Chris Lange (27) werd geboren in Zuid-Congo uit een Belgische vader en een Congolese moeder. Ze studeerde Duits en Engels, gaf enkele jaren les in Charleroi en werkte bij een internationaal advocatenkantoor in Brussel. Sinds november vorig jaar is ze aan de slag bij Zinneke waar ze onder meer verantwoordelijk is voor de coördinatie van zo'n tweehonderd vrijwilligers.
© Saskia Vanderstichele
| Chris Lange, productiemedewerker bij Zinneke.
Enfant terrible Chris Lange: 'Ik ben een nomade'
© Saskia Vanderstichele
| Chris Lange, productiemedewerker bij Zinneke.
Mijn hart ligt bij het onderwijs. Als kind speelde ik vaak schooltje, eerst met mijn knuffels, later voor mijn broers, zussen, nichtjes … Mijn grootvader was onderwijzer in Congo. Hij heeft twee jaar lang elke dag lesgegeven zonder daarvoor betaald te zijn. Ik geloof dat lesgeven een roeping is, mijn roeping alleszins. Na de humaniora ben ik Duits en Engels gaan studeren, en ik ging ook een aantal maanden bij mensen inwonen, zowel in Duitsland als Engeland, om mijn talen te vervolmaken. Maar vast werk vinden in het onderwijs is aartsmoeilijk, en ik hopte van de ene vervanging naar de andere.
Op een gegeven moment was ik dat beu, hoe graag ik ook voor een klas stond. Ik vond een vaste baan bij een Engelstalig advocatenbureau op de Louizalaan, en daardoor kon ik naar Brussel verhuizen. Ik was 25 intussen, en moest van mezelf het ouderlijk huis uit (lacht).
De job was interessant, ik was assistente van vijf advocaten die grote internationale bedrijven vertegenwoordigen. Ik heb enorm veel bijgeleerd, maar na anderhalf jaar hield ik het voor bekeken. Het onderwijs riep me terug. En hops, daar ging ik weer voor telkens een tijdelijk contract, zo frustrerend. Bovendien heb ik hoe langer hoe meer vragen bij ons systeem: je hebt amper tijd om je studenten goed te volgen, om hun potentieel echt te doen openbloeien.
"Ik ben een nomade, ja. Om eerlijk te zijn voel ik me nog nergens helemaal thuis. Ik behoor zowel tot hier als tot ginder"
Ik hou veel meer van het Finse onderwijsmodel, waar de leerkracht samen met de leerlingen op onderzoek gaat, hen niet beschouwt als lege tonnen die moeten worden volgegoten. Het is een droom om daar ooit te werken. Of meer nog, om een eigen school met actieve pedagogie op te starten in Congo, in de lijn van Freinet of Montessori. Maar voorlopig is dat toekomstmuziek.
Sinds november vorig jaar zit ik bij Zinneke, deels door mijn vriend die vaak voor de culturele sector werkt en me een vacature doorspeelde. Ik werk er als productiemedewerker, wat grosso modo betekent dat ik er samen met mijn collega verantwoordelijk voor ben dat de Parade op organisatorisch en logistiek vlak vlekkeloos verloopt.
Heel intens én plezierig werk ook, en toch heb ik het een beetje moeilijk. Als jonge zwarte vrouw voel ik me soms te verschillend. Ik vind het vreemd dat in deze organisatie, die diversiteit hoog in het vaandel draagt en dat op de Parade zelf ook waarmaakt, zo weinig gekleurde mensen werken. Het heeft ook te maken met mijn eigen ontwikkeling, ik identificeer me vandaag meer dan vroeger als zwarte vrouw.
Tegelijk ben ik geen voorstander van een oppervlakkige mix om politiek correct te zijn: het gaat niet alleen om het integreren van verschillende mensen, veeleer om het integreren van verschillen in ziens- en denkwijzen. Zodat de werkomgeving een gedeelde safe space wordt voor iedereen.
Ik besef dat zoiets tijd vraagt, maar ik probeer daar als ik vrijwilligers rekruteer al enige verandering in te brengen. Onder meer door samen te werken met verenigingen die een specifieke achterban hebben, of door via sociale media andere mensen te bereiken. Ik probeer op mijn manier een steentje bij te dragen.
Pakweg twee jaar geleden verhuisde ik van Charleroi naar Brussel en het voelt geweldig. Ik woon in Sint Gillis, aan de Parvis. Het heeft hier nog iets van een dorp, heel gezellig. Maar ik wil ook niet te lang blijven hangen op een en dezelfde plek, ik heb nog zoveel te ontdekken.
Ik ben een nomade, ja. Dat heeft zeker ook te maken met mijn persoonlijke geschiedenis. Om eerlijk te zijn, ik voel me nog nergens helemaal thuis. Ik behoor zowel tot hier als tot ginder, en dan heb ik het over mijn Afrikaanse roots. Ik ben nog volop bezig met zoeken naar mezelf … Maar in de tussentijd is Brussel best een aangename stop.
Lees meer over: Brussel, Samenleving, Zinneke, Zinneke Parade, vrijwilliger
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.