Beeldspraak Leon Degrelle op Rex meeting in 1936 — © PhotoNews

| Léon Degrelle op een meeting van de fascistische partij Rex in 1936.

Column

Beeldspraak: Léon Degrelle in maatpak

Michaël Bellon

06/04/2019

Elke week voorziet Michaël Bellon een oude persfoto van een nieuw onderschrift. Deze week: Léon Degrelle op een meeting van de fascistische partij Rex in 1936.

Lees ook: Beeldspraak: Fellaini, promopraatje voor een zwijger

Het is toevallig de tijd van de magnolia’s, maar het was eigenlijk deze foto - eentje uit een reeksje waarin dezelfde man een aantal zelfzekere tot ronduit agressieve poses aanneemt - die me aan de film Magnolia deed denken. Knap hoe Tom Cruise, tussen de rondvliegende bagger van zijn andere films door, de kans zag om in deze klassieker uit 1999 op gedenkwaardige manier de rol van de grofgebekte goeroe Frank T.J. Mackey te spelen.

Die Mackey hielp met viriele spreekbeurten zijn zogezegd belaagde seksegenoten hun mannelijkheid terug te vinden. Bijvoorbeeld door hen weer te leren daten met een realistische kans op preuteleute achteraf. “Tame the cunt, respect the cock!” was zijn assertieve adagio. Ik hoor het hem nog zo zeggen. De machorol vol sectaire en pseudo-intellectuele praat lag zo dicht bij de gekke scientoloog Cruise zelf, dat hij er prompt voor werd bekroond.

De man op deze foto is echter niet Tom Cruise, maar Léon Degrelle - de charismatische voorman van de fascistische partij Rex, die net voor de Tweede Wereldoorlog eventjes hoge toppen scheerde in ons land. We schrijven 1936, het jaar van zijn eerste grote verkiezingsoverwinning, en Degrelle huurde het Brusselse sportpaleis af om ongestoord een woordje te kunnen placeren tegen zijn achterban.

"Kijk naar dat maatpak, de wolvenvacht waarin de zwarte schapen zich ook vandaag nog graag hullen. Want vorm is belangrijk als de inhoud niet deugt"

Michaël Bellon, columnist bij BRUZZ

Waarschijnlijk hield hij niet van de reguliere media, met hun journalisten die toch alleen maar moeilijke vragen zouden stellen tussen zijn duidelijke antwoorden. Zo’n besloten Sportpaleis is dan ideaal. Een megalomaan decor om met een maniakale aanpak maximale aandacht te genereren bij een al bij al marginale aanhang. Nog voor de oorlog zou de steun voor Rex spectaculair afkalven.

Het is niet origineel, en volgens velen zelfs onwenselijk en onverstandig, om het verband te leggen tussen de jaren dertig en vandaag. Maar deze foto doet natuurlijk niet alleen denken aan Mackey en Magnolia. Kijk naar dat maatpak, de wolvenvacht waarin de zwarte schapen zich ook vandaag nog graag hullen. Want vorm is belangrijk als de inhoud niet deugt.

Door een gebrek aan verbeelding, en een dédain voor het artistieke kon het gebeuren dat de logo’s van Rex, Schild & Vrienden of Forum voor Democratie er bepaald knullig uitzien, maar een professionele oproerkraaier onderscheidt zich toch vooral van de amateur door de snit van zijn maatpak.

Dat blijft om één of andere reden het onverwoestbare harnas van de hedendaagse kruisvaarder. En om helemaal voor het gebrek aan respect voor de cock te compenseren, blijft ook een das nog altijd een aanrader. Mackey deed het misschien zonder, maar Thierry, Dries, Donald en Degrelle laten dat vreemde doch hardnekkige accessoire graag breed hangen.

Het is niet origineel, en volgens velen zelfs onwenselijk en onverstandig, om het verband te leggen tussen de kleren van deze naakte keizers en hun onzekerheid. Maar wat moet je anders met deze in wezen tragische helden, die ook maar gewoon last hebben van afwezige of autoritaire vaders, manie en depressie, narcisme en nihilisme, nerveuze tics en trillende onderlippen?

Spreek je hen tegen, dan geef je hen aandacht. Negeer je hen, dan geef je hen te veel ruimte. Kleineer je hen, dan kopieer je hen. Relativeer je hen, dan banaliseer je hen. Om hen te troosten of herop te voeden is het te laat. Rest alleen de cynische hoop dat ze zichzelf snel de das omdoen, en deze keer echt de laatste vertegenwoordigers van hun deplorabele soort zullen blijken te zijn.