Sportcolumn David Steegen: One

Ze zijn met weinig in orde, die Kroaten. Het strenge lastenboek van de Europese voetbalbond, bestemd om de wedstrijdorganisatie in goede banen te leiden, heeft weinig waarde in de badplaats Split. De veiligheid laat te wensen over, heethoofden van Hajduk vallen RSCA-fans overal aan in de prachtige stad, vuurpijlen leggen de wedstrijd stil, er is geen catering voor onze spelers - maar het kan ons allemaal niet deren. We spelen goed. Daarover zijn zelfs de meegereisde Belgische journalisten het eens.

Hajduk Split speelt voor de eerste maal Europees sinds 1994. De honger is groot en voelbaar. De tribunes daveren op hun grondvesten. De avond voor de wedstrijd dineer ik met enkele mediamensen in het restaurant van de voormalige stervoetballer Igor Tudor, die nog niet zo lang geleden het mooie weer maakte bij Hajduk Split en Juventus. Alle Kroaten zijn ervan overtuigd, Anderlecht gaat eraan.

De volgende dag zit ik naast diezelfde journalisten op de perstribune. We zijn opgetogen over de geleverde prestatie. Dit kan niet meer mis gaan. En toch - de magie van voetbal. We blijven aanvallen. De overwinning lijkt nabij. Een gesmoorde aanval leidt het enige doelpunt van de avond in. Voor Hajduk . RSCA heeft een keer te veel aangevallen.

Na de wedstrijd worden de wonden gelikt, maar elke speler is professioneel. Deze nederlaag is onterecht. Op vrijdag maken we ons klaar voor de verplaatsing naar Luik. Bous komt me vertellen dat hij erin gelooft, Jonathan Legear en Matti Suarez hebben vertrouwen. Tegenslag loert dit seizoen voortdurend om de hoek. Op zondag komen we in de late namiddag aan in Luik voor de Classico tegen erfvijand Standard. De ontvangst is vurig. De tweehonderd meter die we moeten overbruggen van het parkeerterrein naar de bestuursruimte, is hallucinant. Tientallen stewards moeten de Brusselse delegatie escorteren. Het loopt gelukkig niet uit de hand.

Anderhalf uur later komt de 5-1 pandoering hard aan. Sommige Luikenaars - enkelin gen - blijven tot ver na de wedstrijd in het stadion om onze coach uit te schelden. Soit . Na de wedstrijd nemen RSCA-supporters algemeen directeur Herman Van Holsbeeck op de korrel. De klap komt hard aan. De baas neemt zijn verantwoordelijkheid en gaat de dialoog aan. Tevergeefs. De woede is te groot.

Er gebeurt elke dag iets in Brussel. Alleen de eerste plaats telt voor Royal Sporting Club Anderlecht. We zijn de enige club die op negatieve kritiek mag rekenen na een 5-0 overwinning tegen KV Mechelen, onze dichtste achtervolger. Dat is ons lot, geen excuus. Hoge bomen vangen veel wind, alle wind.

We raken niet weg uit Sclessin. De baas van de Rouches, Luciano D'Onofrio, ontfermt zich over de delegatie in zijn loge. Voetbal kan, achter de schermen, vriendschappelijk zijn. De sfeer rond een topper is niet overal beklemmend. Vele Luikenaars zijn vriendelijk, andere minder.

Bij het verlaten van het stadion lopen we over het verlaten veld. Ik werp een laatste blik op de doelen waar we ten onder gingen. Onderweg naar de bus bezoeken we kort de verlaten kleedkamer van RSCA. De rit naar Brussel is stil en lijkt eindeloos. Omstreeks halftwaalf neem ik afscheid van Van Holsbeeck, gelouterd en geplaagd. Maar wat er ook gebeurt: we are one . Wij zijn Brussel.