'Hellhole': laat ordinaire, domme praat over hellegaten ver achter zich

Brussel is niet in een film te vatten. Daar is de stad te groot en divers voor. Wel kan je zoals Bas Devos in Hellhole nuchter en genuanceerd aftasten wat de mensen die Brussel delen, verbindt.

Drie jaar geleden kreeg Brussel een zware terreuraanslag te verwerken. Donald Trump schoffeerde door onze stad een hellegat te noemen. De titel verwijst daarnaar, maar de film is geen repliek. Hellhole is geen jubelend loflied op onze moerassige hoofdstad. Als het al een liefdesverklaring is, dan zit die in de oprechte bekommernis om en interesse in de individuen die het verdeelde Brussel delen.

Elliptische vignetten tonen een glimp uit de levens van drie verschillende stedelingen. De door migraine geplaagde scholier Mehdi (Hamza Belarbi) wordt door zijn verstoten oudere broer onder druk gezet om de familiejuwelen te stelen. Een Italiaanse tolk die voor het Europees parlement werkt (Alba Rohrwacher, de Tilda Swinton van Italië) is de uitputting nabij. Een Nederlandstalige dokter (Willy Thomas) skypet met een zoon die gevechtsvliegtuigen bestuurt in het Midden-Oosten, maakt een sterfgeval mee en denkt de hele dag na over wat hij ’s avonds gaat eten. Hun isolement doet pijn aan de ogen, redenen om te wanhopen zijn er niet.

De Brusselaars in Hellhole zijn verweesd en kampen met de vreemde leegte die voelbaar was toen de aanslag en het daaropvolgende politieke en mediageweld nog wel nazinderde, maar het al duidelijk was dat het leven gewoon doorging.

De schaarse dialogen zijn wat stroef en te expliciet voor een onsentimentele film die dat niet wil zijn. Het is maar een detail want Hellhole spreekt in een afgelijnde filmtaal. Brussel is vooral via de sound-scape aanwezig. De immer uitmuntende director of photography Nicolas Karakatsanis bespiedt de personages en tast traag de muren en straathoeken af die de stadsruimte versnipperen en de mensen van elkaar isoleren. Enkele volledig omcirkelende camerabewegingen laten je perplex achter. Hellhole is niet onmiddellijk te behappen, maar robuuste, doordachte en complexe cinema die ordinaire domme praat over hellegaten ver achter zich laat.