Babou verkoopt op het Vossenplein: 'In heel Europa vind je geen markt als deze'

Noem haar gerust een monument. Bernadette Lauzin – aka Babou – is al sinds 1972 verkoopster op het Vossenplein. Vandaag houdt ze nog evenveel van de plek die het hart van de Marollen vormt. “Wie hier komt, houdt van verrassingen."

In brasserie La Clef d'Or aan het Vossenplein zit Bernadette Lauzin al aan een tafeltje. Ze wijst op een plastic zak gevuld met kleren. “Ik ben een kwartiertje eerder gekomen et j'ai chiné, ik heb al wat gestruind. Kijk: een lange handgebreide jas, een beetje extravagant zoals ik ze graag zie. En dan dit kleed in organdie (lichte, doorzichtige katoenen stof, red.). Prachtig, toch? Er zitten vlekken op, maar ik kon het niet laten liggen.”

Het is Bernadette – of Babou zoals ze hier genoemd wordt – ten voeten uit. Een halve eeuw al is ze zowel verkoopster als klant op de oudste markt van Brussel, die al bestaat sinds 1873. “Bijna alles wat ik verkoop, vind ik op deze markt. Ik zorg dat ik om 7 uur 's morgens bij de opening ben en stuit vrijwel altijd op iets. Liefst kleren uit natuurlijke materialen. Alleen voor spectaculaire hemden uit de jaren 1970 maak ik een uitzondering.”

Babou schuift ons meteen wat documentatie toe, inclusief een songtekst. Of we al wisten dat zij ook schrijft? Dat ze medeauteur is van ‘Quand elle rit aux éclats' van Vaya Con Dios?

Om de zoveel minuten kijkt Bernadette op om een groet te beantwoorden. Een van de klanten komt zelfs een handkus geven. De verkoopster is zonder twijfel een monument van het Vossenplein, waar ze de handelaars ook vertegenwoordigt bij het stadsbestuur. “Dat is nodig, want de stadsdiensten proberen ons op allerlei manieren aan de ketting te leggen. We krijgen bijvoorbeeld parkeerboetes voor handkarren of ze proberen een marktdag te schrappen om te besparen. Maar dat dagelijkse is juist het unieke, in heel Europa vind je geen rommelmarkt zoals deze. De hele wijk leeft van deze markt.”

Babou houdt dan ook van de markt. “Je bent buiten, het plein met zijn bomen en cafés is fantastisch en er is die typische onvoorspelbaarheid. Wat zal je ontdekken of verkopen? Wie zal je ontmoeten? De klanten komen uit alle lagen van de bevolking, maar delen iets: ze houden ervan verrast te worden. Ik onderscheid drie groepen: mensen die zich geen nieuwe kleren kunnen permitteren, jongeren die bij tweedehands mode zweren en dan nog mensen die naar luxe-items speuren, genre Hermès.”

Een van de typische dingen voor de rommelmarkt is de verkoop uit kartonnen dozen met inboedels van leeggehaalde huizen. Passanten rommelen er door het leven van mensen, inclusief foto's van dierbaren. “De meeste verkopers halen hun waren uit vide-maisons, ja, en ik ontdek mijn kleren op mijn beurt bij hen. Ik sta er altijd even bij stil dat die spullen van iemand zijn geweest. Je herkent de gewoonten van mensen: sommige vrouwenkleren zijn met heel veel zorg behandeld en opgeborgen.”

Iedereen de vuinisbak in

Ooit vond Babou zelfs de foto's van de familie van haar ex op het plein. “Ik heb ze gekocht om ze van de vuilnisbak te sparen. Bon, ooit gaan we allemaal de vuilnisbak in. Misschien is dat een reden waarom die spullen op de markt zo kunnen ontroeren.”

Babou verkoopt al sinds 1972 op de markt. “Ik studeerde architectuur in Bordeaux. Toen ik mijn toenmalige vriend – een Belg – leerde kennen, stopte ik met die studies en zijn we naar Brussel getrokken. Van mijn moeder had ik een kleine voorraad brocante gekregen. Maar we waren naïeve beginners, in een jaar tijd was de voorraad erdoor en waren we helemaal gepluimd.”

In de loop der jaren zag ze de markt veranderen. “Vroeger verkochten veel Belgen uit de Marollen hier, maar ergens in de jaren 1980 werden dat steeds vaker mensen uit Noord-Afrika. Vandaag is dat nog altijd zo.”

Verzetsgeest

Die verkopers lijken wel erg mediaschuw: de circa vijftien mannen die BRUZZ aanspreekt, huiveren voor een interview. Bernadette herkent dat beeld. “Mensen vestigen niet graag de aandacht op zich, het is een andere mentaliteit dan de verzetsgeest van de vroegere Marolliens, die meer verenigd waren.”

Die houding doet Babou vrezen voor de toekomst. “Ik weet niet wie me zal opvolgen. Het contact met de politiek vraagt om wat ervaring en de bereidheid om ertegenin te gaan. Verzet, dat moet je leren. En ik heb nu eenmaal niet het eeuwige leven.”