‘Wanneer een peuter van drie op straat staat, faalt het beleid’

Door de strengere asielprocedures die onlangs werden ingevoerd, staan in hartje Brussel vandaag gezinnen met jonge kinderen op straat. De impact is verwoestend, schrijft Eline Fuertes van Vluchtelingenwerk Vlaanderen.

Een Afghaans gezin met drie kinderen tussen één en drie jaar oud staat uitgeput en angstig pal naast het drukke verkeer. Hun buggy dient als stoel, een plastic zak als koffer. Fedasil, de federale opvangdienst voor asielzoekers, weigert hen een bed omdat het gezin eerder bescherming vroeg in een ander Europees land. Maar een officieel papiertje beschermt niemand tegen kou, honger of gevaar.

Geen bescherming

Sinds 4 augustus mag België asielzoekers die al elders bescherming kregen, weigeren. En dus staan gezinnen die in landen als Bulgarije of Griekenland geen huis, geen werk en geen toegang tot onderwijs vinden, opnieuw in de kou zodra ze in België aankloppen. Kinderen worden twee keer in de steek gelaten. Eerst door een Europees systeem dat hen aan hun lot overlaat, vervolgens door een Belgische regering die de deur sluit.

De impact is verwoestend. De angsten stapelen zich op: vreemde straten, geen bed, geen bescherming. Ouders voelen zich machteloos en vernederd. Voor onze samenleving betekent het extra druk op vrijwilligers, noodopvang en Brusselse sociale diensten.

Buurtbewoners proberen gaten te vullen die de overheid bewust laat vallen. De menselijke tol is immens. De beleidsopbrengst? Nihil. Geen daling van de migratiecijfers, geen besparing op termijn, enkel meer menselijk leed. Dit beleid klinkt misschien stevig in een debatstudio, maar op straat betekent het dat peuters in de regen staan.

Elke dag onzekerheid

Alsof dat nog niet genoeg is, maakt de nieuwe wet op gezinshereniging de situatie nóg schrijnender. Voor wie enkel subsidiaire bescherming krijgt – een tijdelijk statuut voor mensen die niet als klassieke vluchteling erkend worden maar wél gevaar lopen op oorlog of foltering – gelden wachttijden van jaren en strenge inkomensvoorwaarden. Gezinnen blijven gescheiden, kinderen groeien op zonder hun ouders, onzekerheid knaagt elke dag. Dit beleid veroorzaakt emotionele schade die geen enkele minister ooit zijn of haar eigen kinderen zou toewensen.

Minister van Asiel en Migratie Anneleen Van Bossuyt (N-VA) verdedigt het met het argument dat strengere regels nodig zijn om “misbruik” te voorkomen. Daarmee doelt ze op schijnhuwelijken of gezinnen die zogezegd enkel via gezinshereniging naar hier komen. Dat zijn uitzonderingen, niet de regel. Het resultaat is dat vaders die elke dag werken en bijdragen worden afgestraft, dat moeders huilend hun peuter proberen te troosten zonder te weten waar ze vannacht slapen, dat kinderen zonder schuld hun toekomst zien afbrokkelen.

Dit beleid straft de meest kwetsbaren en biedt geen enkel perspectief. Het is niet streng, het is hardvochtig. Het is niet efficiënt, het is onmenselijk.

Moreel kompas

Minister Van Bossuyt, de bal ligt in uw kamp. U hebt de macht om de situatie terug te draaien waarbij peuters op straat slapen, gezinnen uit elkaar getrokken worden en dat mensenrechten met de voeten worden getreden. U weet als moeder hoe fundamenteel het is een kind te beschermen. Laat dat moedergevoel uw moreel kompas zijn.