Bwanga Pilipili: 'Hier kun je prins Laurent tegen het lijf lopen en kogels horen fluiten'

Bwanga Pilipili is actrice, schrijfster en regisseuse. Afwisselend met Farbod Fathinejadfard schrijft ze over het leven in haar stad.

Door een technisch incident zijn de metro's van lijn 2 en 6... Ah, lijn 6, onze eigen Galaxy Express 999! Snap je de referentie? Als je een millennial bent die hier is opgegroeid, niet naar notenleer of ritmische gymnastiek ging en kabeltelevisie had, dan was woensdagmiddag voor jou Club Dorothée: Les Chevaliers du Zodiaque, Dragon Ball, Sailor Moon (iconisch, die gedaanteverwisselingen!) en Galaxy Express 999. De trein waar alles mogelijk was. Buitenaardse wezens stappen in en uit, samen met een lange blonde vrouw in een bontmuts die aforismen fluistert.

Als je, net als ik, een meevoelende Brusselaar bent die het openbaar vervoer neemt, voel je je verantwoordelijk voor de toeristen, verdwaalde omaatjes en jongeren op zwier die je aanspreken in het Zuidstation. Met tranen in de ogen of op de rand van een zenuwinzinking vragen ze: "Ik moet naar Simonis, maar er zijn er twee. Welke neem ik?" Hoe leg je uit dat Simonis Elisabeth en Simonis Leopold hetzelfde station zijn, maar dat de ene route tien minuten duurt en de andere vijfentwintig?

Ik ga het niet hebben over die keer dat er twee wagons loskwamen of over de schietpartij in Clemenceau, want dan staan er mensenlevens op het spel en dat is mijn grens als het op MIVB-humor aankomt. Ik stap uit in Munthof en neem de uitgang richting de scientologykerk op nummer 103 – de kant van Tom Cruise dus – tegenover de Henri Jasparlaan. Achter me bevindt zich de Louizalaan en voor me een man volledig in sportkleding, met een Basic-Fit-rugzak over de schouder. Ik vraag me af wat een sporttas over iemand verraadt.

De vrouwen met ANIMO-sokken, die kom ik niet tegen op lijn 6, en toen Annek met me afsprak in de Aspria La Rasante, hing daar een heel andere sfeer dan in de Basic-Fit Ladies aan de Ninoofsesteenweg. Ik volg mijn sporter en vraag me af of dit nu Bourdieu is of gewoon mijn eigen hersenspinsels.

We lopen langs Bordet en de Breughelstraat; ik moet rechtsaf, de Hoogstraat in. De man stopt, trekt zijn Basic-Fit-schouder even op, haalt een kaart uit zijn zak, legt die op de autoruit en stapt in een zwarte, Matrix-achtige wagen: een Tesla.

Ik heb geen rijbewijs, geen auto. Mijn rijangst, gecombineerd met de psychomotoriek van een tiener op helium, zorgt ervoor dat ik het verschil niet zie tussen een GLC en een CLA (wij hadden vroeger een Lada), maar ik moet toegeven dat de tas de bolide niet verried.

Hartvormige pizza

Aan de overkant ligt restaurant Bossa Nova – niets voor vegetariërs en veganisten: Braziliaanse grill à volonté en een knetterende sfeer. Dit is het trottoir van Bella Italia en zijn chef, die me op een droeve zaterdag een hartvormige pizza had aangeboden, van de begrafenisonderneming tegenover het Sint-Pietersziekenhuis, van de apotheek.

Vroeger haalde ik hier mijn vriendin Mimi de garnaal op, het stralendste, gulleste, populairste en dapperste meisje van school. Met een Nederlandse moeder en Tunesische vader groeide Mimi hier in de buurt op, samen met haar zussen en broer. Vandaag is ze bankdirecteur, heeft ze twee kinderen, woont ze ergens anders en heeft ze nog altijd die unieke uitstraling.

Ik ga naar Hoogstraat 308, naar kapsalon Hair Evasion. Een instituut, een koninkrijk, een toevluchtsoord, een nest, een kliniek voor het haar en de ziel. Jabu, de bazin, runt deze salon al meer dan twintig jaar. Jabu is de zus, de tante, de vriendin, de buurvrouw, de mama, de verpleegster, de advocate, de strijdster en de kapster van de wijk. Haar gastvrijheid is grenzeloos en haar kniptechniek virtuoos. In deze salon ontmoet je G, een steunpilaar van de Marollen die voor haar watergolf komt, of houd je het handje vast van de kleintjes die hun vlechtjes laten bijwerken.

Ik kijk naar het Vossenplein beneden en bedenk dat je alleen hier prins Laurent kunt tegenkomen op de dag van het Bal National, en op een winteravond kogels kunt horen fluiten.