'De eerste breuken in de Brusselse meerderheid zijn een feit'

Ruim anderhalf jaar lang overheersten de positieve vibes binnen de Brusselse regeringsploeg, maar daar zijn de eerste barstjes. Of noem het maar meteen breuken. Of hoe kwalificeer je anders een minister-president die op 3 december met de voltallige regering een project voor een slimme kilometerheffing voorstelt, om datzelfde project ruim een maand later alweer in vraag te stellen?

De PS heeft het project in eerste lezing mee goedgekeurd, maar volgens Vervoort “is niemand tevreden over de tekst”. Voor de Franstalige socialisten ontbreken er vooral sociale correcties die ervoor moeten zorgen dat de meest kwetsbaren niet extra zullen betalen wanneer ze met de wagen blijven rijden in Brussel.

Magnette versus Vervoort

Een deel van de verklaring voor de bocht van Vervoort ligt bij het feit dat hij onder druk gezet werd door niemand minder dan zijn eigen voorzitter. Paul Magnette maakte zich in een interview al sterk dat het project er deze legislatuur niet meer komt. En passant gooide hij daar nog een zoenoffer bij aan bedrijven om zich buiten Brussel te gaan vestigen. Een snelcursus ‘hoe zet ik mijn eigen minister-president te kijk’ van Magnette.

Maar meer nog dan een intern conflict binnen de PS – de Brusselse PS is écht een andere partij dan die in Charleroi – is er intussen ook al aardig wat wrevel ontstaan tussen de Brusselse socialisten en de groene coalitiepartners. Ecolo eiste vorige week spoedoverleg over de verdeling van de Europese fondsen voor de relance, omdat het vond dat Brussel te weinig kreeg. Vervoort mocht het gaan uitleggen, maar wist uiteindelijk de gemoederen te bedaren. In een zeldzaam interview in Le Soir en De Standaard droop de frustratie bij Vervoort over de demarche van Ecolo ervan af.

Het geval-Alain Maron

Zeker omdat er ook nog zoiets is als het geval-Alain Maron. De Ecolo-minister die zich opmaakte om het deze legislatuur vooral over leefmilieu, energie en de klimaattransitie te hebben, maar tegen wil en dank de coronaminister voor Brussel werd. Dat dat voor niemand een cadeau is, moet u maar eens vragen aan Wouter Beke. Maar ook Maron heeft al meer steken laten vallen in deze coronacrisis dan dat hij er opgeraapt heeft. Dat is toch de analyse van de gezondheidssector.

Vorige week kwam in de speciale coronacommissie in het Brussels parlement ook aan het licht dat Iriscare wel degelijk een omzendbrief heeft rondgestuurd die ertoe heeft geleid dat zieke rusthuisbewoners niet altijd naar het ziekenhuis werden gebracht. De brief in kwestie laat nogal wat aan de interpretatie over, maar Alain Maron heeft het bestaan van die richtlijnen eerder wel ontkend. Het zal nog moeten blijken – onder meer uit het eerste rapport van de coronacommissie – wat de politieke verantwoordelijkheid van Alain Maron in het beheer van deze crisis is.

Groene pluimen op rode hoeden

De machtsstrijd tussen de groenen en de socialisten in Brussel vertaalt zich ook in wrevel bij Vlaamse socialisten over de houding van sommige collega’s van Groen. Onder de hashtag #groenwerkt worden er, zeker op sociale media, al eens groene pluimen op een hoed gestoken die eigenlijk rood kleurt. Dat gaat van grotere projecten rond mobiliteit en openbare werken die onder Pascal Smet al werden opgestart tot zelfs de bomen op het De Brouckèreplein.

Zonder de zaken op de spits te drijven, is het wel duidelijk dat het niet allemaal pais en vree is binnen de Brusselse regering. Het bochtenwerk rond de slimme kilometerheffing, maar ook de beheer van de coronacrisis vormt alvast welgekomen munitie voor de MR en de N-VA, die vanuit de oppositie met scherp schieten. Zeker wanneer het bij de voltallige meerderheid ook nog eens akelig stil blijft wanneer de stad voor de zoveelste keer – letterlijk – in brand staat, na de dood van Ibrahima. Het beeld van de hechte ploeg die samen een progressief verhaal schrijft voor Brussel, mag alvast wat bijgesteld worden.