Wanneer krijgt Brussel (eindelijk) een veldrit?

Vlaanderen staat de komende weken en maanden in rep en roer: het veldritseizoen is aangebroken. De groeispurt van de volkssport moet tot de doorbraak in het buitenland leiden. Maar laat ons met België beginnen, want de cyclocrosscultuur lijkt wel aan de grenzen van de hoofdstad te stoppen. Een groep gemotiveerde voortrekkers en veel goede wil moet die grenzen doorbreken.

‘W ielersport leeft gewoon in Vlaanderen,” vertelt Jo Cooman (50), trainer, organisator en jeugdcoördinator bij Wielerbond Vlaanderen. “Een belangrijke factor in het succes van veldrijden is dat Vlaanderen altijd grote kampioenen heeft gehad. Zij dienen als voorbeeld, dat heb je nodig als sport. En die toppers zijn ook nog eens zeer bereikbaar. Het hele gebeuren rond de crossen, eigenlijk een volkse kermis, maakt het des te leuker.”
Vlaamse velden en bossen zijn de komende maanden het decor voor cyclocross op hoog niveau. Wat vroeger vooral ploeteren in de modder was, is geëvolueerd naar een echte discipline waarin de toppers specialisten zijn. Niet alleen kracht, maar ook techniek, materiaalkennis (hoeveel druk in de banden, welke banden, etcetera) spelen een rol in winst of verlies. Vroeger trokken heel wat wegrenners tijdens het tussenseizoen het veld in, maar dat is vandaag eerder een uitzondering. Deze sport is in volle ontwikkeling.”

“De UCI (internationale wielerfederatie, red.) zet in op de internationalisering van de sport en stelt daarom ook hogere eisen. Die sijpelen door tot de laagste niveaus en dat komt de sport alleen maar ten goede. Ze willen meer nationaliteiten aantrekken en sturen daarom bijvoorbeeld een topper als Sven Nys naar Amerika, om daar aan een paar wedstrijden deel te nemen.”

“Ook op Belgisch niveau kan er nog veel gedaan worden. Behalve in Vlaanderen gebeurt er niet zoveel. Wallonië heeft nu wel een cross in Namen, maar daar blijft het grotendeels bij. Zij hebben nood aan een kampioen. Je mag de rol van zo’n voorbeeld niet onderschatten: Zwitserland had vroeger verschillende kampioenen en elke twee weken was er wel een topwedstrijd. Vandaag zijn die er niet meer, met het gevolg dat er veel minder gebeurt op vlak van cyclocross. Organisatoren willen iets verdienen aan een cross, of toch alleszins break-even draaien. Zonder toppers en het bijhorende publiek is het niet interessant voor hen.”

Cross in het Laarbeekbos
En dan is er het Brusselse verhaal, of beter: het onbestaande Brusselse verhaal. Rond onze hoofdstad is er heel wat activiteit – denk maar aan de traditierijke cross van Diegem – maar binnen de grenzen van het Gewest is het armoe troef. Nochtans is Cooman er van overtuigd dat een veldrit in de Europese hoofdstad mogelijk is. Als je maar gemotiveerde mensen vindt.

“In Brussel is nog nooit iets rond het veldrijden gebeurd. Het is dan ook een grootstad met bijhorende verkeersknopen. Maar als er in het Park van Laken elk jaar een grote loopcross georganiseerd kan worden, dan moet daar toch ook een cyclocross kunnen plaatsvinden. Het belangrijkste dat je nodig hebt om een veldrit te organiseren, is een groep mensen die er de schouders onder wilt zetten. En daarvoor moet je niet met 120 zijn, hé. Wij organiseren in Alsemberg bijvoorbeeld al een paar jaar een cross. We zijn met een achttal mensen en tijdens het weekend komen verenigingen ons helpen. Zowel manueel als materieel. De ene helpt opstellen, de andere leent zijn aanhangwagen, enzovoort. Iedereen draagt zijn steentje bij. In Brussel heb je toch ook een verenigingsleven, dus dat kan daar zeker ook.”

“Budgettair valt het ook wel mee. Behalve de vergunningen bij de federatie kan je de financiële inspanningen voor het materiaal relatief laag houden. Het is ook belangrijk een wij-verhaal te creëren. Je moet de betreffende overheden meteen betrekken, niet gaan aankloppen als je geld nodig hebt. Je moet een basis creëren en daarop voortbouwen. Nogmaals: met een gemotiveerde groep mensen is een cross in Brussel zeker mogelijk. Wij zijn alvast bereid om te helpen indien nodig. Een cross in de hoofdstad zou een enorme boost zijn voor de sport.”

Wat ruimte betreft, mag het organiseren van een cross in Brussel geen probleem zijn. Het parcours is afgesloten en vereist niet meteen het afsluiten van straten, iets wat tijdens de Brussels Cycling Classic bijvoorbeeld wel moet. Cooman haalde al het Park van Laken aan, maar ook andere groene longen als het Ter Kamerenbos en het Laarbeekbos zouden een prachtig decor zijn voor een veldrit. “In het Laarbeekbos hebben we al vaak met de jongeren getraind. Je hebt daar een mooie aanloopstrook, parkeergelegenheid, rondom zijn er gebouwen voor opvang en douches: het zou een uitstekende locatie zijn voor een veldrit.”

Stilletjes aan
Brussel heeft een moeilijke relatie met het wielrennen, maar er worden wel ingespannen gedaan om de hoofdstedelingen aan het fietsen te krijgen. De stap naar het wielrennen wordt verkleind, voor het veldrijden is het nog even wachten.

“Jongeren moeten nu een opleiding volgen voor ze in het peloton mogen rijden. Vroeger konden ze dat aan Vlaamse kant alleen in Hofstade en Tienen doen. Om dat beter bereikbaar te maken, kan die opleiding nu op een twaalftal plaatsen rond Brussel gevolgd worden, zoals in Halle, Overijse en Merchtem. Het succes van het voetbal is dat er achter elke kerktoren een plein is. Hopelijk krijgen we hiermee ook in het wielrennen een grotere instroom.”

“Voor onze cross in Alsemberg hebben we verschillende scholen uit de buurt uitgenodigd om hun leerlingen uit het zesde leerjaar in het veld te laten fietsen. We gaan zien hoe dat loopt. Als het een succes is, kunnen we volgend jaar contact opnemen met de SVS (Stichting Vlaamse Schoolsport, red.) om het in het vervolg samen met hen te organiseren. Zij kunnen dan misschien scholen uit het Brusselse aanschrijven. Beschikbare fietsen zijn volgens mij geen probleem, er zijn genoeg organisaties die er ter beschikking kunnen stellen.”