hen ontmoeten in een soort 'levend museum' in het reservaat, waar ze traditionele kleding dragen en dansen. Maar we wilden geen toerist zijn. Ik wilde dicht bij hen zijn, dansen, zonder op een objectiverende afstand over hen te praten"
Choreograaf
Moya Michael was ter plaatse aanwezig met camera's, maar heeft zelf ook een bepaalde mate van bloedverwantschap met de San, en koos voor een open aanpak op basis van vertrouwen. “Eerst zouden we hen ontmoeten in een soort 'levend museum' in het reservaat, waar ze traditionele kleding dragen en dansen. Maar we wilden geen toerist zijn. Ik wilde dicht bij hen zijn, dansen, zonder op een objectiverende afstand over hen te praten. Ik ben er meermaals geweest en zal blijven terugkeren. Ze beschouwen me als familie. Ze hebben me een naam gegeven en ik ben betrokken bij het tot stand brengen van een correcte relatie tussen hen en hun klanten.”
It's like a finger pointing a way to the moon is een gelegenheid om !Amache, Be en hun familie te ontmoeten, door getuige te zijn van de reis die Michael maakte. “Ik wil hen niet exotiseren maar eren. Door de oren te openen en te luisteren naar wat je ziet. De beelden die Victoire Karera Kampire filmde zijn niet documentair, maar tonen wel hun dagelijkse realiteit, hun toegankelijkheid en hun kracht om te overleven en kennis door te geven. De dans zal geen reproductie zijn van hun traditionele dans, maar tonen hoe zij mijn dans getransformeerd hebben.
Hetzelfde geldt voor de compositie van Simon Thierrée, die luisterde naar de plaatselijke geluiden en hun liederen om zijn manier van werken te transformeren. We horen ook hun taal en verhalen, herschreven door dramaturg Joachim Ben Yakoub. Allemaal om de ervaring van die bijzondere ontmoeting te delen en te eren.”
It's like a finger pointing a way to the moon speelt op 13 en 14/2 in de KVS BOX, kvs.be
