Sportcolumn David Steegen: Hoge bomen

De laatste dag van de transferperiode. Herman Van Holsbeeck, de algemeen directeur van Royal Sporting Club Anderlecht, is druk bezig met de laatste uitgaande transfers af te ronden. De kern telt wat te veel spelers. Toch maakt Van Holsbeeck even tijd voor een chatsessie met de lezers van de Franstalige krant Le Soir.

Alle vragen zijn toegelaten, de baas staat paraat. De sessie vindt plaats in de kantoren van de redactie. De organisatie staat op punt. Twee journalisten animeren het debat. Het gesprek wordt live gestreamd en op vraag uitgezonden.

De nieuwe media zijn wonderlijk. Nuttig, door het directe contact. De tijd van de ivoren torens is onherroepelijk voorbij. Maar liefst veertienhonderd voetballiefhebbers volgen het vragenuurtje live. Daarna zullen nog velen naar de sessie kijken en luisteren. De afstand tussen onderwerp en media­consument is klein geworden, bijna onbestaande. Het is een goede oefening om te voelen wat er bij de fans leeft, en het beleid kan op een rustige manier met de nodige nuances toegelicht worden. De beleving in de tribune staat soms haaks op de werkelijkheid. Hier heerst evenwicht tussen passie en redelijkheid.

We worden in de Koningsstraat ontvangen door de vaste RSCA-watchers van het Brusselse dagblad en door Béatrice Delvaux, de bekende hoofdredactrice van de krant. We zijn vereerd. Mevrouw Delvaux is een grote dame, kritisch maar fair. In Vlaanderen is ze niet altijd even populair. Béatrice Delvaux is een hoogopgeleide, erudiete vrouw die voor haar mening uitkomt. Dat verdient respect. Hoge bomen vangen buiten Brussel veel wind.

Ze volgt het voetbal van nabij. Standard zou haar club zijn. Daar merken we niets van.

Onderweg naar de redactie van Le Soir, hartje Brussel, bespreken we de huidige politieke impasse. We zijn beiden Nederlandstalige Brusselaars. We hebben een vergelijkbare achtergrond. We stammen allebei uit eenvoudige middenstandsfamilie en zijn het gewoon om pragmatisch te zijn, om bijvoorbeeld in twee of meer talen te denken en te handelen - een tweede natuur die de echte grootstedeling eigen is. We kunnen niet anders, er is geen keuze. Op de club niet, in ons dagelijks leven ook niet.

In de club is het geen kwestie van Belg te zijn, Franstalig, Nederlandstalig of Spaanssprekend. De inzet is: winnen. Het gaat om het resultaat. En om te juichen moet je overeenkomen, een groep vormen. Zo is het ook in de hoofdstad. Tientallen nationaliteiten zijn gedoemd om samen te leven.

De dag voor het afsluiten van de wintertransfers spelen we op KV Mechelen. Het aftandse stadion zit volgepakt met trouwe supporters van Malinwa. De sfeer is broeierig, ondanks de barre koude. Ze houden niet van Anderlecht in Mechelen. KV Mechelen-RSC Anderlecht is een klassieker. De provincie tegen de hoofdstad. G11 tegen K4. Een van de zelfverklaarde 'kleintjes' tegen de grootste.

Vooral Mbark Boussoufa moet het ontgelden. Schuttingtaal wordt niet geschuwd. En zelfs Romelu Lukaku, de ideale schoonzoon, wordt verbaal in de pan gehakt. Het is schrikken om te zien waartoe sommigen in staat zijn. In sommige delen van het land roepen ambitie en succes jaloezie en aversie op. We moeten boven dat gewoel staan. Hoge bomen vangen nu eenmaal veel wind.