Noah Sadiki: 'In de kleedkamer van Union kwam ik een familie tegen’

Hij is amper twintig, maar de Brusselse middenvelder Noah Sadiki groeide dit seizoen uit tot metronoom van landskampioen Union. “Onze ploeg bestaat uit rare vogels.”

Ontspannen, alsof hij een doordeweekse wedstrijd achter de rug heeft. Zo oogt Noah Sadiki nog geen vierentwintig uur nadat Union voor het eerst in negentig jaar de landstitel in de wacht heeft gesleept. “Dit is het mooiste wat ons kon overkomen,” zegt hij op de teambarbecue in Ukkel.

De beker, de supercup en nu de titel. Wat doet dat met Noah Sadiki?

Noach Sadiki: Het doet hem deugd. Hier hebben we als ploeg naartoe gewerkt. Nu willen we die titel verdedigen.

Het seizoen was een inhaalrace. Eind oktober stonden jullie op de twaalfde plek.

Sadiki: De Europa League-wedstrijd tegen Nice (12 december, red.) was voor mij het kantelpunt. We staan 1-0 voor, maar slikken net voor rust de gelijkmaker. In de kleedkamer zeiden we dat we voor elkaar door het vuur zouden gaan om te winnen, want we waren in de beginmaanden al vaker in situaties beland waarin de andere ploeg terugkwam, waardoor wij het moeilijk kregen. De teamgeest die in de play-offs op zijn hoogtepunt was, is daar ontstaan.

Welke rol speelt coach Sébastien Pocognoli daarin?

Sadiki: De trainer heeft altijd de nadruk gelegd op het collectief. Ook toen we twaalfde stonden, pompte hij het geloof erin en bleef hij herhalen dat het nog niet voorbij was.

Wat is er bijzonder aan Pocognoli?

Sadiki: Hij is voetballer geweest, weet hoe het is om met druk te moeten omgaan en kent de Belgische competitie. Hij is de kapitein en wij volgen, net omdat hij zo dicht bij ons staat.

Je maakte je profdebuut in 2022 als 17-jarige bij Anderlecht. Ene Vincent Kompany liet jou starten tegen Club Brugge. Is het succes met Union een kleine revanche op Anderlecht?

Sadiki: Het is revanche op mezelf. Toen ik bij Anderlecht ben vertrokken, heb ik veel kritiek gekregen. Ik begon te twijfelen aan mijn keuze, maar ze was gemaakt. Ik heb mijn verantwoordelijkheid genomen en op de juiste manier op de kritiek geantwoord. Nu koester ik geen enkele rancune tegenover Anderlecht.

Was die kritiek ook een drijfveer voor jouw prestaties bij Union?

Sadiki: Het was meer de kritiek op Union: we werden aan het begin van dit seizoen afgeschreven, ons sprookje was zogezegd voorbij. Maar we zijn altijd in onszelf blijven geloven.

Wat voor club is Union voor jou?

Sadiki: Een familieclub met veel ambitie, die nooit druk zal zetten op spelers of coaches. Iedereen heeft gezien hoe moeilijk Pocognoli het had in de eerste maanden, maar het bestuur heeft hem niet laten vallen.

Dat voelt de spelersgroep ook.

Sadiki: Ja, en dat vertrouwen is heel bijzonder. Ik kom van een prestigeclub waar de verwachtingen heel hoog liggen en je sneller aan de kant geschoven wordt als je ondermaats presteert. Ik begrijp dat: Anderlecht is historisch gezien de grootste club van het land.

Op welke manier komt het vertrouwen dat jullie voelen tot uiting in het spel?

Sadiki: Toen ik aankwam bij Union, zeiden ze tegen mij dat ik in de kleedkamer een familie zou tegenkomen die mij in de armen zou sluiten, mij zou verwelkomen als een van hen. De buitenwereld ziet dat niet, maar dat familiegevoel is voelbaar en daar zit het bestuur voor veel tussen.

Zelf ben je door en door Brussels.

Sadiki: Ik ben hier geboren, liep hier school, heb leren voetballen bij de jeugd van Anderlecht, en nu heb ik met Union alles gewonnen wat er te winnen valt in België. Ik ben mijn stad dus heel dankbaar.

Je vader runt een voetbalacademie, je moeder is verpleegkundige. Op wie lijk je het meest?

