Culinair ontdekt: hotdog

Zijn het de New Yorkers die het 'snacken' hebben uitgevonden? Natuurlijk eet men over de hele wereld weleens buiten, maar in ons land gebeurde zoiets op kermissen of jaarmarkten, niet tijdens de week. “Wie op straat eet, doet als een hond,” is een oud gezegde. De werkman had zijn boterhammetjes mee naar het werk in vetvrij papier of een blikken trommel, anderen bonden een boestring (gerookte haring) op de stoofbuis van de werkplaats, voor zover er al niet naar huis werd gegaan voor de warme maaltijd, wat eigenlijk de norm was.

Vandaag eten in Parijs de bedienden en arbeiders 's middags op restaurant met alles erop en eraan, zittend. Ze hebben daar dan ook een lunchpauze van twee uur of meer voor. Een siësta van een half uur kan er nog net bij. Dat zouden ze hier best opnieuw mogen invoeren. Maar Belgische arbeiders willen blijkbaar ‘s avonds zo snel mogelijk weer in de file staan, in plaats van deftig te lunchen.

Het fenomeen hotdog verscheen dus in New York, op het einde van de negentiende eeuw, ongeveer gelijktijdig met de pizza zoals we die nu kenen. De yankees hadden toen al weinig tijd. De naam kwam van de dashond, Dachshund, een Duits – langwerpig – hondenras. En de eersten die ze aan de man brachten, waren geïmmigreerde Duitsers, de essentie van de bereiding is immers het worstje.

Wat is het nu, een Frankfurter Würstchen of een Weens worstje? Er is een verschil. Frankfurters hebben een ernstig beschermde oorsprongsbenaming. Om de naam te mogen dragen, moeten die worstjes bestaan uit zuiver varkensvlees. Daarenboven moeten ze in de buurt van Frankfurt am Main zijn geproduceerd. Die oorsprongsbescherming bestaat al zeker sinds 1860. Door de manier waarop ze verpakt worden na het roken, krijgen ze een enigszins vierkante doorsnede. Het Weense worstje, daarentegen, is veel minder bereglementeerd. Het mag een mengsel van vleessoorten zijn. Er zijn zelfs te krijgen met kalkoen- of nepvlees.

In Amerika worden ze geleverd met een broodje en zoete mosterd. Maar mensen thuis eten ze ook vaak met iets anders dan brood. Langs de Main in Duitsland doen ze dat ook, maar het kan ook Kren zijn, mierikswortel, en opgediend met Bratkartoffeln.

Wat daarentegen van bij ons lijkt, is de zuurkool erbij. Hoe die er gekomen is, weet ik ook niet, maar ik moet steeds denken aan de sketch van Urbanus waarin hij zijn vader om een hotdog smeekt. Wanneer papa toegeeft, vraagt de verkoper: “Met of zonder choucroute?” Urbanus vertelde: “Ik wist nog niet wat choucroute was, maar ik zei ‘met', want dan had ik méér.”