Vierde keer goede keer voor Union: ongekend volksfeest barst los na benauwde zege

Met één hand reikten de spelers van Union al naar de landstitel toen een tegendoelpunt van AA Gent alle plannen op losse schroeven zette. Het duurde uiteindelijk tot diep in de tweede helft voor topscorer Promise David de Brusselaars naar een welverdiende titel trapte. Voor de blauw-gele achterban het startschot van een waar openluchtfestival in het Dudenpark en, later op de avond, in het centrum van Sint-Gillis.

Als een koude douche daalde het doelpunt van Gent-speler Andri Gudjohnsen in de 45ste minuut neer over het Joseph Marienstadion. Een rake kopbal van Franjo Ivanovic in het zijnet deed de Unionisten in het begin van de match blaken van vertrouwen, maar plots doemde na de gelijkmaker een nare déjà vu op.

Zou de 'net niet-vloek' zondagavond opnieuw toeslaan? Drie jaar op rij al zat Union met zijn neus op de beker, maar glipte de winst de Brusselaars alsnog door de vingers. Zelfs de ultra’s scandeerden er voor de halftime wat stiller van. “Un dernier combat à mener apaches, tel est votre metier”, klonk het voor de match, zouden hun helden dan toch opnieuw struikelen voor de meet?

Niet als het van coach Sébastien Pocognoli afhangt. Na de rust hervonden de Brusselaars hun moed en onder impuls van gouden wissels Promise David en Alessio Castro-Montes, bij wie wel raketbrandstof door de aderen leek te stromen, gingen ze op zoek naar de winnende treffer. Dat lukte in de 68e minuut waarna het Dudenpark ontplofte in gezang, geklap en rookbommen.

Op de tonen van 'Vamos a la playa' zwaaiden zo’n 8.000 Brusselaars, 'Les Lacs du Connemara'-gewijs, met hun blauw-gele sjaals. Toen zeven minuten later het genadeschot volgde en - opnieuw dankzij Promise David - de 3-1 op de bordjes stond, was het feest eigenlijk al begonnen.

Tepelstickers

De scheidsrechter had nog niet goed afgefloten of een stormloop van jewelste volgde. Honderden Brusselaars vlogen elkaar geëmotioneerd in de armen, bier vloog alle kanten uit, kinderen rolden over de grasmatten, t-shirts werden vlaggen, Union-logo's werden tepelstickers en één koppel begon zowaar te slowen op het toepasselijke 'Freed From Desire' van Gala.

“Ik ben zo blij”, vertelt een zichtbaar aangedane Brandon met een buitenproportionele vlag in zijn handen. “Die gelijkmaker van Gent was echt een reality check. Iedereen viel wat stil en op het veld leken ze dat ook te voelen. Ik ben zo gelukkig dat we ons herpakten.”

“Het was inderdaad echt een stressmoment”, beaamt ook supporter Fred die met zijn kanariegeel pak zou kunnen figureren als fluostift. “Maar na de 3-1 heb ik echt niets meer gezien, zo blij was ik. Mijn baas stuurde al of ik morgen toch geen congé nodig zal hebben.”

Tussen al het supportersgeweld struikelen we bijna over een verdwaalde beker die een jonge supporter voor onze neus razendsnel uit het gras gritst. Hij komt bovenop een toren van zo’n 3 meter hoog. “Ik heb er al zo’n 150”, vertelt Oscar (11) met twinkelende ogen. “Ze leveren 1 euro per stuk op.”

'Tot we niet meer kunnen'

Pas toen de tonen van 'We are the champions' door de speakers schalden, vond het Dudenpark opnieuw enigszins zijn kalmte. Met de hand op het hart en de ogen op het podium werd er gezongen: "Noooo time for losers. Cause weeee are the champions.” Het zijn woorden die al drie jaar op de tongen liggen, maar daarom maalt niemand vanavond.

Langzaam begon het stadion leeg te lopen, en kon het feest pas echt beginnen. Het kompas stond richting Van Meenenplein waar zo'n 5.000 supporters zich voor het reuzenscherm hadden verzameld. “Tot hoe laat we vanavond doorgaan?" Mathias, Tymo, Tom en Jarne denken even na over de vraag en antwoorden met een grijns van oor tot oor: “Tot we niet meer kunnen.”