Enfant terrible: Maxim Fonteyne, haarkapper

Op zo’n jonge leeftijd voor jezelf instaan is niet evident. Ik stopte met mijn studies en begon in de horeca te werken. Ik hopte lange tijd van de ene job naar de andere. Intussen had ik ook de geneugten van het uitgaansleven ontdekt: op café hangen en gaan dansen met vrienden, zalig! Ik ben er bij wijze van spreken aan verslaafd geraakt, al heb ik mij er ook vaak tegen verzet.

Eigenlijk heb ik mij lange tijd niet goed gevoeld in mijn vel. Het is complex. Ik vond mijn reden van bestaan niet, denk ik. Kapper worden was nochtans een kinderdroom. Ik kreeg af en toe Barbies, goed voor uren amusement. Vooral door hun haren te bewerken en af te knippen. Op den duur kreeg ik geen Barbies meer (schaterlacht). Ik heb de drang om kapper te worden heel lang onderdrukt, want ik dacht: homo zijn én kapper, dat is too much!

Totdat een vriendin mij bijna heeft gedwongen een opleiding te beginnen aan het Provinciaal Instituut voor Haartooi en Schoonheidszorgen in Gent. Ik ben haar er nog altijd dankbaar voor, ze heeft mij letterlijk weggesleurd van een zoveelste afterparty (lacht).

Door die opleiding kon ik stage doen in Berlijn, en daarna ging ik aan de slag bij Toni&Guy in Brussel, een bekende salonketen. Daar heb ik de stiel echt geleerd. Maar ik werd er ontslagen. Ik verdroeg en verdraag nu eenmaal geen baas boven mij. Misschien komt dat door het trauma met mijn stiefvader. Alleszins, ik ben supercontent dat ik nu mijn eigen salon heb, al is het leven van een jonge zelfstandige lang niet altijd simpel.

Wat ik leuk vind aan het kappersberoep? Voor mij is het gewoon iets dat ik goed kan. En ik ben iemand die graag geeft, het doet me enorm veel plezier als mensen hier tevreden naar buiten gaan. Weet je wat mij momenteel het meest gelukkig maakt? Een jonge stagiair die hier in dienst is, coachen. Ik zie hem helemaal openbloeien, niets geeft me meer voldoening dan dat.

Verhuizen naar Brussel heeft een positieve invloed gehad op mijn leven. Ik hou van de anonimiteit hier. Vooral als je vaak in het nachtleven uithangt, komt dat van pas (glimlacht). En al die nationaliteiten bij elkaar, we doen dat hier eigenlijk toch goed samen.

Op een paar extremistische moslims na hebben we amper problemen. Ik heb ook veel verschillende soorten klanten en dikwijls praat ik Engels, Frans én Nederlands door elkaar als ik aan het werk ben. Vree cool. Ik woon hier nog maar vier jaar, en durf het bijna niet te zeggen, maar ik voel me al een echte Brusselaar.

Of ik Oostende mis? Nee, ze roddelen daar te veel. Mijn oma mis ik wel ‘ns, ja. Zij is ook altijd in mij blijven geloven. Om de paar weken stap ik de trein op om haar te bezoeken, en dan gaan we samen zeetongetjes eten op de dijk.