Sadiki: Moeilijk te zeggen. Ik heb de rust van mijn moeder, ik spreek niet zoveel. Maar wanneer er problemen op mijn pad komen, heb ik de vurigheid van mijn vader en durf ik de confrontatie aan te gaan. Ik ben niet bang van wat mensen over mij denken als ik ze tegenspreek.

Bij je allereerste club, in Merchtem, was je vader even je trainer.

Sadiki: Daar heeft het vaak gebotst tussen ons, maar dankzij zijn lessen sta ik waar ik nu sta. Ik ben mijn ouders heel dankbaar.

Speelden zij mee in jouw keuze voor de nationale ploeg van Congo?

Sadiki: (Snel) Nee. Totaal niet. Die keuze komt van mijzelf. Zij wilden dat ik voor België koos. “Ga maar naar Congo en je zal zien waarom,” vertelden ze.

Wat zag je?

Sadiki: Op mijn achttiende of negentiende ben ik voor het eerst in tien jaar naar Congo gereisd. Ik was verbijsterd door de armoede die ik er zag. Op straat overleven, op de grond slapen ... Natuurlijk kampt Brussel ook met die problematieken. Maar daar was het wel wat extremer.

Hoe was de ontvangst in Congo?

Sadiki: Bij mijn debuut hebben de fans meteen mijn naam gezongen. Het deed mijn ouders veel deugd. Ik moest terugdenken aan mijn grootvader, die op mijn achtste tegen mij zei dat ik de naam Sadiki hoog zou houden. Mijn rugnummer 27 verwijst naar hem: mijn grootvader is gestorven op een 27ste januari.

Bij de kampioenenviering droeg je een Congolese vlag om jouw middel. Wat betekenen die roots voor jou?

Sadiki: Ik heb de Belgische en Congolese nationaliteit, maar bij ons thuis stond er wel vaak Congolese muziek op, zeker op zondag. Als we geen wedstrijd hebben, is zondag heilig. Tijd voor familie, tijd voor muziek, en tijd om te bidden.

Ik las dat je jeugd niet altijd evident was.

Sadiki: Er is een periode geweest waarin het financieel wat moeilijker was. Dat merk je als kind snel, zeker als je je ouders ziet huilen. Ik zit nu zelf in een luxepositie en ik kan mijn ouders nu wat ondersteunen, maar elke wedstrijd kan mijn laatste zijn. Daarom wil ik achteraf nooit het gevoel hebben dat ik me niet genoeg heb ingezet.

Ik las ook in Humo dat mensen jou raar vinden.

Sadiki: Ik ben ook raar. Je kan dat aan mensen hier vragen. Ik zou nu een rol kunnen spelen in een film en een ander personage zijn.

Zou je willen acteren?

Sadiki: Heel graag, maar ik heb de vraag nog niet gekregen. Na dit interview wel, hoop ik.

Zoek je in de ploeg andere buitenbeentjes op?

Sadiki: Eigenlijk zijn we allemaal rare vogels. Vind jij Promise David normaal?

Op het veld alvast niet.

Sadiki: Voilà. En wie je op het veld bent, is negentig procent van wie je als persoon bent. We komen uit allerlei landen: Kroatië, Canada, Argentinië, Japan, Engeland ... Al die achtergronden zorgen voor een vreemde smeltkroes en wij tonen onze excentrieke kanten. Op dat vlak zijn we anders dan de meeste teams.

Vorig seizoen was je nog invaller, dit seizoen onbetwiste titularis. Speel je in september Champions League met Union?

Sadiki: Ik ga eerst op vakantie en nadenken over mijn toekomst.

Maar zo’n Champions League-campagne ...

Sadiki: ... kan nooit kwaad.

Welke ploeg kom je het liefst tegen?

Sadiki: Bayern München.

Waar Kompany coach is. Hij is fan van jou.

Sadiki: Ja? Hij heeft mij destijds voor de leeuwen gegooid. Kompany is een heel goede coach, van wie ik veel heb geleerd.

Is de Duitse competitie iets voor jou?

Sadiki: Als je naar mijn speelstijl kijkt, zeker met mijn loopvermogen, kan Duitsland interessant zijn.

Of liever Engeland?

Sadiki: Ik sluit geen grote competitie uit.

En als het toch niet lukt: een acteercarrière.

Sadiki: In Miami als het kan. Daar zie ik mezelf wel leven.