SLT NOV Nina Vandeweghe SLT NOV Nina Vandeweghe

Saskia Vanderstichele

Column

Nina Vandeweghe: ‘Waar is Aladdin als je hem nodig hebt?'

© BRUZZ
04/02/2025

Nina Vandeweghe is beeldend kunstenaar. Beurtelings schrijven zij en Ilyas Mettioui hier over het leven in hun stad.

Het is bijna Valentijnsdag. Ik word dan altijd een beetje onrustig. Weer is er een jaar als single gepasseerd. Waar blijft die man toch? Speciaal voor jullie: een smachtende en softerotische anekdote, recht uit mijn weinig succesvolle datingleven.

Een tijd geleden zat ik op een grijze bank in een appartement aan Lemonnier voor een zoenafspraak. Via sms had ik daarmee ingestemd: zoenen. In mijn hoofd misschien voor wat meer, maar all the way zou ik zeker niet gaan. De zoenman had me na een concert enkele vage sms’en gestuurd. Uit die breadcrumbing berichtjes leidde ik af dat hij niet helemaal te vertrouwen was, maar de kruimels lokten me toch naar zijn appartement. Hij was knap, de zoenman op de bank, voor mij toch. Ik houd van alles wat afwijkt van de norm: scheve tanden, flaporen, grote neuzen ... Hij was een echte rat boy, met bijna zwarte kraalogen, die me deden denken aan mijn hamsters uit mijn kindertijd. Twee vooruitstekende tanden bevestigden zijn knaagdierengehalte.

"Speciaal voor jullie: een smachtende en softerotische anekdote, recht uit mijn weinig succesvolle datingleven"

Nina Vandeweghe

Plots herinnerde ik me tussen het likken en zoenen door dat hij vegetariër was. Mijn sensuele gevoel maakte plaats voor een zeker zelfbewustzijn. Vlak voor ik naar zijn appartement was gekomen, had ik een wontonsoep gegeten met een stevige vleesbouillon en met rundvlees gevulde ravioli. Wat als rat boy het vlees proeft? Of erger nog: ruikt? Met de gedachte aan een onmiskenbare vleesgeur stak een tweede probleem de kop op. Zo nu en dan ruik ik zelf namelijk ook een vieze geur. Onlangs was ik in cinema Aventure naar de nieuwe film van Johan Grimonprez, Soundtrack to a coup d’état, gaan kijken. Nadat ik me een halfuur had afgevraagd wie of wat er zo stonk in de zaal, vroeg ik aan mijn vriendin of zij ook iets rook. “Nee, niks,” zei ze. Toen wist ik het weer: het was de binnenkant van mijn neus. Ja, ik kan die ruiken.

Tempelbewaarder

Daar, op die bank in appartement nummer ongekend op een vijfde verdieping, maakte lichte paniek zich van me meester. Kon mijn zoener ook het binnenste van mijn neus ruiken? Of mijn vleesmaaltijd? Misschien waren die geuren alleen maar waar te nemen als ik uitademde. En dus stopte ik met ademen. Dat blijkt best lastig als je met je tong in de mond van een ander zit. Verwarrende gevoelens van opwinding en geurige onzekerheid gierden door mij heen. Intussen gingen slipjes uit en maakte ik af en toe mopjes om zo adempauzes in te lassen. Tweemaal gooide ik mijn armen in de lucht, friemelde met mijn billen over de bank, onderweg een slijmerig slakkenspoor achterlatend, en deed alsof ik ervan afgleed. Allebei lachten we erom. De bank was niet van hem, en dus konden vlekken hem niet schelen. Hap, hap, hapte ik naar lucht. Mwa, mwa, mwa, kusten we. We gingen voorbij het zoenen, voorbij onze afspraak. In mijn hoofd worstelde ik met mijn morele kompas. My body is a temple en niet te betreden door onbetrouwbare vlegels. En dus besloot ik halverwege de avond – en de pijpbeurt – te vertrekken. Waar is Aladdin als je hem nodig hebt? Enkel hij, de betrouwbare, mag in de Grot der Wonderen.

"Hap, hap, hapte ik naar lucht. Mwa, mwa, mwa, kusten we. We gingen voorbij het zoenen, voorbij onze afspraak"

Nina Vandeweghe

Achteraf bleek dat mijn instinct het bij het rechte eind had. Nog geen maand na onze zoenafspraak liep ik rat boy weer tegen het lijf. Mét zijn vriendin, die hij was “vergeten” te vermelden. Zucht. Ik had de eerste breadcrumbing signalen genegeerd en zag de hoop op een gezamenlijke toekomst al opdoemen. In zijn onderverhuurde appartement raapte ik mijn katoenen slipje – een tanga, geloof ik – van de grond op en stak het in mijn jaszak. Niks hatelijker dan een nat slipje weer aandoen. Ik gaf hem een afscheidszoen en liep commando de deur uit. Het werd een moeilijke wandeling naar huis. Overal mannen, veel wind, en mijn rokje was kort. Fijne Valentijn!

Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.

Lees meer over: Brussel , Column , Nina Vandeweghe , Ilyas Mettioui

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni