Sportcolumn David Steegen: De Irisclub

De 'socioclub' van FC Brussels is een gezellige feestzaal onder de tribune van de Brussels Boys, de trouwste supporters van de tweedeklasseclub. De echtgenote van een bevriende journalist, een rasechte Brusselaar, heeft er een verrassingsfeestje georganiseerd. De man wordt veertig. Het feest staat bol van de genegenheid en van de zwans. Oude en nieuwe Brusselaars, jong en oud, praten bij, lachen en dansen.

De Brusselse ziel op haar best. De oude garde van RWDM en FC Brussels is present: Alan Haydock, de voormalige kapitein, zijn huidige coach en ook al ex-lid van FC Brussels Albert Cartier, Herman Van Holsbeeck, ooit nog manager van de eeuwige fusieclub, en Daniel Renders, T2 van RSC Anderlecht, zijn van de partij. Ook de familie De Corte is er. De stamboomfamilie van foorkramers (smoutebollen) zijn sinds jaar en dag sponsor van FC Brussels en seizoenkaarthouders van RSC Anderlecht.

Allemaal echte Brusselaars. De meesten wonen inmiddels buiten het gewest. Ook het feestvarken heeft Brussel al jaren geleden achter zich gelaten, om zich in Wemmel te vestigen. Zijn dochter speelt nog wel hockey bij Daring Molenbeek.

De socioclub bruist. Het davert onder de tribune van de harde kern. Vergane glorie.
Het gaat niet goed met FC Brussels. De club maakt een grijs seizoen door in de Exqi League. De jarige is trouwens de Franstalige commentator van de wekelijkse livewedstrijd op de zender waarvoor ik verantwoordelijk ben. Als wijkbewoner, voetbalfan en onvoorwaardelijke minnaar van de hoofdstad, én beroepshalve heb ik het moeilijk met de slechte gezondheid van FC Brussels.

Ik raak aan de praat met een verantwoordelijke van de uitstekende jeugdschool van FC Brussels. Samen heffen we een klaagzang aan. De spelers van de eerste ploeg zijn, op enkele uitzonderingen na, onbekende huurlingen zonder voeling met wijk en stad. De jeugdopleiding leeft in onmin met de bewindslui van het eerste elftal, en het publiek blijft weg.

Voor de aanvang van het degradatiejaar waren de meeste kenners het erover eens: FC Brussels speelt beter aan de leiding in de tweede klasse dan aan te modderen bij de elite. Eigen jeugd
zal FC Brussels redden. Lokale verankering en betrokkenheid zijn de sleutels tot het nakende succes.

Een sportieve samenwerking tussen alle Brusselse voetbalclubs klinkt vanzelfsprekend. We bedenken dat Siani, die nu het mooie weer maakt bij directe concurrent Sint-Truiden, op dit moment bij Brussels zou moeten spelen. Sven Kums, sterkhouder van KV Kortrijk, had vorig jaar in het Edmond Machtensstadion moeten voetballen.

Enkele dagen later lunch ik in de Saint-Guidon, het kwaliteitsrestaurant in het Constant Vanden Stockstadion. Mijn tafelgenoten zijn kleppers uit de culturele wereld. De ene is muzikant en topman van het VRT-net Radio 1, de andere leidt een gemeenschapscentrum in het zuiden van Brussel. De eerste is een ras-Anderlechtenaar en supporter van paars-wit, de andere een heuse Brussels Boy.
Uit en thuis. Allebei hebben ze het gewest decennia geleden achter zich gelaten. Vermaledijde stadsvluchtelingen. Maar Brussel blijven ze in hun hart dragen.

Na een heerlijke middag besluiten we een nieuw genootschap te stichten. De leden van de nog op te richten Iris Club zullen zich onophoudelijk buigen over de verbetering van onze stad. Te beginnen met een samenwerking tussen onze belangrijkste voetbalclubs.