Sportcolumn David Steegen: Adrenaline

Chelsea FC–FC Copenhagen. Nu de Europese campagne van RSC Anderlecht onherroepelijk voorbij is, ga ik graag in op de uitnodiging van een vriend uit Londen. Het is tijd om het vaderlandse clubvoetbal even te laten voor wat het is.

De transfer van de kleine Prins van het Park, de Babylonische spraakverwarringen over de competitiehervorming, de vele geblesseerden bij paars-wit en andere heikele dossiers stuwen me naar de Britse hoofdstad. De overbodige terugwedstrijd in de Champions League - de Londenaars wonnen eerder met 0-2 in Denemarken - is een welkome afwisseling. De eerste niet-RSCA-wedstrijd sinds ik voor de Brusselse club werk. De eerste match waarover ik me vooraf geen zorgen hoef te maken. Hugo Borst, geprezen Nederlandse columnist, journalist maar vooral supporter van Sparta Rotterdam, beschrijft het treffend: "Ik ben de gevangene van Sparta." Voor een club werken, voor de club van je hart in de stad van je hart, is een graad erger. Ik ben de uiterst gewillige gevangene van RSCA. Borst wil zich ooit, na zijn loopbaan als journalist, wanneer de maatschappelijke plichten vervuld zijn, inzetten voor 'zijn' club. Hij wil bestuurder worden. Is dat wel een goed idee? Het comfort is dan helemaal weg. Borst zit op de eretribune, waar hij met oude gloriën van de club zijn tevredenheid en zijn ongenoegen kan uiten. Hij en de vermaarde Rotterdamse dichter Jules Deelder beleven de wedstrijd als fans. Die hebben het recht om zich onmiddellijk over te geven aan zuivere emotie. Als clubdienaar is het aangeraden om het overzicht te behouden en de gevolgen van de prestaties in te schatten. Afstand houden van de emotie, de vergankelijkheid en het eeuwige herbeginnen is een hele opdracht.

's Ochtends, in het prachtige St Pancras Station, het eindpunt van de hogesnelheidslijn Brussel-Londen, lopen enkele jonge Deense fans naar de metro. Klaar om de stad te veroveren. Toeristen onder (een aangename) hoogspanning. Ik herken het gevoel. Een volle dag rondlopen in Londen. Pubs bezoeken en uitgelaten zingen. Hier en daar wat shoppen, maar vooral trots en eensgezind de liefde bezingen voor hun kleine club, die al zo ver is geraakt in de Champions League.

Voor mij is de wedstrijd nog heel ver weg. Samen met mijn reisgenoot, ook actief in de Belgische voetbalwereld, doe ik wat ik altijd doe in Londen. Kuieren in de stad, om dan in de vooravond de pub Butcher's Hook tegenover Stamford Bridge, het stadion van Chelsea FC, aan te doen. Altijd een speciaal moment: in deze pub werd de club opgericht.

Een tiental minuten voor de wedstrijd wandelen we naar onze plaatsen. Ik benijd de goedgeluimde fans. Het blije vooruitzicht om een voetbalwedstrijd bij te wonen is een voorrecht van de supporter. Ik weet zeker dat mijn collega van Chelsea zich op dit eigenste ogenblik zorgen maakt over het nakende resultaat. Bij verlies zal de kritiek losbarsten en zal de voorbereiding op de topper tegen Manchester City van zondag stressvol zijn.

Mijn Chelsea-collega heeft geluk. De match stelt niet weinig voor en er zijn geen incidenten, niet op het veld en ook niet ernaast.

Zondagavond, kwart voor acht. RSC Anderlecht heeft net met veel moeite van KAA Gent gewonnen. Enkele uren later ben ik nog altijd niet in slaap geraakt. Ik ben bevoorrecht. Ik mag de club dienen. De adrenaline neem ik er graag bij.

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht