Nummer drie is in de Vlaams-Brusselse meerderheid een weinig benijdenswaardige plaats. Het betekent weliswaar deelname aan de macht, maar in de Brusselse regering krijg je ‘slechts’ een staatssecretariaat. Waar weinig mee te doen valt. Dat is altijd zo geweest.
© PhotoNews
| Guy Vanhengel (Open VLD) en Pascal Smet (SP.A) verdwijnen wellicht allebei naar de coulissen.
Opinie
Edito: de kiezer wil een tabula rasa
Het verklaart meteen de ontgoocheling van Pascal Smet (SP.A) zondagavond. Hij heeft het op persoonlijk vlak goed gedaan, met de meeste Nederlandstalige voorkeurstemmen in het Brussels parlement, maar de kans dat hij minister wordt is erg gering. Zijn partij eindigt op vier.
Dat lijkt, gezien de enorme campagne die hij heeft gevoerd en de beleidsresultaten die hij kon voorleggen, inderdaad een ontgoochelend resultaat. Verklaringen? Het bizarre spel met de gegarandeerde vertegenwoordiging in het Brussels parlement kan zeker een rol spelen. De invloed van Franstalige stemmen op het Nederlandstalig kiesresultaat in het Brussels parlement is heel onvoorspelbaar.
Toch moet Smet ook in eigen boezem kijken. Net als in 2014 heeft hij een lijst samengesteld met onafhankelijke profielen, 'magneten', die bepaalde bevolkingsgroepen moet aanspreken. Hij heeft bewust afstand genomen van het merk SP.A. Dat heeft alvast niet gewerkt. Niet alleen vond de kiezer Smet nergens terug, de SP.A in Brussel is ook het belang van de traditionele lokale afdelingen gaan verwaarlozen. Die kunnen nochtans het verschil maken, zeker in gemeenten als Anderlecht en Molenbeek. Exit Smet? Waarschijnlijk wel.
"Het volgende college zal er, behoudens een verrassing, helemaal anders uitzien"
Ook Guy Vanhengel verdwijnt wellicht naar de coulissen van de Brusselse politiek. Een ding moet je Vanhengel nageven. Hij heeft een onevenaarbare politieke feeling. En ongetwijfeld heeft hij zijn afgang voelen aankomen. Sven Gatz is al in stelling gezet om hem op te volgen. Maar dat hij zo slecht zou scoren zal hij nooit gedacht hebben. Een stevige dosis ijdelheid is de drive voor elke politicus, dus dit resultaat zal ongetwijfeld hard zijn aangekomen.
Wat liep er mis? Zeker niet het talent. Vanhengel heeft de laatste twintig jaar als geen ander begrepen hoe de macht werkt en hoe hij die kan aanwenden om zijn politieke idealen te verwezenlijken. Net zoals Smet kon hij ook resultaten voorleggen. Het aantal extra scholen dat hij heeft neergezet is spectaculair, en in het gewest kon hij de belastingen doen dalen.
Wellicht was dit de verkiezingen te veel. Vanhengel werd al eerder ‘de Chabert van de Vlaams-Brusselse politiek’ genoemd. Wijlen Jos Chabert (CD&V) verging hetzelfde lot. Te lang aan de macht, en dan de plotse neergang. So it goes.
En dan is er nog Bianca Debaets. CD&V weet al langer dat het maar moeilijk voet aan de grond krijgt in de steden. Het oudere electoraat verdwijnt, en de mistige boodschap over de toekomst van Brussel slaat bij het nieuwe electoraat blijkbaar niet aan. CD&V heeft altijd goed in politiek personeel geïnvesteerd, en kwam ook deze verkiezing met sterke kandidaten, maar het heeft niet mogen zijn. De kiezer lustte deze pap niet.
En zo lijkt er voor het eerst in de geschiedenis van het Brussels Gewest een tabula rasa te zijn voor het nieuwe VGC-college. Het volgende college zal er, behoudens een verrassing, helemaal anders uitzien.
De uitdagingen zijn enorm, vooral op het vlak van onderwijs en welzijn. Welke coalitie het ook wordt, voor de nieuwe numero uno aan Vlaamse kant, Elke Van den Brandt (Groen) wordt het geen walk in the park.
Lees meer over: Brussel, Opinie, Brussel Kiest 2019, Brussel Kiest 2019, Pascal Smet, Guy Vanhengel, Sven Gatz
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.