Zet het conflict tussen Israël en Gaza het samenleven in Brussel onder druk?

Dreigt het bloederige conflict tussen Israël en Gaza het samenleven in Brussel onder druk te zetten, waar veel steun heerst voor de Palestijnse zaak, maar tegelijk ook een aanzienlijke joodse gemeenschap leeft?

Zaterdagavond baadde de Europees wijk in het licht van de Israëlische vlag, en ook zondag gingen de blauw-witte lichten aan op het Berlaymontgebouw aan het Schumanplein. Commissievoorzitter Ursula von der Leyen wil hiermee Israël een hart onder de riem steken, dat aanvallen heeft moeten ondergaan vanuit Gaza door terreurgroepen van Hamas en Islamic Jihad.

Het Europees Parlement volgde snel. Ook aan het Luxemburgplein ging de vlag van de Joodse staat omhoog.

Daarmee zette Brussel zich, als Europese hoofdstad, in het rijtje van New York, Berlijn, Genua, Londen, Parijs en andere steden die hun solidariteit met Israël tentoon willen spreiden.

Het lokte hier en daar wat meewarige reacties uit, met name in de buurt van het Schumanplein, waar sommigen selfies namen voor de wit-blauwe gloed, maar dan met een opgestoken middelvinger.

Het toont meteen aan hoe snel de meningen polariseren als het over het Israël-Palestijnse conflict gaat, dat nu al decennia bezig is. Ook valt het op dat de lokale besturen, zoals de Stad Brussel, tot vandaag die Israëlische vlag op de Grote Markt achterwege laten. Misschien om ook niet te veel olie op het vuur te gooien.

Slimmer

Neen, de Brusselse politieke partijen waren slimmer. Ecolo, PS, MR, Défi, ze hebben unaniem de moorddadige aanvallen van Hamas en Islamic Jihad veroordeeld en kopstukken als Ahmed Laaouej (PS) roepen op tot snelle de-escalatie, wat, gezien de huidige situatie, wel eens ijdele hoop zou kunnen blijven.

Toch zijn die politieke reacties interessanter dan de symboolpolitiek van de Europese instellingen, want het is al te makkelijk om Israël ten volle te steunen in dit drama, zonder ook naar de andere kant te kijken, namelijk die van de onderdrukte Palestijnen in bezet gebied. En zonder ook op de verantwoordelijkheid te wijzen van de regering-Netanyahu, die goed op weg is om te evolueren naar een autocratische staat met een steeds driestere en racistische koloniseringspolitiek, met dank aan Israëlisch extreemrechts.

Het breed gedragen protest in Israël daartegen is nu verstomd. Dat is meteen het drama van het hele Israëlisch-Palestijnse conflict: de beweging die oprecht vrede wil, en een oplossing voor de permanente staat van oorlog waarin zowel Israëli’s als Palestijnen moeten leven is met dit conflict (tijdelijk?) in de buitenbaan terechtgekomen.

Het zijn vandaag de haviken, aan beide kanten, die nu een oorlog gaan uitvechten, en het is onbegrijpelijk dat er ook opiniemakers zijn, in Brussel met name, die het niet kunnen laten om zich ongegeneerd aan de kant te scharen van Hamas, in naam van het onrecht dat de Palestijnen in Gaza al decennia ondergaan. Ze beseffen onvoldoende welke schade dit soort terreur veroorzaakt aan de Palestijnse zaak.

Want aan allen die vandaag begrip tonen voor Hamas en Islamic Jihad, moet de vraag gesteld worden of ze willen leven in een samenleving waar die islamistische bewegingen de plak zwaaien, en waar de burgerlijke vrijheden tot een minimum beperkt zijn, en die ten volle door Iran wordt geïnstrumentaliseerd voor eigen geopolitieke belangen.

Brussel

Wat zegt dit alles over Brussel? Wellicht houden burgemeesters hier en daar hun hart vast voor het grootschalige tegenoffensief dat Israël nu voorbereidt tegen Gaza en waar ook de Palestijnen in de Westbank in de klappen zullen delen. Dat kan ook in Brussel, waar veel steun heerst voor de Palestijnse zaak maar tegelijk ook een aanzienlijke joodse gemeenschap leeft, immers tot onrust en spanningen leiden.

Het enige wat daartegen helpt, is nuance en begrip, en een dialoog. En laat dat nu net hetgene zijn dat door deze oorlog aartsmoeilijk zal zijn. Het enige voordeel van het conflict is dat het ons met neus op de feiten drukt en ons eraan herinnert dat onze overheden, in de eerste plaats de Europese Unie, er alles aan moeten doen om een eind te stellen aan de onmenselijke situatie in de bezette gebieden.