Wat een job! (4): De brandweerman/duiker

‘E en held, ik? Nee hoor, ik probeer gewoon zo goed mogelijk mijn werk te doen.” Dat zegt Rudy Denayer, al twintig jaar in dienst bij de Brusselse brandweer. Daar werkt hij ook vaak als... duiker! Hoe Rudy erin slaagt water en vuur te verzoenen, vertelt hij aan Zazie.

Rudy (R): Ik doe het werk waar ik als kind al van droomde. Wij woonden vroeger in Anderlecht, op vijftig meter van het kanaal. Bij mooi weer gingen we elk weekend langs het kanaal wandelen, mijn ouders en hun vijf kinderen. Daar zag ik altijd de duikers van de brandweer oefenen. Ik vond dat machtig om te zien. Die mannen kwamen precies van een andere planeet, met hun zwarte pakken aan en al die apparatuur. Vijf jaar was ik, maar ik wist perfect wat ik later wilde worden. En het is nog gelukt ook!

Daarvoor moest je natuurlijk eerst bij de brandweer binnen geraken. Hoe ging dat?
R: Je moet veel tests doen, vooral lichamelijke en psychomotorische proeven. Een voorbeeld: in 45 seconden een dertig meter lange brandweerladder op klauteren. Als je boven bent, moet je je aan de hoogste trede met één hand vasthouden, en dan naar beneden kijken. Je kreeg maar één kans. Wie niet slaagde, kon zijn droom vergeten.

Moet je sportief zijn om brandweerman te worden?
R: Ja, je moet een redelijk goeie conditie hebben, en je bent maar beter ook handig. Bij de brandweer werken is meer dan een brand gaan blussen. Soms moeten we bijvoorbeeld ook met de ziekenwagen uitrijden. Er komt ook altijd weer nieuwe apparatuur bij, dus daar moeten we voortdurend mee leren werken.

Bang zijn, dat mag hier natuurlijk ook niet...
R: Nee, niet echt. Weet je, als de alarmbel gaat en we moeten ons haasten omdat het ergens brandt, dan krijg ik meteen een adrenalinestoot door mijn bloed. Ik wil daar gewoon bij zijn! Eigenlijk is dat raar, want een normale mens loopt direct weg van te veel vuur. Dieren trouwens ook! Maar wij zijn getraind om ernaartoe te gaan. Meer nog, het geeft ons een kick!

Je krijgt blijkbaar ook een kick van veel water, want je hebt je uiteindelijk gespecialiseerd in duiken bij de brandweer.
R: Ja, ik ben eerst in mijn vrije tijd duiklessen gaan volgen en toen heb ik mijn duikbrevet gehaald. Daarna moest ik hier opnieuw tests doen voordat ik als brandweer-duiker mocht beginnen.

Wat doet een duiker bij de brandweer zoal?
R: Eerst en vooral mensen proberen te redden die om de een of andere reden in het kanaal zijn terechtgekomen. Door een ongeval of door een zelfmoordpoging bijvoorbeeld. Voorts moeten we er ook dikwijls voertuigen uit halen. Het zwaarste wat ik ooit heb moeten doen, was een gigantische vrachtwagen van 35 ton uit het water 'vissen'. Maar echt lastig, psychologisch dan, is het om drenkelingen uit het water te halen, zoals de man van deze morgen bijvoorbeeld.

Geen makkelijke job, zeg. Lig je er soms wakker van?
R: Mmm, als je er te veel last van hebt, dan kan je beter ander werk kiezen. We praten wel veel onder collega's over wat we zoal meemaken. Wat ik nooit van mijn leven zal vergeten, is een brand in een appartement in Laken waar ik twee kleine kinderen dood heb teruggevonden. We hebben echt alles gedaan om hen te redden, maar het mocht niet meer baten.

Heb je ook iets meegemaakt waar je met plezier aan terugdenkt?
R: Ja, ik werkte nog maar een paar jaar bij de brandweer. We moesten een kat uit een schouw bevrijden. Ze was er langs de open haard in terechtgekomen en zat geklemd in een soort klep, een veiligheidsdeksel, tussen de haard en de schoorsteen. Aan de ene kant zat haar kop, aan de andere kant bengelde het lijf. Het was nog een mollig beest ook! En een kwaaie, want toen ik de klep openduwde, kwam mijn hand vast te zitten en heeft ze, dwars door mijn handschoen heen, haar tanden in mijn vingers gezet. Kijk, ik heb nog altijd een serieus litteken. (Hij toont het.) Ik riep natuurlijk 'AU!', maar de bazin van de kat, een oudere vrouw, riep: 'Helaba, mijn kat gene zeer doen, hé!!' En ik zei: 'Ik denk dat het omgekeerd is, madammeke!' (lacht).