Ooit, het moet een kleine tien jaar geleden zijn, gingen we met een delegatie van het Brussels Gewest naar Londen. Kijken hoe het probleem van daklozen daar werd aangepakt. Het was een zerotoleranceaanpak. Er mocht geen dakloze meer zijn.
© PhotoNews
| Dakloos in Brussel.
Opinie
Edito: een daklozenbeleid is in deze stad geen wandeling in het park
Hoe dat uiteindelijk is afgelopen, weten we niet, maar dat het een bijzonder complexe problematiek is, herinneren we ons wel. Daklozen waren te vinden tot in de elektriciteitskasten van de mooie Londense woningen.
Veel heeft dat werkbezoek ogenschijnlijk niet bijgedragen aan het Brussels beleid. Tussen 2008 en 2016 is het aantal daklozen in de hoofdstad verdubbeld. Er zijn vandaag bijna vierduizend dak- en thuislozen. Dat blijkt uit de laatste telling van het steunpunt thuislozenzorg La Strada. En het is wellicht een onderschatting. Ze waaieren uit over de hele stad en proberen nu ook de nacht door te komen in de chiquere delen van Brussel. Ook het aantal kinderen dat de nacht doorbrengt op straat is schrikbarend gestegen.
De oorzaken zijn bekend: verpaupering in combinatie met steeds duurdere huisvesting, een moeilijk toegankelijke sociale zekerheid en migratie. Verder zijn steden sowieso aantrekkelijk voor wie tussen de plooien valt. Zeker als er gedegen opvang wordt georganiseerd, zoals in Brussel, lokt dat vanuit het hele land extra dak- en thuislozen naar de stad.
"Er zijn vandaag bijna vierduizend dak- en thuislozen. Dat blijkt uit de laatste telling van het steunpunt thuislozenzorg. En het is wellicht een onderschatting"
Dat legt meteen de paradox bloot, die ook bij ons bezoek in Londen aan de oppervlakte kwam. Er was daar een hele caritatieve beweging aan de gang om daklozen te helpen. De Londense overheid kreeg er grijze haren van omdat dat haar pogingen om de daklozen van straat te halen helemaal teniet deed.
Aan de ene kant kan je als mens niet anders dan de daklozen helpen, door hen medische zorg, eten, onderdak en een zo menswaardig mogelijk bestaan te bezorgen. Het is wat het initiatief van Rolling Douche waarover we het verderop in dit magazine hebben zo mooi maakt.
Anderzijds lost dat structureel niets op. Daarom zou het debat ook daarover moeten gaan. Wat moet er écht gebeuren om de dakloosheid uit de wereld te helpen? Zeker rond betaalbare huisvesting kan Brussel nog een inhaalbeweging te maken, net zoals rond geestelijke gezondheidszorg en vereenzaming.
En met een écht doordacht beleid waarbij alle partners, van OCMW, huisvestingsmaatschappijen, lokale besturen, hulporganisaties tot het Brussels Gewest samen op één lijn zitten. De expertise is er, nu moeten er oplossingen gevonden worden.
Zoiets is in deze stad met ingewikkelde structuren beslist geen wandeling in het park. Maar dat maakt het niet minder urgent.
De daklozen in Brussel houden ons intussen, zo zichtbaar als ze zijn, een spiegel voor. Welke maatschappij zijn wij als we kinderen de koude winternacht op straat laten doorbrengen en wat zegt dat over ons gevoel van solidariteit? Wie zijn zij, wie zijn wij, het zijn vragen die we ons geregeld zouden moeten stellen. Want meer nog dan het harde leven op straat, is dat wat daklozen blijkbaar het meeste deprimeert: de onverschilligheid van de andere. (Zie ook het interview Raven Ruell & Sophie Warnant over Nachtasiel).
Lees meer over: Brussel, Opinie, daklozen, huisvesting, armoede
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.