Bij kraanbestuurder Angelo: 'Je wil die kabel niet door de ruit van Brucity zwaaien'

Op het Beursplein, op 65 meter hoog, hangt kraanbestuurder Angelo, boven de werf aan de voormalige Actiriszetel. “Gisteren zat ik hier dertien uur zonder middagpauze of toilet. Maar ik doe het dolgraag.”

Wanneer we met Angelo Zanolin (39) afspreken in zijn kraancabine, vragen we ons af hoe we precies naar boven zullen raken. Zou er een lift zijn? Of is het gewoon via een conventionele trap? Het blijkt een zeer rudimentaire ladder met smalle sporten, die de beklimming alvast met adrenaline kruidt. Angelo glimlacht als we over de tocht naar boven berichten. “De eerste keer dat ik zelf op zo'n kraan klom was het met knikkende knieën, de kraan bewoog toen volop, want ze verplaatste net zware lasten.”

Hoog in zijn cabine is Angelo een beetje de koning van Brussel, zij het dan in een paleisje van hooguit vier vierkante meter. “Zal ik de kraan even laten draaien voor het panorama? Daar is de kerk van Laken, aan het Muntplein zit een collega in een nog hogere kraan, daar heb je het reuzenrad … ”

Na twaalf jaar als kraanbestuurder is het wow-effect er voor Angelo al lang af. “Mijn aandacht is sowieso bij het werk, dat eigenlijk nooit stopt. Vandaag heb ik vooral bekisting geplaatst voor de steunpilaren in het toekomstige gebouw (dat onder meer een vestiging van de Italiaanse delicatessenketen Eataly zal herbergen, net als een Delhaize, kantoren en cohousingeenheden, red.), maar ik help ook bij afbraakwerk en het verplaatsen van elke grotere partij materiaal op de werf. Dit is best een bijzondere bouwplaats hoor, zo pal in het stadscentrum. De afbraak met behoud van de historische gevels was ook niet eenvoudig.”

Kraanbestuurder is een centrale job op de werf en het is precisiewerk, benadrukt Angelo. “Ik hou ervan om efficiënt, precies en snel te werken. Daar hoort techniek bij, de kabel mag bijvoorbeeld niet beginnen te wiebelen of je maakt de arbeiders bang, het wordt gevaarlijk en je verliest tijd. Ik ben best trots op wat ik kan, noem het gerust een passie.” Daarom nam CIT Blaton hem vorig jaar vast in dienst. “Je wil immers niet dat iemand zijn zware kabels door de ruiten van het Brucity-gebouw zwiert.”

Moordende concurrentie

Voor zijn tijd bij CIT Blaton was Angelo zelfstandig kraanbestuurder en daarvoor werkte hij in de wapening van beton. “Dat was hard werk, ik had vaak bebloede handen. Als ik vandaag in deze cabine zit, is het omdat ik twee keer met hetzelfde fenomeen ben geconfronteerd: als Belgische arbeider is de concurrentie met buitenlandse krachten moordend. Toen ik mijn job in de wapening verloor, heb ik een opleiding tot kraanman gevolgd, drie maanden lang. Ik zag mezelf niet meteen groenten verkopen.”

Later, als zelfstandig kraanbestuurder was het algauw hetzelfde liedje. “Om uit de kosten te komen moest ik 50 euro per uur vragen, maar op sommige werven zeiden ze dat ze mensen voor 17 euro konden vinden. De bouwsector kan een echte jungle zijn.”

Als werknemer heeft de kraanbestuurder uit de buurt van Binche het wél naar zijn zin. Dat de dagen soms erg lang worden, neemt hij erbij.
“Om 4.20 uur gaat mijn wekker, ik doe wat oefeningen want een hele dag stilzitten weegt op je rug. Om 5.15 uur vertrek ik met de auto, om 6.30 uur begin ik met de beklimming van de kraan, en om 7 uur stipt start de werf om ten vroegste om 17.30 uur te stoppen. Dan ben ik rond 19 uur thuis en kan ik mijn kinderen nog zien. Maar het kan evengoed anders lopen, als een levering beton bijvoorbeeld vertraging oploopt. Gisteren zat ik hier – letterlijk – tot 20 uur, ruim 13 uur dus. Gelukkig kan ik de overuren recupereren. Deze zomer kan ik voor het eerst in twintig jaar in juli én augustus vrij nemen.”

Pipi in de fles

Een echte middagpauze zit er niet in en dus eet Angelo een boterham in de cabine. De kraanbestuurder ziet hoe we tevergeefs een toilet zoeken in de cabine. “Dit is een ouder kraanmodel, dus moet het zonder. Ik probeer ‘s ochtends na het opstaan wat tijd te nemen om rustig naar het toilet te gaan.” De kraanman wijst op een drietal lege plastic flessen naast zijn zetel. “Verder gebruik ik die en neem de flessen ‘s avonds mee naar beneden. Dat went, hoor.”