Edito: ‘Een strenger asielbeleid kan alleen federaal’

Nergens in België is de asielcrisis zo tastbaar als in de hoofdstad. Je ziet de asielzoekers, uitgeprocedeerd of niet, als dompelaars in de portieken en onder luifels. Ja, ook nu de koude is ingetreden. Met daar de transmigranten bovenop die nog altijd Brussel als tussenstop zien in hun tocht naar Engeland. En dan is er ook nog het Klein Kasteeltje, de plek waar asielzoekers hun eerste aanmelding doen.

De federale regering, in lopende zaken, doet wat ze kan. Maar voor de N-VA is dat too little too late. Theo Francken, voormalig staatssecretaris voor Asiel en Migratie, heeft heel duidelijke ideeën om die asielpiek naar beneden te krijgen.

Onder meer door fors taalgebruik, ontradingscampagnes en het inroepen van overmacht moet minstens de indruk worden gewekt bij de in Europa ronddolende asielzoekers dat België zeker niet het land van melk en honing is.

Dat is allemaal niet zo nieuw. De discussies hierover zagen we al eerder. Nieuw is wel dat België op een kantelpunt staat. De federale regeringsvorming zit muurvast. En zelfs de doorgewinterde politieke waarnemers vragen zich in een onbewaakt moment weleens af of het er ooit nog van komt.

Ook voor de N-VA is de formatie op zich een moeilijke keuze. Als de N-VA echt aan de knoppen wil zitten en een nieuw strenger asielbeleid wil voor België dan kan dat alleen maar in een federale regering. En dan zal ze hierover een deal moeten sluiten met de PS. De N-VA legt echter confederalisme op tafel. En dat is voor informateur Paul Magnette no pasarán.

Voor de Vlaams-­nationalisten hangt het een natuurlijk vast aan het ander. Door confederalisme in te voeren, kán Vlaanderen een eigen asiel-en migratiebeleid voeren. Probleem opgelost.

Los van het feit dat hiervoor geen meerderheid bestaat binnen België, is het nog maar de vraag of dat praktisch haalbaar is.

De Europese Unie praat niet met deelstaten, maar met lidstaten. Het stelt ook meteen op scherp hoe moeilijk het is om een confederalisme in te voeren met slechts twee deelstaten. Uiteindelijk zullen Franstaligen en Vlamingen, zij het in een confederatie, voortdurend over dit heikele thema in de clinch liggen. En voor je het weet is de secessie een feit.

Daarom weer met de voeten op de grond. N-VA zal dus moeten kiezen in deze formatie. Erin of eruit. En zolang die keuze niet is gemaakt, kan het spierballengerol over asiel en migratie alleen maar beschouwd worden als een vehikel voor electoraal gewin.