Iliona ontroert en overrompelt AB

Na een Franse tournee culminerend in twee uitverkochte Olympia’s begon Iliona zaterdag aan haar eerste van twee homecoming-concerten. Aangevuurd door een koor van geestesgenoten nam de 25-jarige Brusselse, net als op haar debuutalbum, afscheid van haar jeugd en lanceerde ze zich als Gen Z-boegbeeld waar straks ook op de festivals rekening mee zal moeten gehouden worden.

In de AB bewees Iliona niet alleen dat ze een van de fascinerendste Franstalige singer-songwriters van haar generatie is, maar ook dat ze gegroeid is als performer. Het moet tegelijk confronterend en overweldigend zijn om de openhartige teksten die ze ooit voor zichzelf schreef in de beslotenheid van haar slaapkamer van a tot z te horen meezingen door een zaal vol vreemden, allemaal overtuigd van de universaliteit van haar diepste zielenroerselen.

Vlak voor de release van het in maart uitgebrachte debuut 'What if I break up with u?' benadrukte de zangeres al hoe belangrijk ze het vond om zowel voor haar eerste album - verschenen ruim na de ep’s 'Tristesse' (2021) en 'Tête brûlée' (2022) - als voor de daarbij aansluitende optredens voldoende tijd te nemen. Stond toen ook op haar verlanglijstje: vrouwen meebrengen op het podium, rocken terwijl de basis elektronisch bleef én de balans bewaren tussen breekbare chanson, herkenbare popmelodieën en eigentijdse fundering.

Engelenvleugels

Dat er goed nagedacht was over de enscenering, werd snel duidelijk. Het gordijn opende op de tonen van ‘Stp’, maar het doek viel pas echt met ‘Text back’, hét signaal voor het publiek om in overdrive te gaan. We zagen een zangeres met engelenvleugels en kroontje. Met rechts gitariste Praa en links drumster Zoé Hochberg, aanvankelijk alleen als schaduw, bleef alles overzichtelijk. Een papieren bootje, een dobbelsteen, een rode All Star-schoen en een mp3-speler, allen in XXL-formaat, symboliseerden op het podium Iliona’s afscheid van haar jeugd, ook al het thema van haar debuutplaat, die dieper ging dan een break-up.

‘Rater une rupture pour les nuls’ werd net als het aanstekelijke ‘Lâche-moi la main’ luidkeels meegezongen. Voor ‘Fishsticks’ ging de zangeres op de dobbelsteen zitten, en nadat ze voor ‘Quelque chose de’ ook zelf een gitaar had omgegord, bleek er vlak voor ‘Ça n’existe pas’ een keyboard voor haar klaar te staan op de papieren boot.

Wat volgde was een moment van verstilling en een krop in de keel. De lichtshow kwam dit keer niet van het podium, maar van de smartphones die massaal de lucht ingingen. Onwaarschijnlijk dat Iliona deze fragiele chanson, waarin ze haar beide ouders rechtstreeks aanspreekt, al schreef op haar 18de.

Stijgende energieniveaus

Na de overbodige vraag of we er klaar voor waren duikelde Iliona de oudjes ‘Moins joli’ en (een stevig) ‘Si tu m’aimes demain’ op. Het bleek de voorbode van een opzwepende eindsprint met veel beats. Plots zat er autotune op haar stem, werd haar micro een symbool van empowerment en verblindden stroboscopen de ogen. Met dit eigentijdsere dansvloergeluid experimenteerde de zangeres ook op haar meest recente single ‘Sad ;(’, waar tussen de trapritmes de energieniveaus beduidend hoger lagen dan op het vertrouwde slaapkamerchanson, ooit ontwikkeld na het zien van Stromae’s YouTube-tutorials.

Toch was het tussen de beats nog wat zoeken naar een eigen smoel en greep Iliona het meest naar de keel wanneer het eigentijdse het melancholische kruist, getuige ‘23’, waarin ze het bilan opmaakte van de eerste 23 jaar van haar leven. Op What if I break up with u? was het ook al de logische slotsong. Hier vloeide de euforie niet voort uit elektronische effecten, maar uit een waterval van woorden en emoties. De handen stevig om de micro gevouwen, groef de zangeres in haar verleden om het daarna te kunnen afsluiten.

We zagen twee middenvingers de hoogte ingaan als de tekstregel over dat eerste ‘contrat de merde’ passeerde, maar ook een V-teken. ‘J’ai pas eu le choix d’être comme ça si j'avais su / J‘ai pas eu le choix d'être comme moi si j'avais pu,’ klonk het introspectief over de afgelegde weg. Een diepe buiging volgde, en een korte bisronde waarin iedereen met ‘Reste’ al dan niet naar huis werd gestuurd.