Will Tura moet al een eeuwigheid niet meer worden voorgesteld. Maar wat wel ontbrak, was een documentaire over het leven en werk van de keizer van het Vlaamse lied. Dominique Deruddere, de film-regisseur die de Dansaertstraat inruilde voor LA, bracht daar verandering in. “Madammetje, astem gèn muziek goat doen, goat ie nooit nieten weird zin.”
© Herman Selleslaghs
Wie was de man die het Vlaamse lied verrijkte met klassiekers als ‘Eenzaam zonder jou’, ‘Het kan niet zijn’ en ‘Arme Joe’? Als de kleinkinderen binnen vijftig jaar die vraag op je afvuren, kijk dan samen naar Will Tura, hoop doet leven, de documentaire die filmregisseur Dominique Deruddere wijdde aan Arthur Blanckaert, alias Will Tura. De muzikant van hits als ‘Ik mis je zo’, ‘Vergeet Barbara’ en ‘Heimwee naar huis’ en de regisseur van Iedereen beroemd!, Hombres complicados en Crazy love hebben gemeen dat ze verre dorpen moesten inruilen voor het Brusselse om hun ding te kunnen doen. Zijnde het publiek entertainen. Hier met dat dubbelinterview!
© Saskia Vanderstichele
| Dominique Deruddere en Will Tura: “Als je twintig keer per maand optreedt, en je vogelt erop los, dan ben je gezien.”
Waar hebben jullie je kindertijd doorgebracht en hoe zouden jullie die typeren?
Dominique Deruddere: Ik omschrijf mijn kindertijd in Leopoldsburg als gelukkig. Als kind heb ik veel geravot in de bossen. Omdat Leopoldsburg een garnizoensstad was, woonden er Belgen uit alle hoeken van het land. Toen ik het caféleven ontdekte, ging er een wereld voor me open. Tot ik een jaar of achttien was, dan was het wel welletjes geweest. Als je er zei dat je films wou maken, werd je zot verklaard.
Will Tura: Ik ben geboren in Veurne en groeide op in het gehucht Nieuwstad. Mijn broer Staf en ik waren onafscheidelijk. We vulden onze dagen met ravotten en voetballen. Al moet ik er wel bij zeggen dat ik vroeg in de muziek belandde. Op mijn twaalfde mocht ik meezingen in de jaarlijkse stadsrevue van Walter Richard. Hij verzon voor mij een artiestennaam: Will Tura.
Was het lastig om Veurne achter te laten?
Will Tura: Het was onvermijdelijk. Ik trad veel op en zowat overal in het land. Mijn producer Jacques Kluger vond het niet te doen dat ik telkens vanuit Veurne moest vertrekken. Er was nog geen autostrade. Je was snel uren onderweg. Speciaal voor mij zijn mijn ouders verhuisd naar het Brusselse, naar Kampenhout-Sas. Kan je je dat voorstellen?
© Herman Selleslaghs
Als kind ontdekte Will tijdens een lang ziekenhuisverblijf hoe leuk hij het vond om de mensen te troosten en te entertainen. School er in jou op jonge leeftijd een entertainer, Dominique?
Deruddere: Ik ben er ook vroeg in gerold. Niet als zanger – of heb jij me ooit zien optreden met (punkgroep) Les Putagaz? – maar als grapjas. Ik entertainde de klasgenoten met fratsen. Bij de scouts was ik Mowgli die werd ontvoerd en stak ik acts in elkaar voor tijdens het kampvuur. Als jongetje van een jaar of vijf was ik verliefd op een buurmeisje en ik vertelde in de tuin de films na die ik had gezien. Ik zorgde ervoor dat er altijd een kusscène tussen zat. (Lacht) Ik heb op heel jonge leeftijd ervaren dat het ook voordelen heeft om de mensen te entertainen.
De documentaire overspant veel jaren. Bijgevolg zijn er zowel mooie als pijnlijke momenten. Kunnen jullie beiden een hoogtepunt en een laagtepunt opnoemen?
Will Tura: Een hoogtepunt was optreden met een symfonisch orkest in Vorst Nationaal. Dat was een van de eerste keren dat een gewone zanger van bij ons zoiets deed. Een laagtepunt was dat ik het moeilijk had op school. Tijdens een wiskundetest in het vijfde studiejaar sloeg de leraar plots mijn kaft weg. Ik was geen oefeningen aan het oplossen, maar muziek aan het opschrijven. Ik vloog naar de directeur en mijn naam was gemaakt. Het is wel nog goed afgelopen. Die leraar liet mijn moeder komen en zei: “Madammetje, astem gèn muziek goat doen, goat ie nooit nieten weird zin.” Ik moest muziek doen. Dat hoorde ik graag.
Deruddere: Een absoluut hoogtepunt is de Oscarnominatie en de internationale appreciatie voor Iedereen beroemd! Het laagtepunt situeert zich ook op school. Ik was een jaar of zestien. Een vervelende tekenleraar vroeg om technische tekeningen die mij echt niet boeiden. Kut met peren, vond ik dat. Ik hoor het hem nog zo zeggen: “Deruddere, ge kunt niet tekenen. Als ge niet kunt tekenen, wordt ge niks in ’t leven. Gij wordt dus niks in ’t leven.” Een fraai staaltje van opvoedkunde. Hij heeft me in mijn laatste jaar gebuisd.
