The secret life of Myriam Leroy: 'De belofte van het zaadje is wonderlijk'

Met haar scherpe pen en blik – nu eens grappig, dan weer kritisch voor haar tijd en tijdgenoten – houdt Myriam Leroy niet van hokjes. Roman, documentaire, theaterstuk of radiocolumn: Myriam Leroy is nooit waar je haar verwacht. Zelfs niet in haar stadstuin, waar ze een… actieve pauze neemt.

In Ariane ontleedt ze tienervriendschappen. In Les yeux rouges, eerst als roman en dan op de planken, baseert ze zich op wat ze zelf heeft moeten doorstaan om online vrouwenhaat te deconstrueren. Een onderwerp dat ze verder uitdiept in de documentaire #SalePute, die ze samen met Florence Hainaut regisseerde. In haar nieuwe stuk in Théâtre de la Toison d'Or observeert Myriam Leroy vanop afstand de ondergang van een communicatieteam in de nasleep van een politiek schandaal.

Lange tijd had Myriam Leroy geen enkele interesse in dieren of planten. Eerst was er de komst van een hond die haar partner graag wilde: een boxer, die bij haar een fascinatie voor niet-menselijk leven opwekte. Daarna kwamen er drie tomatenplantjes, een geschenk van haar vriend, zanger Marka, die op het terras belandden en om zorg en aandacht vroegen. "Ik vond het zo wonderlijk om te zien hoe de belofte van een zaadje zich openbaart."

Alles werd heel concreet en obsessief. Andere planten volgden, in kleine hoeveelheden: courgettes, doperwtjes, frambozen, bonen en spruitjes. Dat zette haar aan het denken over de voedingsindustrie en maakte de klimaatverandering heel concreet: de bijen die verdwijnen, de planten die te snel groeien.

Als autodidact stak ze haar handen in de aarde, doorploegde ze boeken en volgde ze tutorials op internet. "Het leven van planten was een bron van verwondering en nederigheid." Wanneer ze de plantboor en de gieter hanteert, is ze heel aandachtig en droomt ze niet weg. "Het is de enige van mijn bezigheden die geen praktisch nut heeft. Als ik naar een voorstelling, een film of een tentoonstelling ga, kijk ik met een onderzoekende blik, als een soort bedrijfsspion. Maar niet als ik tuinier."

Het afgelopen jaar was rampzalig voor haar magere oogst. De slakken belegerden haar aanplant, die constante aandacht vroeg. "Ik heb mijn ambities wat teruggeschroefd. Ik ben teruggekeerd naar soorten die resistent zijn en aangepast aan onze breedtegraden. Ik sta ten dienste van de planten, niet andersom."

Omdat haar terras niet groter wordt, droomt ze soms van een grote tuin of een toevluchtsoord op het platteland. Maar anderzijds weet ze dat ze de stad en het overweldigende culturele aanbod nodig heeft. "Mijn eigen creativiteit staat niet los van die van anderen. Ik wil me onderdompelen in het bruisende Brussel en in alles wat me naar buiten lokt – en soms wil ik gewoon thuisblijven en de planten zien groeien."