Joost is lobbyist: 'Was werk van de duivel doen beu'

Ooit verdedigde hij de belangen van de financiële sector, vandaag is Joost Mulder aan de slag als lobbyist voor het goede doel. “Ik wou het werk van de duivel niet meer doen".

“Ik herinner het me nog precies. Een van onze klanten, een investeringsfonds, was gekant tegen de regulering van hun nogal agressieve methodes. Op een bepaald moment vlogen we met een privévliegtuig naar Warschau, voor een onderhoud met de minister van Financiën daar. De dame van dat investeringsfonds zei tegen die minister: 'Als u deze speculatieve techniek niet meer toelaat, zullen we helaas onze investeringen in Polen terugtrekken. Met name in dat grote shoppingcentrum in dat stadje, is dat trouwens niet uw thuisstad? Hoeveel mensen werken daar ook weer, Joost, waren dat er geen 1.500?'”

Of dat gesprek doorslaggevend was, weet Joost niet zeker. “Maar het Poolse standpunt is vervolgens wel gekanteld is de richting die we wilden.” Voor de Nederlander uit Groningen was het gesprek ook een persoonlijk kantelpunt, na drie jaar als finan­cieel lobbyist.

“Je doet dan echt wel een beetje het werk van de duivel. En dat gesprek was een van die momenten waarop ik besefte dat ik alleen nog voor de good guys wilde werken: mensenrechten, milieu, financiële regulering …” Tegenwoordig doet Joost dat met zijn eigen consultancy Better Europe, maar in het verleden was hij een van de oprichters van Finance Watch, dat de financiële sector meer in het gareel wil krijgen.

We hebben afgesproken met Joost Mulder in het Holland House aan het Luxemburgplein, waar net een evenement met Europees Parlementslid Bruno Tobback (Vooruit) plaatsvond. “Dat soort events worden vaak alleen georganiseerd om een beleids­maker of ambtenaar te beïnvloeden,” weet hij. “De privésector nodigt zo'n ambtenaar uit op een podium, naast wie er dan twee lobbyisten zitten en misschien nog iemand van een ngo. Wat de zaal van zo'n evenement denkt, is van geen tel, het gaat erom de beslissingen van die podiumgast te sturen.”

Datzelfde Luxemburgplein is een ijkpunt in het leven van Joost. Hij leerde er de moeder van zijn kinderen kennen, na een werkdag. Op en rond het plein ontmoet hij allerlei spelers, die hem cruciale informatie kunnen bezorgen in een dossier. “Als lobbyist ben je een soort informatiemakelaar. Doordat je met heel verschillende betrokkenen spreekt, weet je veel beter wat er speelt in een dossier dan werknemers van de instellingen, die dat veel minder doen. Daardoor zie je veel sneller in welke richting zo'n dossier evolueert en kun je compromissen voorstellen waar je je eigen stempel op drukt.”

Informele momenten

Hoe de week van een lobbyist eruitziet? “Deze week is er eentje met veel evenementen. Voor mij zijn die vooral boeiend om dan nadien, tijdens de informele momenten, met mensen te praten over hoe dossiers opschieten.”

“Dit is een week waarin ik in kostuum op pad ben, maar net zo goed zit ik een hele week in jeans op kantoor. Dan heb ik bijvoorbeeld meer virtuele meetings – dat zijn er sinds covid veel meer – of werken we aan amendementen of position papers, standpunten zeg maar.”

Wat maakt iemand tot een goede lobbyist? “Dossierkennis, kennis van het hele beslissingsproces én een goed netwerk,” geeft Joost aan. “Dat netwerk uitbouwen vraagt wat tijd, maar het is niet aartsmoeilijk. Heel veel mensen in de Europese bubbel komen aan zonder zo'n netwerk en zoeken aansluiting bij elkaar. Ook mijn vrienden zijn vooral mensen uit dat wereldje.”

Het fijnst aan zijn job vindt Joost de afwisseling. “Iemand die bij de Commissie werkt, is al snel vijf jaar bezig met één thema, terwijl ik net word ingeschakeld als een dossier spannend wordt.”

Dat een lobbyist altijd moet stand-by zijn, is dan weer een nadeel. “Gisteren kwam er een dringende e-mail om 18.30 uur, waardoor ik plots avondwerk had. In de financiële sector was dat erger. Zo had ik ooit met vrienden afgesproken op restaurant, toen er om 19 uur een superdringende opdracht binnenkwam. Ik gaf mijn bestelling door, maar ben nooit aan tafel geraakt. Die factuur van 400 euro heb ik wél als onkosten ingegeven. In die sector is zo'n bedrag niets. Mijn uurtarief was toen 250 euro, vandaag zal zo'n financieel lobbyist snel 400 euro per uur verdienen.”