City jobs bij Garage International: ‘Mysterieus probleem oplossen geeft een kick’

In City jobs toont BRUZZ de mens achter typische en minder typische stadsjobs. Dimitri Pehlevanidis (47) groeide zowat op in Garage International, het bedrijfje dat zijn vader en oom uit de grond stampten in Sint-Gillis. Vandaag staat hij er zelf aan het hoofd. “Toen ik naar Brussel kwam, spraken alle kinderen Grieks op straat.”

Midden in de Denemarken­straat, achter een handgeschilderd en verbleekt naambord, ligt Garage International. Wie niet weet wat hij of zij zoekt, rijdt zo voorbij de ingang, die dwars door een woonhuis loopt. Een discretere garage? Die zal je in Brussel moeilijk vinden.

De smalle gang leidt naar een achtergebouw met plaats voor een vijftal auto’s, twee werknemers en een stagiair. “Deze garage en de straat waren mijn speelplaats al toen ik nog een kind was, we woonden hiernaast,” vertelt Dimitri Pehlevanidis in zijn minuscule kantoortje met uitzicht op de werkplaats. “Dat waren de jaren 1980, toen kinderen nog niet allemaal voor de Playstation hingen. Later, als tiener, ging er geen weekend of vakantie voorbij zonder dat ik mijn vader hielp. Die werkte tot 15 uur per dag. Zo kreeg ik de microbe te pakken.”

Worstelaar uit de Pontus

De garagehouder glimlacht bij de vraag of zijn familienaam een bijzondere betekenis heeft. “Mijn grootvader is uit Turkije naar Griekenland gevlucht uit de Pontus, een gebied aan de Zwarte Zee waar de Grieken werden verdreven. Mijn overgrootvader was worstelaar. Vanaf een bepaalde graad kwam daar een titel bij en daar is de familienaam een verbastering van. Geworsteld heb ik nooit, maar ik heb wel thaiboksen en andere gevechtssporten beoefend.”

In 1981 was het dan aan Dimitri’s vader om op zijn beurt voor een ander land te kiezen. Samen met de oom van Dimitri startten ze met Garage International in laag Sint-Gillis. Het is een wijk waar onder meer de Griekse restaurants van het Bethlehemplein nog herinneren aan de Griekse migratiegolf. “Ik was drie toen we verhuisden en mijn ouders hadden me gewaarschuwd dat hier vreemde talen werden gesproken. Maar toen ik aankwam bleken alle kinderen op straat gewoon Grieks te spreken! Voor pakweg tien kleine Grieken had je één Spanjaard, een Marokkaan en een Zaïrees.”

Het oor van de mecanicien

In zijn 30-jarige carrière als garagist zag Dimitri zijn vak veranderen. “Vroeger was het oor en het oog van de mecanicien veel belangrijker, vandaag neemt de informatica meer plaats in. De auto’s zijn ook beter geworden: krachtiger en toch zuiniger, met meer comfort en veiligheid. Een automobiel is op die manier wel complexer geworden. Een onderhoud van één uur vroeger, duurt nu al snel twee à drie uur.”

Aan volledig elektrische wagens waagt Dimitri zich nog niet. “Elektrische auto’s hebben veel minder onderhoud nodig, in principe verlies je daar als garagist dus inkomen. Nu, als ik de onderhoudsfacturen zie van collega’s die wél e-auto’s doen, moet ik toch eens glimlachen. Ze vragen bijna evenveel als voor een auto met verbrandingsmotor, ik vraag me af hoe je dat uitlegt aan de klant.”

Garage International is een multimerken garage, waar je evengoed terecht kan met een Golf, een Porsche of een Citroën 2 PK’tje uit de jaren 1970. “Of het makkelijk overleven is voor zo’n kleine speler? Eigenlijk wel, al stop ik er veel uren in. We openen om 8 uur en vaak blijf ik nog tot 20.00 uur, als we al gesloten zijn. Dan doe ik waar ik van hou: nadenken over technische problemen, pannes vinden. Dat gaat makkelijker alleen. En het is een pak spannender dan de administratie waar ik overdag ook mee opgescheept zit.”

“Zeker wanneer een klant zegt dat hij al bij twee garages is geweest, dat gaat het kriebelen. Als ik er dan in slaag om het probleem te vinden ken ik mezelf een denkbeeldige medaille toe. Voor oldtimers doe ik dan soms een beroep op mijn vader, die nog dagelijks langskomt. Die is zo’n beetje een wandelend en pratend boek vol kennis over vroeger.”

Enkel sympathieke klanten

Naast die eurekamomenten geniet de garage-uitbater ook erg van het contact met de klanten. “Het lijkt wel alsof ik enkel sympathieke klanten heb. Een goeie dag is nooit een feest van de ochtend tot de avond, maar telt verschillende van die mooie momenten. Tien minuten met een klant praten over het leven, wat over en weer grappen. Dat zijn momenten die me echt doen glimlachen.”