Zullen we genoeg plaats krijgen om te sporten in de openbare ruimte?

Wat was jullie grootste ontdekking van de afgelopen maanden? Dat huis met die kunstige gevel dat al die tijd gewoon in je eigen straat stond? Dat verborgen parkje waar je tot nu toe altijd haastig passeerde? Het café waar je nog nooit binnen geweest bent, maar waar je nu zo snel mogelijk een pint wilt gaan drinken? Of misschien het feit dat je al die plekken al wandelend, joggend of fietsend hebt ontdekt?

Allemaal hebben we onze stad opnieuw verkend. Iedereen sloeg aan het sporten. Dat is wat schaarste doet: als veel zaken ons worden afgenomen, dan koesteren we dat wat nog wel mag. En zo herontdekte een stad, of bij uitbreiding een land, het solosporten.

Het was slingeren tussen de wandelaars en fietsers op de Tumuliweg door het Zoniënwoud. Het fietspad en trottoir rondom het Jubelpark waren niet breed genoeg voor alle joggers. En het fietspad langs het kanaal in Anderlecht bleek een gewilde boulevard om over te flaneren. We hadden de tijd en ons enige excuus om buiten te komen, was lopen, fietsen of wandelen.

Ik heb ze uitgezet, de meldingen van sportapp Strava die aankondigen dat weer een nieuwe contactpersoon zich heeft aangemeld op de app.

Mensen die een ketting niet van een buitenband kunnen onderscheiden, vragen me waar ze een goede fiets kunnen aanschaffen. De grootste sporthaters kom ik puffend tegen in het park. Onze eigen radiopresentator Gunnar Cheyns fietste honderd kilometer alsof het niets was.

En met de komst van die nieuwelingen op Planeet Sport, verhoogden de ervaren sportjunkies op Strava hun inzet.

Ik zag op mijn tijdlijn mensen die alle straten binnen de Brusselse Vijfhoek fietsten, mensen die marathons liepen en mensen die elkaar de loef probeerden af te steken met fietstochten van meer dan driehonderd, in één geval zelfs vierhonderd kilometer. Die vierhonderd kilometer en alle straten binnen de Vijfhoek waren een en dezelfde persoon.

Want ja, ik was al een solosporter en veel mensen in mijn omgeving ook. Maar, ik heb me tijdens het sporten in eenzaamheid nog nooit zo verbonden gevoeld als de afgelopen periode. Iedereen die ik tegenkwam was een lotgenoot. Of een soortgenoot. Er heerste een gemeenschapsgevoel. Goed, het verschil tussen voetpad en fietspad mag aan sommige wandelaars misschien nog eens uitgelegd worden. Maar verder had ik het gevoel deel uit te maken van een harmonieuze club solosportende Brusselaars.

Niet lang na de oprichting lijkt het einde van die fictieve sportclub echter al in zicht. Want we moeten geleidelijk aan terug naar het normale leven. En om het begrip ‘normaal’ te duiden, wordt doorgaans verwezen naar de situatie voor de crisis.

Ik ben verward. Is het dan normaal dat er door het mooiste park van de stad, het Ter Kamerenbos, een driebaansautoweg loopt? Is het normaal dat je als fietser het gevoel hebt constant een oneerlijk gevecht te moeten aangaan met automobilisten?

Is het normaal dat onze trottoirs niet breed genoeg zijn om anderhalve meter afstand van elkaar te kunnen houden? Is het normaal om het vliegtuig te nemen voor een citytrip, wanneer er in je eigen stad nog zoveel te ontdekken is?

Ja, natuurlijk moeten we er alles aan doen om onze bedrijven zo snel mogelijk weer te laten draaien. Maar kunnen we misschien een paar dingen die ons tijdens de lockdown bevielen, behouden? Kunnen we een klein beetje ons best doen om al die nieuwe en oude sporters actief te houden – ook nu lopen, fietsen of wandelen niet meer het enige excuus is om buiten te komen?

Kunnen we voor hen een klein beetje moeite doen door bijvoorbeeld wat infrastructurele aanpassingen te doen, meer sportfaciliteiten in de stad beschikbaar te stellen en werkgevers aan te moedigen om mensen de tijd en ruimte te geven om te blijven sporten?

De positieve gevolgen op de lange termijn – luchtkwaliteit, collectieve fysieke en mentale gezondheid, verkeersveiligheid – zijn simpelweg te talrijk om te negeren. Ik hoop dat veel van die aspirant-­atleten dat zelf inmiddels ook beseffen.

En o ja, mijn grootste ontdekking: je kunt dus de volledige oude hippodroom van Bosvoorde rondlopen of fietsen. Als een jockey in de belle époque.