Vakantieplannen (4): 'Ik wil groeien in het ambacht van schapen scheren'

In deze reeks vertellen vier Brusselaars over de bijzondere uitdaging die ze deze zomer aangaan. Deze week is dat de negentienjarige Zeno die als schaapscheerder door Tunesië gaat trekken.

“Met een vriend ga ik in de maand juli door het zuiden van Tunesië trekken, en het concept is simpel: ik ga schapen scheren in ruil voor een slaapplaats.”

“Waar het idee vandaan komt? Afgelopen jaar heb ik samen met een andere vriend, Arno, een zoon van schaapherders, mijn certificaat voor schaapscheren behaald. Sindsdien raakte ik onder de indruk van het ambacht. Ik wil erin groeien en wil het daarom zoveel mogelijk doen. Ik scheer trouwens met de hand. Voor de wol is dat veel beter: een elektrische tondeuse breekt de wol af en met mijn manier krijg je een betere snit.”

“Een schaap scheren is niet zo gemakkelijk: het is een soort dans en je mag het beest geen pijn doen. Arno en ik hebben ooit 45 schapen in drie dagen geschoren: leuk, maar fysiek afmattend. Het begint al bij het vangen van het dier. Ik reken ongeveer vijf euro per exemplaar, afhankelijk van de herder en het aantal schapen in de kudde. Zelden gaat het om een kudde van honderd in een keer, vaak zijn het twee Texelaars hier, een Thônes et Marthod daar."

"Ik heb gehoord dat de wol van schapen in Tunesië vanzelf dunner wordt in de zomer. Ik ben heel benieuwd wat dat zal geven. Mijn lievelingsschapen zijn Jacobschapen of Hebrideans vanwege hun mooie horens en zwarte vacht.”

“Ook maak ik deel uit van Samsara, een Brussels multidisciplinair atelier dat creatief aan de slag gaat met de wol die ik scheer, reinig en tot draden spin. Anderen maken er vervolgens een trui van. Lokaal en biologisch, al vind ik dat label niet zo belangrijk.”

“Ik droom ervan om later mijn eigen kudde te beheren en op een boerderij te kunnen wonen. In de zomer in de zon zweten, en dan afkoelen in de rivier. En zelfs bij slecht weer zou ik me amuseren, denk ik."

"En misschien is het allemaal een vorm van escapisme: wegvluchten van de drukke stad, maar ik vind het oprecht een edele manier van leven. Je bent eerlijk met jezelf, je leeft met wat er rondom je groeit, en in de grootstad verdwijnt dat besef.”

“Maar nu eerst: Tunesië.”