Culinair ontdekt: zeekraal

Planten en dieren plukken uit het wild: gratis eten! Voor veel mensen heeft dat een magnetische aantrekkingskracht. We kennen de paddenstoelenpluk in het najaar, het stelen van vlierbloesems in de lente, het snoepen van braambessen, maar ook langs de zee zijn er zilte planten die hun liefhebbers kennen. De stengels en wortels van de blauwe zeedistel (Eryngium maritimum) werden tot snoep gesuikerd, zeeasters komen op tafel in besterde restaurants.

Een dertigtal jaren geleden was een Britse tv-kok zo enthousiast over 'golden samphire' (zeealant: Limbarda crithmoides) dat er een ware rush op het plantje ontstond. De overheid moest ingrijpen om de laatste alanten langs de krijtrotsen te sparen. Zeealant is een zeldzame plant. De druk op de natuur is te groot, er zijn té veel mensen aan de kust. Je kan niet iedereen alles laten plukken en rapen.

Op de slikken, de rand van strand en schorre, groeit wereldwijd de zeekraal (Salicornia spp.). Dit plantje is niet zeldzaam en is nu oogstbaar. In het Engels spreken ze van 'glasswort' of 'samphire', in het Frans van 'passe-pierre' of 'salicorne'. Deze 'armemensenasperge' komt uit het zand gesproten in de lente. Het kruid bestaat uit groene kraaltjes aan elkaar geregen. Die smaken zout, maar best aangenaam. Daarenboven zien ze er beeldig uit op je bord, met wat vis of vlees. Je zou ze kunnen gaan plukken nu, maar de weinige slikken in Vlaanderen (IJzermonding, het Zwin) zijn beschermd en je mag er in principe nog geen dode krab oprapen. In onze buurlanden is dat anders: in Nederland staat men een bescheiden oogst toe, in Frankrijk zijn er zoveel prés salés dat ze er schapen op laten grazen. In Mardijk (Duinkerke) of de Platier d'Oye (Oye-plage), kan je je kans wagen. Nu zijn de plantjes nog klein en smakelijk. Naarmate ze verder groeien, ontwikkelt zich in de stengel een houtige kern. Dan is het smakelijke eraf.

Gelukkig zijn er tuinders. In Vlaanderen doen ze deze plantjes groeien onder glas, dan zijn ze mogelijk zelfs extra vroeg. Verder zijn er boertjes in Zeeland die er buiten de beschermde natuur op hun erf laten groeien. Hier en daar, in de betere viswinkel, zal je dan bakken met zeekraal vinden, naast de zeeaster (verkeerdelijk ook wel lamsoor genoemd). Ik zie dat in de viswinkels van Parijs elke keer.

Zeekraal kan je rauw eten, als slaatje of garnituur bij lamsvlees of bij vis. Kort gekookt, ook goed.
Er zijn ook mensen die zeekraal door de aardappelen pletten (stoemp) of tot moes stoven. Ten slotte wordt in Frankrijk ook wel zeekraal in potten gesteriliseerd. Zo heb je er het heel jaar door.