Hard

De beelden van de jonge Marokkaanse hongerstaker aan de VUB die zijn mond heeft laten dichtnaaien, blijven hartverscheurend. Hij is als de vleesgeworden wanhoop. En hij is vooral het slachtoffer van het verkeerde immigratiebeleid – of het gebrek aan beleid – dat decennia lang in dit land gevoerd is.

Deels uit menselijkheid, deels uit gemakzucht en deels uit opportunisme. Grootschalige regularisaties leggen Franstalig links in Brussel geen windeieren.

Vele jaren lang mocht ook niet gezegd worden dat de integratie mislukt was. Zolang alleen Antwerpen en Brussel met samenlevingsproblemen en stijgende armoede te kampen hadden, zagen de plattelandsburgemeesters die onze parlementen sinds jaar en dag bevolken, de noodzaak van een deugdelijk asiel- en migratiebeleid (streng, rechtvaardig en menselijk) niet in. Honderd haveloze Roma die de winterkou ontvluchtten in het Noordstation: het was, gelukkig, maar Brussel.

Die mentaliteit is nu aan het keren. Toen Jozef De Witte, de directeur van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racisme­bestrijding, vorige week in De Standaard poneerde dat de collectieve regularisaties een vergissing waren, was er geen enkele partij die hem tegensprak. Ook Groen niet. Het besef komt laat, maar beter laat dan nooit. Ook de uitspraak dat de integratie mislukt is en dat er niet alleen bij blanken racisme heerst, is veelzeggend uit de mond van De Witte.

Na de uitspraken van De Witte hebben Brusselse politici geen enkele reden om het integratiedebat - zonder taboes en zonder populisme - niet boven aan de politieke agenda te zetten. Kamerlid en Brussels OCMW-voorzitter Yvan Mayeur (PS) verdedigt weliswaar de collectieve regularisaties uit het verleden, maar vindt ze in de toekomst niet meer nodig. Toch wil hij wel nog een lijst met criteria voor individuele regularisaties. Individuele regularisaties zullen er om humane redenen ook in de toekomst nog zijn, maar een lijstje met criteria is een slecht idee. Het zet gelukzoekers - en je kunt het hun niet kwalijk nemen - aan om hun kans te wagen.

Daarmee is de jonge Marokkaanse hongerstaker niet van mijn netvlies verdwenen. Iedereen heeft het recht om in hongerstaking te gaan, maar het is niet correct om op die manier een verblijfsvergunning af te dwingen. Zegt ook De Witte. Dat is hard. Keihard. Maar er is geen alternatief.