Nachtverpleeg­ster Magalie: 'Patiënten vertrouwen me vanalles toe'

Ze heeft energie voor tien, slaapt vier à vijf uur per dag en houdt van haar nachtdiensten in het UZ Brussel. “Toen mijn oma stierf in het ziekenhuis, besefte ik dat ik verpleegster wilde worden”, vertelt Magalie (31).

In de wachtruimte dicht bij de afdeling van Magalie zit een groep van een vijftiental mensen. Veel vrouwen dragen een hoofddoek en verschillende aanwezigen zijn in tranen. “Ze staan voor de afdeling oncologie, wellicht is er een overlijden”, duidt Magalie even later. “In sommige culturen komt de familie dan massaal naar het ziekenhuis. Op oncologie komen overlijdens regelmatig voor. Nu, bij ons eigenlijk ook.”

Die afdeling is nefrologie, pneumologie en thoraxheelkunde (nieren, longen en borstkas). Magalie, een levendige verschijning met armen vol tatoeages, is er vaste nachtverpleegster. Ze werkt telkens in erg arbeidsintensieve blokken: zeven dagen op rij van halfacht 's avonds tot acht uur ‘s ochtends, in shiften van ruim twaalf uur dus.

Pendelen uit Oostende

“Dat klinkt misschien zwaar, maar ik vind het prima zo. Die zeven dagen geven continuïteit, je beseft dan beter hoe het met je patiënten gaat, en het is beter voor je bioritme. En ook dat systeem van twaalf uur bevalt me. Er zijn zelfs mensen uit Oostende die hier komen werken omdat ze dat zo'n goed systeem vinden. Na zeven dagen werken heb ik minstens zeven dagen vrij. In zes weken tijd werk ik als fulltime negentien nachten.” De politieke discussie over nachtwerk laat Magalie aan zich voorbijgaan. “Als ze die zeven dagen en twaalf uur maar behouden.”

Als nachtverpleegkundige staat de jonge vrouw er alleen voor op een afdeling met 29 bedden. “Voor taken die niet alleen lukken, zoals patiënten uit hun bed halen, helpt de mobiele nachtploeg, maar voor de rest vind ik het net aangenaam dat ik mijn eigen baas ben: ik doe medicatierondes, zorg dat iedereen naar het toilet kan en hoor ook even hoe het met de patiënten gaat.”

Dat contact met de patiënten is heel anders tijdens de nachtdienst, merkte Magalie. “Het bezoek is weg en ik ben het enige aanspreekpunt. Ze denken na over wat er overdag is gezegd door artsen of naasten. Sommigen horen bijvoorbeeld dat ze niet meer naar huis zullen kunnen. Daardoor zijn ze vaak erg openhartig. Ik krijg van alles te horen over familie, financiën en relaties, ook seksualiteit. Misschien omdat ik nog jong ben? Ik bied een luisterend oor, maar soms delen ze wel wat veel.”

“Vaak zijn mijn tattoos de aanleiding voor een gesprek: hier zie je mijn honden, die leeuwen staan symbool voor mijn broer en ik, die tattoo is voor mijn oma …” Haar familienaam probeert de verpleegster bewust niet te tonen. “Voor je het weet voegen mensen je toe op sociale media en ik probeer privé en werk te scheiden.”

Haar patiënten hebben iets aan die gesprekken, merkt Magalie. “Onlangs had ik een patiënt die de volgende dag geopereerd moest worden aan zijn long. Vier jaar eerder was hij zijn volwassen zoon verloren en hij was erg onrustig. De man heeft me toen foto's getoond van zijn zoon en over hem verteld. Later in de nacht heb ik hem nog even meegenomen op de gang. De volgende ochtend leek hij veel kalmer voor de operatie.”

Dat Magalie verpleegster wou worden, besefte ze in het vijfde middelbaar. “Mijn grootmoeder, een tweede moederfiguur voor mij, werd ziek. Eigenlijk wou ik voor haar zorgen, ik had zelfs mijn rijbewijs gehaald om boodschappen te doen, maar ze kwam al snel op een afdeling palliatieve zorgen terecht. De zorg die ze daar kreeg, wil ik nu aan anderen geven.”

Verpleegster aan de kassa

Dat ze energie voor tien heeft, zegt de nachtverpleegster ook een paar keer. “Naast mijn verpleegstersjob werk ik nog een vijftal dagen per maand aan de kassa bij Albert Heijn, als flexijob, soms zelfs na mijn nachtshift. En van mijn collega's krijg ik weleens de vraag of ik eindelijk eens kan stilstaan. Dat hou ik dan een minuut of zo vol.”

Het vervelendst aan haar job? “Het wisselen van ­ tussen werk- en recupweken. Al duurt die aanpassing meestal maar een dag. Als ik werk, slaap ik van 9 uur tot hooguit 14 uur. Ik heb heel weinig slaap nodig en lig vaak al voor 12 uur met mijn ogen open. Ik zeg altijd: 'Slapen is voor later'.”