Taxichauffeur Ibrahim: 'Veel collega's rijden als cowboys'

Overdag is Ibrahim taxichauffeur of leidt hij chauffeurs op, buiten het werk is hij vooral vader in een eenoudergezin met vier dochters. “Een dame betaalde me ooit om anderhalf uur stil te staan en naar haar verhaal te luisteren.”

Als BRUZZ Ibrahim (56) ontmoet bij zijn werkgever Victor Cab, steekt hij strak in het pak. “Zoals elke chauffeur hier”, zal hij even later benadrukken. Een onberispelijke tenue is dan ook een van de basiselementen die hij de nieuwe chauffeurs die hij opleidt bijbrengt. “Verder hamer ik op drie zaken: netheid, respect en houding tegenover de klant, en respect voor de wegcode. Niet elk taxibedrijf vindt die even belangrijk.”

Ibrahim werd in 2017 taxichauffeur na een beroeps­loopbaan waarin veranderen van job de belangrijkste rode draad vormde. “Ik heb recht, internationale relaties en ondernemersbeheer gestudeerd en allerlei jobs gedaan, onder meer als logistiek beheerder. Maar vaak hield ik het niet eens twee jaar uit. Administratie en een kantoorjob, dat is niets voor mij. Taxichauffeur is iets helemaal anders: alles is afwisseling, je ontmoet mensen uit alle sociale klassen en die komen soms met ideeën die je anders nooit zou horen. Soms rijd ik ook officiële delegaties rond. (Toont een filmpje) Kijk, hier stapt de president van Somalië in een van onze limousines.”

Beroepsgeheim als een arts

Het contact met de klanten verloopt zo goed, dat verschillende van hen vrienden zijn geworden, vertelt Ibrahim. “Eigenlijk werk ik enkel overdag omdat ik een alleenopvoedende vader van vier dochters tussen zeven en dertien ben, maar voor een aantal vaste klanten maak ik een uitzondering. Die kunnen mij direct bellen en dan rijd ik ook 's avonds.”

Hoe snel klanten Ibrahim vertrouwen blijkt uit een anekdote. “Ooit reed ik met een klant die me liet stoppen aan het Zuidstation en gewoon over haar leven wilde vertellen. Anderhalf uur hebben we daar gestaan, ze heeft gehuild … Verder wil ik er niets over zeggen, omdat discretie bij de job hoort, zoals het beroepsgeheim van een arts. Het toont wel hoe taxichauffeur een zinvol en dienend beroep kan zijn.”

Dat vertrouwen komt niet vanzelf, legt Ibrahim uit. “Het komt met kleine dingen. Ik heb een magische eerste zin voor na de begroeting: ‘Heeft u een voorkeurstraject?' Meestal zeggen de mensen dat ze me wel vertrouwen en dat ik kan kiezen. Dat is een sleutelmoment, waarin de klant zijn lot in de handen van de chauffeur legt. Omgekeerd vertrouw ik de passagier ook. Dat kan een crimineel of een prostituee zijn, dat gaat mij niet aan, voor mij is het een klant.”

Cowboys in de Far West

Ibrahim schetst het beeld van Victor Cab als een model­onderneming. Tegelijk beseft hij dat lang niet alle Brusselse taxi's een toonbeeld van respect voor klant en wegcode zijn. “We zijn veel te vaak cowboys in de Far West. Als ik een toverstaf had, dan zou ik alle Brusselse taxichauffeurs vervangen door een betere versie van mezelf. Dat geldt niet alleen voor het rijgedrag. Voor ik hier begon, zag ik vaak collega's die hun meter al startten nog voor de klant is ingestapt. Als die instapt, staat er al 3 of 4 euro op. Aan het Zuidstation zie je dat bij velen. Zo schep je wantrouwen. Sommigen durven zelfs het dubbele tarief twee – dat geldt voor ritten buiten de gewestgrenzen – aan te rekenen binnen Brussel.”

Als alleen opvoedende vader zijn de dagen van Ibrahim goed gevuld. “Ik sta om vijf uur op, maak de lunchdozen van de meisjes klaar, bereid het ontbijt voor, wek hen, breng ze naar school en daarna begint de werkdag. Behalve andere chauffeurs opleiden en met klanten rondrijden, zitten er dingen in die je niet zo snel verwacht. Zo ga ik elke week de kleren van een advocaat ophalen om ze naar de droogkuis te brengen, waar ik ze later ook weer ophaal.”

Judoka en duiker

's Avonds ben ik vooral met de meisjes bezig. Die maken me trots: ze doen het erg goed op school, ze maken muziek. Mijn dochters beseffen dat ik er in het gezin alleen voor sta als volwassene, ze zijn hulpvaardig en moedigen me aan om andere dingen te doen. Zo ben ik ook judoka en duiker. Als ik ga werken zegt mijn jongste van zeven: ‘Moge God je beschermen op de weg.' Alleen al daarom spreekt voorzichtig rijden voor mij vanzelf: wie zou er voor hen zorgen als ik er niet meer zou zijn?”