Werklozen over beperking uitkering in de tijd: 'Bang dat ik moet verhuizen'

Afgelopen weekend uitte de federatie van de Brusselse OCMW's haar zorgen over het voorziene compensatiebudget van de federale regering voor langdurig werklozen. Vanaf 1 januari 2026 dreigen immers zo’n 40.000 Brusselaars hun werkloosheidsuitkering te verliezen en een deel daarvan zal aangewezen zijn op steun van het OCMW. BRUZZ sprak met enkele langdurig werklozen die misschien niet langer recht zullen hebben op een uitkering. "Ik weet niet of ik in mijn huis zal kunnen blijven wonen."

Met vier gemeentes in de top vijf van meeste mensen die door de nieuwe maatregel getroffen zullen worden, is Brussel de plek waar velen hun hart vasthouden.

Noureddine Yamani (60) is één onder hen. Hij kwam in 1965 als zoon van een Marokkaanse vader en Algerijnse moeder naar Brussel. In de hoofdstad werkte hij jarenlang in een schoenwinkel, in de bouw en als taxichauffeur.

Vooral het werk in de bouw eiste zijn tol, want in 2011 ging Yamani voor het eerst onder het mes na een langdurig probleem met zijn knieën. “Door mijn vele jaren in de bouw zijn ze compleet versleten”, getuigt hij bij BRUZZ. “In 2011 werd ik aan mijn ene knie geopereerd. Een jaar later was het de beurt aan de andere".

Het verdict was zwaar voor Yamani: hij werd werkonbekwaam en kreeg een invaliditeitsuitkering. In 2019 werd zijn statuut echter herzien en viel hij terug op een werkloosheidsuitkering.

Omdat Yamani in de tussentijd geen nieuwe job vond, is hij nu bang dat hij vanaf 2026 geen recht meer zal hebben op een werkloosheidsuitkering. De federale regering voert vanaf dan een beperking in op de duur van werkloosheidsuitkeringen, in de hoop meer mensen te activeren op de arbeidsmarkt.

"Ik wil wel werken, maar de sectoren waarin ik ervaring heb – de taxiwereld en de bouw - zijn fysiek te zwaar voor mij. Ervaring in andere sectoren heb ik niet en ook mijn leeftijd heb ik niet mee," vertelt de Anderlechtenaar.

De onzekere toekomst van de zestiger zorgt voor heel wat financiële kopzorgen. Yamani’s vrouw werkt niet en vecht momenteel tegen kanker, en zijn twee tienerzonen gaan nog naar de middelbare school. "Ik ben nog steeds mijn huis aan het afbetalen, dat ik kocht toen ik nog een job had. Ik weet niet of ik in dat huis zal kunnen blijven wonen als mijn werkloosheidsuitkering wordt ingetrokken. En waar moeten mijn kinderen dan heen?"

Samenwonend

Ook Patrik Taymans (52) ziet de toekomst somber in. Taymans heeft er een carrière van negenentwintig jaar opzitten waarin hij verschillende jobs heeft gedaan. Bij zijn laatste job werkte hij als koerier, maar het pakjesbedrijf trok weg uit Brussel.

Taymans moest op zoek naar nieuw werk, al bleek dat moeilijker dan gedacht. "Intussen ben ik al een jaar op zoek naar een nieuwe job, maar zonder succes," vertelt hij. "Op mijn leeftijd is het niet evident om nog iets nieuws te vinden."

Als de situatie niet verandert, zal ook Taymans afhankelijk worden van het OCMW, al is ook dat niet zeker. "Omdat ik samenwoon met een partner, weet ik niet op hoeveel geld ik recht zal hebben. Er zit niets anders op dan te blijven zoeken naar een job. Ik probeer er de moed in te houden, al mag ik er niet aan denken wat er zal gebeuren als ik mijn uitkering verlies," zegt hij.

50+’ers

Yamani en Taymans zijn lang niet de enige vijftigplussers die bang zijn hun werkloosheidsuitkering te verliezen. In mei 2025 telde het Brussels Gewest 11.170 werkzoekenden van 55 jaar of ouder die al meer dan twee jaar op zoek zijn naar een job. Dat is 27 procent van het totaal aantal werkzoekenden dat in 2026 zijn uitkering dreigt te verliezen.

Zij zullen doorschuiven naar het OCMW, maar zaterdag liet de federatie van de Brusselse OCMW's weten dat het compensatiebudget dat de federale overheid daarvoor voorziet onvoldoende zal zijn.

Waarom Brussel?

Waarom lijkt net Brussel extra hard te lijden onder de maatregel? "In Brussel is er een grote discrepantie tussen de profielen van de werkzoekenden en de arbeidsmarkt," vertelt Dimitri Oosterlinck, trajectbegeleider bij Groep INTRO en gespecialiseerd in de heractivering van 55+’ers.

"De grootste groep werkzoekenden in Brussel is laaggeschoold, terwijl er in de stad juist vooral nood is aan hooggeschoolde profielen. Veel laaggeschoolde mensen vinden hier geen werk, omdat er te weinig industrie is," zegt Oosterlinck.

Ook hij ziet de toekomst niet rooskleurig. "Uit recente cijfers blijkt dat veertig procent van de werkzoekenden nu al in armoede leeft. Ik vrees dat het beperken van de werkloosheidsuitkering in de tijd dit cijfer alleen maar zal doen stijgen," besluit hij.