Nina Vandeweghe: ‘Wees niet lui, informeer je, doe je mond open en f**k demure'

Nina Vandeweghe is beeldend kunstenaar. Beurtelings schrijven zij en Ilyas Mettioui hier over het leven in hun stad.

Door Renate Rubinstein, die schreef onder het pseudoniem Taram – een anagram van Marat –, mijmerde ik over mijn lievelingsschilderij De dood van Marat van Jacques-Louis David. Jij en ik kunnen het bewonderen wanneer we maar willen in de KMSKB in Brussel. Tijdens de openingsuren dan toch. Renate Rubinstein was een pionier van ‘de persoonlijke column’ in het maandblad Vrij Nederland. Ze werd gevreesd door al wie preuts en conservatief was. In het kielzog van Renate laat ik hier mijn stem horen.

Enige tijd al voel ik mij verraden, net als Marat. Niet door de girondijnen, zoals hij, maar door de gedweeheid van onze kwezelige fallocratie. Het gebrek aan burgerschap in onze luie, neoliberale samenleving zonder metanarratieven wordt me soms te veel. Al een tijd lijd ik ook aan een klimaatdepressie, en met een solipsistische gek als Donald Trump, die vanuit zijn eigen Schizo Rhizome het vuur aan de lont van WO III steekt, zal die er niet op verbeteren. 170 jaar vrouwenemancipatie wordt tenietgedaan en de klimaatcrisis staat bij niemand meer op de agenda. Oké, ik ben een beetje een snowflake en lig aan een infuus van antidepressiva, maar wat wil je in dit ratrace- en covfefe-tijdperk.
Ook in mijn stad mis ik vaak actief burgerschap.

Mijn grootste irritatie is ons gebrek aan dapperheid, aan ingrijpen voor wat of wie op welke manier dan ook benadeeld wordt. Je kent het wel. Een vrouw wordt lastiggevallen, omstanders kijken roerloos toe. Feminisme is geen vrouwenzaak, het is een visie die meer gelijkwaardigheid nastreeft. Of neem een ander voorbeeld: iemand gooit vuilnis op straat en geen haan kraait ernaar. Elke dag als ik mijn hond uitlaat, ruim ik zwerfvuil op in het park, dat eerder lijkt op een hondenpoepbak. Ik schafte me een poop scoop aan en raap de kak op die andere hondeneigenaars lieten liggen. Ook zal ik ecologische kakzakjes in dispensers ophangen aan de ingang van het park. O wee zij die hun hondenkak niet opruimen.

De laatste zucht

Ik had het nooit gedacht, maar ik ben een oude, knorrige man aan het worden, net als mijn vader. Van kindsbeen af zag ik hem vlijtig etiketten van verpakkingen weken om het pmd-afval nog beter te kunnen sorteren. Nu merk ik dat ik ook de plastic venstertjes uit brieven knip om papier en plastic netjes te scheiden. Ik hoor jullie denken: ‘Freak!’ Hoe kan het trouwens zijn dat er in de supermarkt nog zoveel plastic verpakkingen liggen? Waar blijven de alternatieven?!

Door een baksteen in de stortbak van mijn toilet te gooien, bespaar ik enkele liters water. Het water uit de droogkast – als ik die al gebruik – geef ik aan de planten. Mijn hond draagt tegenwoordig een trui in huis, want mijn thermostaat staat nooit hoger dan 18° Celsius. Vroeger maakte ik me druk wanneer mijn ex overal in huis lampjes aanknipte, ook in kamers waar niemand vertoefde. Voor sfeer en gezelligheid kreeg hij een 10 op 10, voor elektriciteitskosten en ecologie iets minder.

Het ergste vind ik mensen die in één adem zeggen dat ze van de natuur houden en dan aankondigen dat ze volgende week met een goedkope vlucht naar Spanje trekken. Gran Canaria en Valencia zijn net overstroomd, maar goed, als ze hun strandvakantie maar kunnen consumeren. Iedereen gooit zijn principes overboord uit kortstondig opportunisme. Ik maakte me daar vorig jaar, verblind door liefdesverdriet, ook schuldig aan. En schuldig keerde ik weer naar huis.

Graag wil ik nog één keer een appel doen op jullie. Wees niet lui, informeer je, doe je mond open, denk na voor het illegaal is, neem geen vliegtuigen, doe aan politiek en sport – al hoeft dit laatste niet van mij. Drink water, koop tweedehands en f**k demure! Doe aan burgerschap! Daaag! Miss you already, maar op dit moment vooral jou, liefste Alice …