Sportcolumn David Steegen: Bono in Brussel

U2 heeft Brussel platgespeeld. De Ierse wereldgroep zou ooit het voorprogramma van de Kreuners verzorgd hebben. Dat wist een vooraanstaand sportjournalist mij te vertellen net voor de wedstrijd tegen KV Mechelen. Het klinkt goed: na Bono en The Edge, Walter Grootaers en Jan Van Eyken.

Ik heb iets met U2. Rattle & Hum staat in mijn geheugen gegrift als de troostplaat die me staande hield tijdens mijn legerdienst in Duitsland ('90).

Mijn dochter is net dertien geworden. Het is haar verjaardagsgeschenk. Vader en dochter op de Vespa, laverend door het onmense­lijk geworden verkeer. De mobiliteit laat in Brussel weleens een steekje vallen. Zo verneem ik van U2-fans die een dag eer­der gingen, dat de metrostellen op zich lie­ten wachten of helemaal niet kwamen op­da­gen. Je zult maar uit Poperinge of Hannut komen. Dat soort ergernissen schaden het imago van de al niet bijster populaire hoofdstad.

De komst van U2 mag toegejuicht worden. De best mogelijke marketing voor de enige metropool van het land. Enkele weken geleden was Didier Mbenga, de enige Belg in de NBA, in de stad. Die Brusselse beelden zijn de wereld rond gegaan. Positieve communicatie.

Het concert is groots, mijn dochter weet niet wat ze ziet. Ik krijg een paar keer een krop in de keel. Zie mij hier nu staan naast mijn mooie dochter, gisteren nog een lief kleutertje, vandaag een rijzige jonge vrouw, samen in het stadion waar ik ooit de nationale ploeg een vriendenwedstrijd zag spelen tegen het grote Ajax met Cruijff (4-0 voor de Amsterdammers). Het nationale stadion, waar ik als puisterige puber Jean-Marie Pfaff een cruciale strafschop zag stoppen tegen de Schotten, waar ik als tienjarig jongetje FC Brugge zag terugkomen na een 3-0 achterstand tegen het Anderlecht van Van Binst en Rensenbrink, om uiteindelijk de bekerfinale te winnen met 4-3. Dagen treurnis volgden na die Brugse triomf. 'Den Heizel', waar de Rode Duivels de Fransen met Platini versloegen dankzij twee doelpunten van Czerniatynski.

Het is de eerste keer dat ik het stadion bezoek zonder dat er een wedstrijd plaatsvindt. De mensenzee is indrukwekkend. Brussel bruist. Zeventigduizend muziekliefhebbers bezetten het stadion, dat er plots wél mooi uitziet. Het Koning Boudewijnstadion heeft weer een bestemming gekregen.

In 1974 werd hier al een Europacup 1-finale (beker der landskampioenen, de voorloper van de Champions League) gespeeld. Atlético Madrid tegen Bayern München. De wedstrijd eindigde op 1-1. Destijds bestonden nog geen penalty's om een wedstrijd te beslissen. De finale werd enkele dagen later gewoon opnieuw gespeeld. Vandaag is zoiets ondenkbaar. Een massa enkele dagen langer in bedwang houden, de ticketverkoop coördineren, het openbaar vervoer afstemmen op de volksverhuizing, hotels verlengen, vluchten herorganiseren, de baas met knikkende knieën laten weten dat je club een belangrijke finale moet herspelen... Bayern München, met Beckenbauer en Müller, won de tweede finale met 4-0. Elf jaar later namen Juventus en Liverpool het tegen elkaar op in de finale van dezelfde beker. 39 doden en vierhonderd gewonden. Het drama van 29 mei 1985.

Brussel verdient een hypermodern en multifunctioneel stadion, een metropool waardig. Dat mag wel, na een kwarteeuw.

David Steegen is persverantwoordelijke bij RSC Anderlecht.