Om iets te bereiken, moet je opofferingen doen. En vechten. Ik heb enorm veel moeten vechten
Ik leerde jouw werk in 1990 kennen via Turalura, Will. Op dat album naar aanleiding van je vijftigste verjaardag coverden rockbands jouw nummers. In de documentaire zeg je daarover: “Eindelijk het respect waarop ik had gehoopt.” Waarom was dat zo belangrijk voor jou? Je had toch al lang niets meer te bewijzen?
Will Tura: Ik zei dat uit enthousiasme. Ik was zo gelukkig met de twee albums van Turalura (uit 1990 en 2010, nr). In dit vak heb je soms een duw in de rug nodig om wat hoger te raken. Maar hoe doe je dat? Je hebt niet altijd de elementen om dat af te dwingen. Ik was al aanvaard als zanger, nu kreeg ik als componist van songs als ‘Het kan niet zijn’ en ‘Geen zomer zonder jou’ erkenning van rockers als Stijn Meuris en Triggerfinger. Dat deed deugd. Toen Stijn destijds zijn muzikanten vertelde dat ze een nummer van Will Tura zouden brengen, begonnen die te lachen. Tot ze ‘Arme Joe’ inoefenden en van verbazing achterovervielen.
© Andrea Klarin
Dominique, sinds wanneer neem jij het werk van Will Tura serieus?
Deruddere: Ik heb zijn werk altijd gewaardeerd, maar ik kon daar in het openbaar niet voor uitkomen. Het waren onverdraagzame tijden. Ik kocht geen platen van hem, maar ik luisterde wel wanneer zijn liedjes op de radio kwamen. Door de documentaire is mijn appreciatie voor Will Tura nog fel gegroeid. Zoals wel meer mensen zag ik in hem een zanger, ik stond er niet bij stil dat hij zo’n goede muzikant en componist is.
De Franse zanger Gilbert Bécaud begreep niet dat je vasthing aan Vlaanderen, Will. Wat stond een internationale carrière in de weg?
Will Tura: Zou ik het hebben aangekund? Er was geen tijd. Ik ben altijd van het een naar het ander gelopen. Ik maakte twee albums per jaar. Dat betekent: opnames, vergaderingen met tekstschrijvers, nummers inoefenen. Ik heb ook altijd graag en veel opgetreden. Voor een internationale carrière was geen tijd en ik heb mij daarbij neergelegd.
Je kan ook tijd vrijmaken voor een internationale carrière. Dominique verhuisde naar Los Angeles.
Deruddere: Hola! Iedereen denkt dat het een bewuste beslissing was om naar LA te verhuizen, maar dat is niet zo. Net zoals Felix Van Groeningen die een jaar in Los Angeles heeft rondgehangen voor Beautiful boy, werd ik gevraagd voor één film. Ik nam vrouw en kinderen mee voor één jaar. Maar toen we landden, brak er een staking uit die de filmsector zes maanden verlamde. Het bleek niet gemakkelijk om die film over een countryzanger met alzheimer na die zes maanden herop te starten. De financiële crisis greep om zich heen. Ineens was een film met Kris Kristofferson, Ashley Judd en William H. Macy niet meer financierbaar. Plots moesten we Nicole Kidman hebben. Om een lang verhaal kort te maken: we bleven nog wat langer hangen. De kinderen hadden het er goed en hadden geen zin om terug te keren naar België. Maar het was dus géén carrièremove!
Will, in de documentaire vermeld je een gouden regel: géén intieme contacten met fans. Waarom moest je jezelf die regel opleggen?
Will Tura: Ik had een heel vrouwelijk publiek en was erg succesvol bij de jonge meisjes. Die mocht ik niet teleurstellen. Ik had een lief, maar ze mocht niet gezien worden. Versta je? Op een zeker moment heb ik mijn toekomstige vrouw ontmoet. Ik zat lang genoeg in het vak, ik had een vast publiek. Er kon me niets meer gebeuren. Ik was een laatkomer: ik was 32 jaar toen ik trouwde met Jenny. Dat was een verstandige zet, ze is een fantastische vrouw.
Zou jij je die regel ook opgelegd hebben, Dominique?
Deruddere: Ik ben al sinds mijn achttiende samen met Loret. Dus… Maar gesteld dat ik niet met mijn vrouw was, dan zou ik me zot gevogeld hebben. (Lacht)
Will Tura: (Gespeeld boos:) En je stem dan? Als je te veel vogelt, is je stem ook weg. Als je twintig keer per maand optreedt en je vogelt erop los, dan ben je gezien. Dan moet je een toontje lager zingen.
Discipline is belangrijk als je iets wilt bereiken in dit vak. Je kan niet alles willen. Ik heb mijn vak altijd serieus genomen. Ik dronk geen bier, ik rookte niet. Uitgaan met de kameraden, ik vond dat ook wel tof. Maar ik ging vroeg naar huis wanneer ik moest optreden. Om iets te bereiken, moet je opofferingen doen. En vechten. Ik heb enorm veel moeten vechten. Maar ik beklaag me niets.
> Will Tura, Hoop doet leven. BE, dir.: Dominique Deruddere
Lees meer over: Film, documentaire
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.