Links en rechts zijn weer helemaal terug

Nu we zachtjes mogen hopen op het einde van de zoveelste pandemiegolf is het tijd om naar de periode post-covid te kijken. Het zal ons onze vrijheid teruggeven, maar dat mag ons niet blind maken voor de lastige periode die eraan zit te komen.

Daar is één verklaring voor en die heeft te maken met geld. De overheid zit op haar tandvlees. Er zijn onnoemelijk veel schulden gemaakt door corona. Daar zal op een bepaald moment schoon schip mee gemaakt moeten worden. En ook: een deel van de bevolking zit op zijn tandvlees. De koopkracht is gedaald, door de hoge energieprijzen en door de coronacrisis. Bij sommigen loert de armoede om de hoek.

Het betekent schaarste, bij de overheid en een deel van de bevolking. Dat kan een gevaarlijke cocktail zijn.

Zonder al te cynisch te willen zijn: voor het politieke debat is dit dan weer erg heilzaam. De ideologische tegenstellingen zullen op scherp worden gesteld.

Moeten we kapitaal extra belasten? Of het vrije ondernemerschap stimuleren? En wat met de lage werkzaamheidsgraad bijvoorbeeld in het Brussels gewest? Kortom: wat is eenieders verantwoordelijkheid, en hoever reikt de solidariteit? Links en rechts doen er weer helemaal toe.

Dat wordt al snel heel concreet. Vorige donderdag legde staatssecretaris Nawal Ben Hamou (PS) een voorstel op de regeertafel die neerkomt op een indexsprong voor de huur in de private sector.

Verhuurders kunnen, als dat contractueel zo bepaald is, elk jaar de huur aanpassen aan de stijging van de levensduurte. Het gebeurt al te vaak dat de verhuurders die indexering laten voor wat ze is, maar als huisbazen hier nu wel gebruik van maken, gaat de huurprijs niet met de klassieke 2 procent omhoog, maar met maar liefst 5 procent, of zelfs meer. De inflatie scheert hoge toppen.

Ben Hamou stelt nu voor om die indexering te beperken tot 2 procent. Een indexsprong op de huurmarkt met andere woorden. Dat moet de sociale noden op de Brusselse huurmarkt lenigen. Keerzijde is dat de eigenaars een stukje moeten inleveren.

Het is een socialistisch recept om het kapitaal mee te laten bijdragen aan de sociale crisis, zonder echt de belastingen te verhogen.

Het is verre van zeker dat dit voorstel het ook haalt. Want in de Brusselse regering zitten ook Défi en Open VLD, en die zijn het voorstel niet echt genegen, al hebben ze dat nog niet openlijk geuit. Het voorstel heeft hen ook verrast. Het riskeert een nieuwe splijtzwam te worden binnen die Brusselse regering. Na het taxiplan, het hoofddoekenverbod, de parkeertarieven en het onverdoofd slachten is dit een zoveelste lastig dossier voor minister-­president Rudi Vervoort.

Maar misschien is dat het nieuwe normaal? Kibbelende regeringen, ministers die voorstellen lanceren om zich naar de eigen achterban te profileren, partijhoofdkwartieren die ingaan tegen de eigen ministers. We zien dat in de Vlaamse en de federale regering ook.

Het voordeel kan zijn dat het parlement weer meer te zeggen krijgt. Dat is alvast zo in Brussel gebleken, waarbij het parlement voor een aantal onoplosbare dossiers het laatste woord krijgt. Ook over de indexsprong op de huurmarkt zal het parlement zijn zeg moeten doen. De huisvestingscode moet immers worden aangepast.

En dus krijgen we ook daar weer een links-rechtsdiscussie met, wie weet, een nieuwe dreiging van een wisselmeerderheid.

Maar misschien moeten we dat niet erg vinden en leren aanvaarden dat de regering uitvoert wat het parlement beslist. Het is democratie in haar puurste vorm en zelfs mogelijk een uitweg uit die vermaledijde particratie. Het zou meteen betekenen dat corona toch iets goeds heeft opgeleverd.